Lezen

WIE DAAR COMMISAAR

Lichtpuntje

Mooie lentedagen breken aan in oorlogstijd. De verhitte oorlog gaat door als de temperaturen stijgen naar ongekende hoogte. Regen en zon wisselen elkaar af net als het geluid van raketten en geweerschoten op de open vlakte. De lucht verandert van grijs naar blauw met vriendelijke stapelwolken. Een vriendelijk briesje zorgt voor een beetje vertier. Plots klinkt er weer een mortier. Een voltreffer treft het doel en laat een spoor van vernieling achter. De schade en verliezen zijn enorm aan beide kanten. Aan beide kanten zorgen hulpgeroep voor chaos, verdriet en machteloosheid. Levensverhalen worden hier beëindigd. In de omgeving van de gevechtslinie ontstaat bij veel betrokkenen een gevoel van onbehagen. Veel soldaten voelen zich verslagen. Families worden verscheurd, overal wordt getreurd. De aanhoudende gevechten worden heviger, niets of niemand wordt gespaard. Brieven aan het thuisfront leggen de zwakheden van de mens vast. Uniformen verliezen hun kracht door de geur van kruitdampen en gaten van sigarettenpeuken. Bestond het gevechtstenue maar uit een korte broek, een shirt met korte mouwen en een paar voetbalschoenen. In de verte eindigt een voetbalwedstrijd onbeslist, een applaus volgt. Loopgraven veranderen in de kleur geel door het opkomende en uitbundig bloeiende koolzaad die elke millimeter grond veroverd zonder een geweerschot. De scheidslijn tussen beide legers wordt plots overwoekert door het koolzaad. Legers en soldaten van beide kampen kunnen elkaar niet meer zien door het opkomende koolzaad. Het zicht wordt volkomen belemmerd en een staakt-het-vuren is dichterbij dan ooit. Weken wordt er niet gevochten. Broedvogels zoeken in deze weide omgeving tevergeefs naar nestmateriaal voor het bouwen van een liefdesnest. De natuur herstelt zich langzaam op alle mogelijke plekken rondom het oorlogsterrein. Het zonnetje zet het veld met bloeiend koolzaad in de spotlights. Een vlinder fladdert er vrolijk rond. Het koolwitje is op zoek naar vrede.

Jan Sluimer

30 0

ARE YOU BANKSY SIR NEIN ICH BIN DER MANN MIT DER MÜTZE

Koen Vlerick

7 0

Hoekjesmensen

Het aantal gelegenheden waar je nog vrij mag gaan zitten, daalt net zo sterk als de inhoud van een verfrissend glas op een snikhete zomerdag. In de meeste theaterzalen moest je al een stoel reserveren, maar nu heb je ook in de bioscoop prijs. Je boekt vooraf een zetel, waardoor de kans bestaat dat je naast een megagrote fan van megagrote popcornbakken zit. Ook in restaurants kan je beter vooraf reserveren of het is kin kloppen. Maar de kans bestaat dat ze je een tafeltje aanwijzen naast een uitgelaten groep feestvierders. Niets tegen feestvierders, maar als je zelf niet in de groep zit, voel je je als de belastingcontroleur die op een bedrijfsfeestje van de aandeelhouders van Google binnenkomt. Enkel in de kerk en in het café mag je nog vrij gaan zitten. Alhoewel, daar heb je ook charels die altijd op dezelfde kruk willen zitten en die je vies aankijken als je hun zogenaamde vaste plek inneemt. Daarom waren we content toen we in een theaterzaal voor een concert van een Belgische band met de naam van een Engelse voetbalclub vrij onze plek mochten kiezen. Nu moet u weten dat mijn vrouw en ik nogal hoekjesmensen zijn. We zitten graag op het uiteinde van een rij. Het nadeel is dat je telkens moet rechtstaan als er iemand passeert. Bij ons moest letterlijk iedereen passeren want we waren ontiegelijk vroeg om zeker te zijn van ons hoekje. Het eerste koppel excuseerde zich. Omdat ik goed geluimd was zei ik ‘Geen probleem. Wij zitten graag op het hoekje’. Achteraf bekeken inderdaad een onnozele uitspraak. Bij het tweede gezelschap meende ik dat te herhalen, maar de persoon naast me gaf me een veelzeggende blik van ‘Ik ken je, nu ga je dat opnieuw zeggen’, waarna ik ‘Geen probleem’ zei en vriendelijk lachte.

