'Voddenvader' door Femke Vindevogel
Daan Esch schrijft. Daarnaast coacht hij ondernemers en aspirant-auteurs om de beste versie van zichzelf te worden door authentiek te communiceren. Met ‘Stem’, een historische roman, debuteerde hij in 2018. Het boek waarin drie personages op zoek gaan naar hun eigen stem, werd door Klassiek Centraal bekroond met een gouden label. In opdracht van VRT (Klara) ontwikkelde Daan een podcastreeks over castraten. Daarna volgden optredens bij Van Gils en Gasten, Interne Keuken en de Elisabethwedstrijd Zang (Canvas). In 2019 staan drie cursussen gepland in samenwerking met Davidsfonds. Op 8 november licht Daan op de Boekenbeurs de grondprincipes van authentiek schrijven toe.
Daan Esch tipt 'Voddenvader' van Femke Vindevogel.
"Slim hoor, Femke. Met zo’n titel heb je me als lezer al meteen te pakken. Die opener doet het hem wel. Echtscheiding, boedelverdeling en dat je een kind niet zomaar in tweeën zaagt zoals een bed. De toon is snel gezet.
Wat volgt lijkt luchtig. Althans aan de oppervlakte. Paps probeert om dochterlief voor zich te winnen met een clownsvis. Dat loopt fout. De voddenvader struikelt over zijn goede bedoelingen. Scheurt zijn broek aan onkunde en hulpeloosheid. Maar hij probeert. In het besef dat hij eigenlijk een loser is. De moed erin houden, moeite blijven doen. En dan weer die onzekerheid, de pijn van eenzaamheid en scheiding, die niet wordt aangedikt, die nooit de aandacht opeist, maar net daardoor steeds verder aan belang wint. Als een subtiele dreiging onder water. Een haaienvin in Nemo’s reuzengroot aquarium.
Meer dan een portret van een voddenvader is dit een selfie van een voddenvent. Een man die niet in staat is om zijn ex genuanceerd te duiden. Een man die zijn onzekerheid op vrouwen projecteert. Die bang is van zijn eigen schaduw – in dit geval het spiegelbeeld dat hem een lijkbidder laat zien. Een kluns die zelfs na de breuk met zijn vrouw nog steeds niet door heeft waar relaties echt om draaien. Die denkt dat je liefde zomaar kan kopen. Met een vis.
En toch vind je hem sympathiek. Precies omdat hij net zo’n sukkel is. Met een gevoelig kantje. “Tegen die tijd was Ella al in slaap gesukkeld. Haar dromen op mijn schouder. Zo dicht dat ik ze bijna kon horen.” Kijk, zo’n zin, daar smelt ik van als schrijver. Iemand die zoiets kan bedenken, is voor mij geen voddenvader maar een watje met zijn hart op de juiste plek. Een kleine Nemo, die zich – net als in dit kortverhaal – vooral pijn doet aan zichzelf.
De bottom line zit voor mij goed. De uitwerking kan wat gerichter en gebalder. Niet ieder beeld is raak, niet elk voorval voegt daadwerkelijk iets toe. En heel wat potentieel blijft liggen. Een man die allergisch reageert op dominante vrouwen zou die trek best wel eens stuitend kunnen vinden in zijn eigen dochter. Zover wil de auteur niet gaan. Zou wat meer slagkracht, diepgang en nuance de luchtigheid die haar stijl beheerst echt schaden? Misschien eens uitproberen, Femke? Het is de vingeroefening volgens mij wel waard."