Textuur als landschap

Ben jij je bewust van de manier waarop de tactiele ervaringen van je personages hun belevingen kunnen vormgeven? Van hoe hun tastzin hun blik op de werkelijkheid kan vertroebelen, vervormen of juist ophelderen? Sta hier voor 12 minuten bij stil in de opdracht ‘Textuur als landschap’. Dit is één van 52 opdrachten uit ons boek ‘Creatief Schrijven’, dé handleiding voor beginnende schrijvers die zich willen onderdompelen in een creatief bad.  

Opdracht

Stel je voor, je staat in de duinen. Het zand is erg oneffen, een zeewind waait. Duinhalmen steken omhoog. Beeld je in dat je een gigantisch grote hand hebt en je daarmee over een hele strook duinen en strand kunt gaan. Hoe voelt dit landschap? Wat voor ‘huid’ heeft het? En voelt dat prettig of onaangenaam? Zet voor jezelf een timer van 5 minuten en schrijf in deze tijd je indrukken neer.

Daarna doe je het omgekeerde. Je bent met je ingebeelde gigantische hand over een landschap aan het strijken. Het voelt eerst erg kietelig, prikkend bijna, maar dan gaat het over naar een soort warme, zachte massa, iets geleiachtig, om dan weer stug en ruw te worden, heel korrelig. Op het einde voel je opnieuw dat het landschap onder jouw hand kietelig wordt. Bedenk nu over welke setting dit zou (kunnen) gaan. Wat zit er zoal in dit landschap? Welk gevoel hoort bij welk onderdeel? Geef jezelf deze keer 7 minuten om de vragen te beantwoorden.

 

Smaakt deze opdracht naar meer? Om je eigen schrijfstijl en schrijfvaardigheden verder te ontwikkelen is het belangrijk jezelf te blijven uitdagen. Het boek ‘Creatief Schrijven’, geschreven door schrijfdocent Peter De Voecht, biedt tal van opdrachten waarmee je de theorie in de praktijk kan oefenen. Koop je exemplaar hier.

Winnaar Annelore Knoors

Een jury onder leiding van schrijfcoach Peter De Voecht koos één winnaar: de tekst 'Handvolk' van Annelore Knoors.  Annelore ontving een waardebon voor een cursus van Creatief Schrijven t.w.v. 100 euro. 

Handvolk

Mijn vingertoppen raken de kustlijn. Het is eb. 

Over de lengte van mijn vingers voel ik het zand. Eerst stevig samengeperst in een groot blok, door het water dat er in ritmische bewegingen over vloeit. Daarna steeds losser. Wat hoger liggen de zandkorrels zo los dat de wind ze makkelijk opneemt. In groepen razen ze langs. Vroeger zouden ze kleine sneden hebben gemaakt in mijn handpalm. Daar zou een toekomstvoorspeller uit kunnen afleiden hoeveel kinderen ik later zou krijgen, of op welke leeftijd mijn leven zou eindigen. 

Mijn pols zoekt ongemakkelijk een rustplekje in de duinen. Ze voelen als bergen, maar zijn eigenlijk nauwelijks heuvels te noemen. Ze duwen. Hun gras prikt. De toekomstvoorspeller zou geen betekenis kunnen geven aan de kleine gaatjes die het achterlaat. 

Van mijn vingertoppen tot mijn elleboog voel ik beweging. Intieme tintelingen veroorzaakt door de mensenmassa daar beneden. Ik zocht jou. 

Jouw vingertoppen liggen in de wolken. Het kietelt. Of toch in eerste instantie. Na een tijdje besef je dat hun omsluiting enkel pijnlijk prikt. Je wil je hand wegtrekken, maar dat kan niet. Je leert leven met het ongemak. 

Je knokkels liggen in een dikke, zachte brei rijstpap. Daarover wilde ik je komen vertellen, maar ik kon je niet meer vinden. Je grapte er altijd over. Gouden lepel inclusief. 

De palm van je hand ligt tussen de sterren. Een vallende ster raast langs je levenslijn, maar laat geen snee meer achter. 

Ik zocht jou, om je een teken te geven. Dat hadden we altijd zo afgesproken. Als ik hierboven zou zijn, zou ik je een teken geven zodat je zou weten wat er je te wachten stond. Je zei altijd dat je zou wachten. In een handvol handvolk zocht ik jou. 

 

Annelore Knoors

 

Juryfeedback

De jury gaf volgende feedback over Annelore's tekst:

De afwisseling tussen lange en korte zinnen, doet een mooi ritme ontstaan. De toevoeging van de toekomstvoorspeller is een goede vondst: zo krijg je niet alleen een weergave van wat de hand voelt, maar tegelijk ook wat in die hand gelezen kan worden - een soort vermenging van verleden (de herinnering), het heden (het landschap) en de toekomst (het lezen van de hand). Dan komt er een soort 'volta', als in een gedicht: "ik zocht jou", die een fijne wending toevoegt. Met dat zoeken naar de ander, komt er een soort verklaring van de handelingen en krijgt de tekst meer diepgang, in die mate dat het een eigen wereld wordt, een verhaal - een verhaal dat in schoonheid landt in het woordspel op het einde.