Rudi Lavreysen

19 2

KIPPENVELMOMENT BIJ VALAVOND

Koen Vlerick

3 0

Dansend naar de maan

‘I wanna thank you for letting me be myself again.’ Het meisje op de dansvloer zingt keihard met Sly & The Family Stone mee. Ze zwaait en maait wild met haar armen om haar heen en gaat helemaal in het nummer op. Joost slaat haar vanaf een afstand gade. Hij besluit nog een biertje te gaan halen. Als hij langs de dansvloer loopt pakt het meisje zijn arm vast. ‘Ik ken jou. Jij hebt toch ook in Octavia gezeten?’ Joost kijkt verlegen naar de grond. Ze trekt hem de dansvloer op. ‘Je moet dansen. Dat is heel goed voor je.’ Wat onwennig imiteert hij haar dansbewegingen. Ze brengt haar mond bij zijn oor. Hij voelt haar warme adem. ‘Ik was destijds verliefd op je. Wist je dat? Of misschien wilde ik gewoon graag verliefd zijn om in ieder geval iets te voelen. Begrijp je?’ Ze zingt weer luidkeels mee. ‘Looking at the devil, grinning at his gun.’ Hij vraagt of ze ook een biertje wil. Ze knikt. Joost loopt naar de bar en bestelt twee biertjes. Als hij terug loopt met de glazen ziet hij dat ze bij een tafeltje is gaan zitten. Hij zet het biertje voor haar neer. Ze drinkt het met gulzige teugen op. Vervolgens klopt ze op de lege stoel naast haar. ‘Kom even bij me zitten.’ Als hij naast haar gaat zitten legt ze haar hoofd op zijn schouder. Zijn lichaam verstijft. Hij probeert te ontspannen. ‘Gaat het nu goed met jou?’ Hij knikt. ‘Met jou ook?’ Ze lacht. ‘Als ik maar blijf dansen dan gaat alles goed.’ Ze trekt hem overeind. Voor het eerst in lange tijd heeft Joost weer het gevoel dat hij leeft.

Elle Hart

2 2

Varens hebben sporen

Varens hebben sporen. Net zoals locomotieven. Net zoals die mensen in wagons. Na de kaalslag. Na de ramp. Het meeste lijkt weer dichtgegroeid en toch. Ik zeg het hem. Meneer de machinist. Ik laat hier niets meer door. Het is genoeg geweest. Ze zijn al onderweg. Reuzenvarens en hun kleintjes zullen overwinnen. Maak best snel rechtomskeer met dat ding van U. Neem ze met U mee. Die wezens met die kerven in dat hoofd. Voer ze naar het einde en verlos ze van die marteling. Want. Ik heb het al beloofd. Stilte aan de bodem. Alle bomen. Alle takken. Echt. Ze willen het in al hun nerven. Ze verlangen zeer. Naar frisse lucht. Naar zomaar bos. uit de reeks ''Residu'

Bernd Vanderbilt

7 1

Korte monoloog

Dan zit ge op die bus en ge ziet een verfrommelde figuur afstappen. Bij de volgende halte gaat een nieuwe passagier op die plaats zitten en ge denkt "ge moest eens weten wie daar vóór u zat". En ge gniffelt, maar niet lang want al snel vraagt ge u hetzelfde af van de stoel waar gij op zit … bron foto: https://nl.freepik.com/premium-photo/vooraanzicht-lege-busstoel_32632034.htm

Anemos

14 2

Bosklassen

Juf Inge, hoe schrijf je heimwee?

rmampuys

13 1

Tip

De afspraak

De afspraak was vrij eenvoudig. Op het station van O. Ik was op de afgesproken tijd aanwezig en het leek die dag drukker dan gewoonlijk. De krioelende massa bewoog zich voort naar hun bestemming. Een klas gilde voorbij. De taxi draaide stationair voor een volgende klant. Een geur van vanille deed me denken aan het openbaar toilet waar de luchtverfrisser vers was achtergelaten. Melchior kwam maar niet. Inmiddels wachtte ik al twintig minuten en Melchior nam niet op. En nu? Ik besloot richting het centrum te wandelen. Eerder slenteren, de hitte van de middag werd verzengend, alsof het asfalt vastplakte aan mijn schoenen. Dorst had ik. Zal ik een muntthee bestellen bij dit café? Drie mannen keken achter hun koffie bedenkelijk naar mijn voorkomen. Zat mijn overhemd niet goed? Was het te frivool? De twijfel sloeg toe. Ik vermande me. Het zal mijn verbeelding wel zijn. De mannen doorbraken de stilte met een zacht Arabisch. Melchior belde. Waar ik was? Op een terras in het centrum van O. O? Ja, daar hadden we toch afgesproken? P.? Nee? P.? Ik weet zeker dat het O. was. Dat had je toch geappt? Niet? Je bent al in P.? Goed. Ik pak de volgende trein. Ja, ik kan er over drie kwartier zijn. Geen probleem. Kan gebeuren. Tot zo. Ik dronk mijn thee op. Betaalde en liet de goedlachse ober achter met het koekje nog onaangeroerd op het schoteltje. Adieu! De trein bood wat verkoeling. De airconditioning stond aan en de plakkerigheid maakte plaats voor comfort. De warmte had me slaperig gemaakt. Zou ik mijn ogen even sluiten? Een hazenslaapje? Ik had nog een half uur voordat de trein in P. zou arriveren. Het kon geen kwaad. De trein deed het terrein veranderen. Heuvels maakte plaats voor open velden vol hooibalen. Meneer? Abrupt kwam er een einde aan mijn gedoezelde staat van zijn. Meneer! We zijn aan het eindpunt van ons traject en gaan niet verder. De conducteur was een forse vrouw van middelbare leeftijd met een afgeleefde tas. Haastig pakte ik mijn spullen en stapte uit. Waar ben ik? R. R.? Op mijn telefoon stonden vier berichten van gemiste oproepen. Melchior en mijn moeder. Waar ik was, of ik hem wilde bellen, is er iets aan de hand? En mijn moeder, of ik aanstaand weekend zin had om te helpen met het opruimen van de zolder. Het was al laat geworden. De volgende trein terug zou pas over een uur vertrekken. De zolder stond vol met spullen waar ik de confrontatie niet mee aan wil gaan. Het bericht van moeder deed me teruggaan naar mijn jeugd. De slepende ziekte van vader. De tijd die wegtikt in een kamer vol onuitgesproken woorden. De mooiste jaren van je leven zonder één reet te doen, behalve wachten. Op de volgende trein. Ik stapte uit in P. Geen Melchior. Met maar een paar procent in de batterij had ik nog net voldoende voor één belletje. Melchior nam op. Hij was weer huiswaarts gekeerd. Het maakte niet uit. Hij was wat gaan dwalen en had in een winkel nog een mooi boek gekocht. Daarin zou hij net gaan beginnen. Zullen we het anders volgende week dinsdag nog een keer proberen? Ik lachte. Het schuldgevoel viel als een last van mijn schouders. Dat is goed. Dit weekend ben ik bij mijn moeder en zondag ben ik waarschijnlijk kapot. Dinsdag was prima. Ik had immers toch niets te doen die dag.

Parbleu

83 5

Vette hap

In het immens populaire dorp Omnivoor gaat volgende week de wedstrijd ‘Heel Omnivoor snackt’ van start. Het is een jaarlijks evenement en een traditie en er is altijd veel belangstelling voor. Dit jaar is het al de tiende editie dat deze wedstrijd wordt gehouden. Er worden zorgvuldig tien deelnemers geselecteerd en willen hun kunsten vertonen aan het grote publiek. Het spektakel vindt plaats in een grote zaal waar voor tachtig mensen een plekje is. De zaal had wel tien keer uitverkocht kunnen zijn. Het moment is daar en ik mag als toeschouwer plaatsnemen op de tribune, de spanning stijgt. Langzaam stroomt de zaal vol met veel prominente dorpsgenoten. Het zaaltje heeft weer een perfecte uitstraling met alle toeters en bellen. De presentatie is in handen van de welbekende goochelaar Boaz en de jury bestaat uit een vijftal inwoners uit de stad die zijn gekozen. Het hoofd van de jury is natuurlijk de eigenaar van de snackbar uit het dorp, genaamd Frietje. De wedstrijd staat op het punt van beginnen op deze mooie zaterdagavond. Nog even en het startschot zal klinken. De gezichten van de deelnemers zijn gespannen en sommige lopen nerveus rondjes op hun plek. Boaz heeft de microfoon in zijn handen en vraagt aan het hoofd van de jury om tekst en uitleg over het maken van de borrelhapjes en andere instructies. Eerst worden alle deelnemers voorgesteld en om hun beweegredenen om deze keer mee te doen. Frietje pakt de microfoon over, ‘De deelnemers moeten een bittergarnituur maken van bitterballen, frikandellen, loempia’s, kaassoulfles, vlammetjes, nasi- en bami schijven. Ze moeten van elke snack twaalf mini’s maken, de vorm mogen ze zelf bepalen. Ook moeten ze zelf ketchup, mayonaise en satésaus maken en ik hoop op heerlijke en verrassende smaken. Ze moeten dit doen in een zeer korte tijd en er wordt veel van ze gevraagd.’ Frietje geeft de microfoon weer aan Boaz en deze vraagt aan Frietje, ‘Hoe lang hebben ze de tijd voor hun snacks en de sauzen die gemaakt moeten worden.’ Frietje zegt vol overgave, ‘Hier hebben ze zeven dagen de tijd voor.’ ‘Hoeveel tijd’, zegt Boaz en verslikt zich bijna. Frietje zegt gedecideerd, ‘Ja, ze hebben hier inderdaad zeven dagen de tijd voor.’

Jan Sluimer

30 0

Regen onderweg

De bus boldert door grote plassen water. Regen valt uit de lucht. Ik reis in de richting van mijn kot. Ik hoor nog altijd haar stem in mijn hoofd, een stem die een beetje kraakt, maar verder netjes alle emotie verbergt. Ik zet het geluid van mijn oordopjes aan, harder, het helpt niet, ik zet het uit. Pauze. "Ik moet je iets vertellen. Ik ben twee weken weg." Ik kijk Lena verbaasd aan, terwijl ze naast me zit voor extra taallessen. Ze komt uit Oekraïne en wil een beroemde filmmaker worden, net als Eisenstein. Maar in de lessen heeft ze nog steeds moeite met de taal. Dus, ik werk haar sinds kort wat bij. "Ik en mijn moeder moeten terug naar Odessa.""Waarom?""Vanwege papieren, voor ons huis en mijn school.""Kunnen ze dat niet online doen?" Ze schudt van niet. "Ik hoop dat je er veilig bent en veilig terugkomt." Ze knikt. Een wat ongemakkelijke stilte valt."Zie je je familie terug?"Ik probeer haar een beetje te troosten. Een kleine glimlach ontsnapt.Ze gaat naar een gevaarlijk gebied. "Met de bus 48 uur verderop," zegt ze. Ook voor haar school, want ze combineert haar studies hier met die van in Oekraïne. Voor als ze teruggaat. Ze wil geen tijd verliezen. Ze volgt de hele tijd online lessen, soms heeft ze zelfs gelijktijdig examens en zit ze haar examen online te maken en schriftelijk in de klas, het mag van de toezichter, zolang hij maar kan zien dat het niets anders is wat ze opzoekt. Dat zijn periodes waarin je merkt dat ze op instorten staat. Lena heeft een bleek smal gelaat, grote ogen en een verborgen glimlach. Ik ken haar nu enkele weken. We volgen dezelfde module creatief schrijven. Ze is mooi. Maar haar geest lijkt nog onrustiger dan de mijne. Ik toon haar nog een site met taaltips en vraag haar of ze een dagboek gaat bijhouden. Waarna ze meteen zegt dat ze dat al doet. Ik geef haar een bemoedigend schouderklopje. Zoals vrienden dat doen. "En stuur me wat foto's met het gezichtspunt vanuit je huis naar de zee," zeg ik nog snel voor we afscheid nemen. Want vorige sessie vertelde ze me dat hun flat een balkon heeft met zicht op de Zwarte Zee en op de beroemde Potjomkintrappen. Ja, dat gaat ze zeker doen. "Alleen als het buiten veilig is," benadruk ik nog. Die haven van haar is heel belangrijk, zowel voor Oekraïne als voor Rusland, en de rest van de wereld. Het blijft maar regenen. Ik moet oppassen dat ik de controle niet verlies, emotioneel beheerst blijf, zoals mij aangeleerd is. Volhouden, niet breken, nooit niet. Net zoals zij. Er is oorlog dichtbij en ver weg in de wereld. En hier, hier zijn overstromingen, een gevolg van onze geïndustrialiseerde samenleving, net als de macht en hebzucht van zogezegde leiders die de rest van deze ellende veroorzaken. Ik wuif de gedachten weg en zet de muziek terug aan. "Walking On Sunshine" van Katrina & the Waves. Fragment uit "Dagboek van een fastfood romanticus" - Work in progress

Bart Vermeer

46 2

Een vervelend fenomeen

Ik weet niet of u er last van hebt, maar ik wel. Hij zit behoorlijk in de weg. Maar zonder gaat niet, want dan is onze balans verstoord. Daarnaast is die grote teen, of dikke teen, ook een komisch ding. Samen met heel die voet waar hij aan vasthangt. U moet het maar eens proberen. Bekijk uw voeten even van nabij als u er de tijd voor vindt. Wat een raar spel is me dat toch. De truc is om met je voeten en tenen te wiebelen en dat een paar minuten vol te houden. Zo zat ik op een avond, terwijl de weerman op tv één dag mooi weer aankondigde, met mijn tenen te wiebelen. Na een tijdje kon ik een lach niet onderdrukken. Mijn vrouw keek van de weerman naar mij en zag me daar lachend zitten met mijn wiebelende tenen. “Scheelt er iets?”, zei ze. Toen ik daarna nog harder begon te lachen nam ze de telefoon om naar de dokter te bellen, want ze was ervan overtuigd dat er iets scheelde in mijn bovenkamer. Maar hij zit dus ook in de weg. Ik stoot er werkelijk overal mee tegen. Elke stoelpoot of tafelpoot in huis heeft al met mijn dikke tenen kennisgemaakt. Een vervelend fenomeen, die grote teen. En het kan altijd nog erger. Tijdens het verhuizen van het bureau van onze jongste viel het bureaublad op de dikke teen van mijn linkervoet. Het was duidelijk mijn eigen schuld zei de tegenpartij. Vloeken dat ik deed. Niet normaal. Dan maar naar de dokter. “Ik kan er niets aan doen”, zei ze. “Die grote teen is te klein om te spalken.” Enfin. Te klein om te spalken, maar groot genoeg om in de weg te zitten. Het is een teen van mijn voeten, als u het mij vraagt.

Rudi Lavreysen

15 0

Dertien knikkers

Ik had dertien knikkers en één glazen bol. Doch. Ik verkoos. Blind te blijven. Dat ene dozijn knikkers schonk ik aan het blinde kind. Ik kende het. Aan elk wezen gun ik wat geluk. Jawel. Warempel. Ik gaf niet alles weg en ik ben de enige. Die alle barsten kent. Die het zure sijpelen verdraagt. Wachten doe ik niet. De vreemde is verdwaald. Hij zal mij ook niet vragen of er nog iets overbleef. Één knikker. Goed gerekend en voor de lol heb ik een zandkasteel gebouwd. Vanzelfsprekend in de vorm van kegel. Rondom. Op de steile flanken loopt een weg die ik heb voorbestemd. Voor mijn laatste knikker. Logisch, maar ik laat niet los. Houvast is immers voor de overlevers. Herinneringen. Overlevering. Dat is daarentegen voor degenen die vertellen over hoe de mensheid zich vergreep. Wreedheid overal en toch. Ik geef niet op. Want. De wolken drijven niet aan mij voorbij. In mijn glazen bol zorgen ze voor schaduw. Regendruppels. Frisse troost. uit de reeks 'Residu'

Bernd Vanderbilt

10 0

De Deense dog.

Svetlana, de Deense dog van de nieuwe buren, werkt Louisa op de zenuwen. ‘Die onnozele hond van de buren liep gisteren weer over ons erf,’ klaagde ze tegen haar man. ‘Spreek de buurvrouw daar nu eindelijk is over aan,’ ging ze verder. ‘Je moet straks een kip slachten, want ik ga vol au vent maken,’ zei ze tot slot. ‘Jaja,’ antwoordde boer Mertens. Het vangen van de kakelende kip viel tegen. Met zijn kleine, kromme hakbijl onthoofdde de boer de kip die in een laatste stuiptrekking omhoog fladderde in plaats van het gebruikelijke, dwaze rondje te lopen. Ze kwam terecht in de dakgoot van de boerderij. ‘Godvermiljaardenondedju!’ vloekte René. Er zat niks anders op dan de ladder te halen. Boer Mertens zette de ladder tegen de dakgoot en klom er voorzichtig op. Net op dat moment kwam Svetlana opgewonden het erf opgelopen. Louisa, furieus zwaaiend met een schuurborstel, zat meteen de teef van de rijke buren achterna. De Deense dog liep tegen de ladder aan, waardoor boer Mertens, met een dode kip in zijn rechterhand, zijn evenwicht verloor. Hij viel met ladder, de onthoofdde kip en al op de grond. ‘Godvermiljaardenondedju!’ Louisa bekommerde zich niet om haar man. De licht grijze hond verdween in de struiken.

Hubert Grimmelt

14 1

Uit het bos

Het is de conciërge. Hij woont beneden. Elke stap, eenieders geprevel, de adem van een hond. Hij herkent het. Zijn voordeur is zeer dun. Ik verzocht hem eens. Mij uit zijn gedachten te bannen, omdat ik dat verkies, mij volledig eenzaam en verlaten te voelen. In mijn torenkamertje eet ik ook nooit brood. Een bakker zou mij op den duur herkennen, of een juffrouw aan de kassa mij stilaan geloven wanneer ik liefweg zeg: een klein witje. Ik verkies anonieme rijst. Ook des ochtends. Ik eet zeer stil. Niemand weet het en alles is gelogen. Want ik woon in het bos. Samen met mijn hond. Los van alles, weg van iedereen. En toch. Het is die conciërge van beneden, van de onderwereld. Elke stap, mensengeprevel, de adem van mijn hond. De mol. Hij met zijn kleine klauwen, lange gangen. Hij herkent alles. Bovendien. Ik houd van die pels, van zachtheid, maar nooit zal ik zomaar aaien en straks, dan moet ik weer voorbij die kassa. Een klein witje. Zij zal glimlachen, want zij weet het. Strelen mag. Liefste. Echt. Speciaal voor jou heb ik het meegebracht. Dit konijntje uit dat kleurrijke bos. uit de reeks 'Kleinood'

Bernd Vanderbilt

3 0

Mijn FOTOGRAFIE

Ik fotografeer al vanaf mijn 18. Eerst heb ik een tijdje met houtskool gewerkt in mijn dorp schijnen er nog een aantal te circuleren ik ondertekende met de naam SERGE omdat mijn oog was gevallen op een collega die mij verder totaal geen respons gaf. En dan ontdekte ik fotografie en het LICHT. Mijn foto’s zijn onbehandeld gefotografeerd met wegwerp camera’s. Wanneer ik op een plaats ben waar het licht een bepaalde vorm aanneemt dan neem ik mijn camera en duw af. Een voorbeeld is bijgevoegde foto van het straatje die van de grote markt naar de kathedraal loopt in Antwerpen. De regen zorgde voor een fantastisch licht https://www.2dehands.be/q/verf+ed/ Ik heb er verder weinig aan gedaan. Enkele tentoonstelingen - Kortrijk ano02 - Een tentoonstelling op de plaats die later de repetitie keet werd van de muziek groep DEUS - Een opname in de web galerie http://www.anamorfose.be/index/manufacturers_id/58 - Een tentoonsteling in Göteborg Internationale Biënnale voor Hedendaagse Kunst (GIBCA) The twelfth edition of the Göteborg International Biennial for Contemporary Art - Toen dacht ik maak een C.V. Mijn galerij is een site op tweedehands be https://www.2dehands.be/q/verf+ed/

verf ed

24 0

ZIE ZIE ZIE STOOM KOMT DE GINDSBOOT WEER AAN

Koen Vlerick

5 0

Er was eens.

Er was eens een landje waar herders en schapen leefden. De schapen moesten op eigen kracht, tussen takken en doornen, hun eigen voedsel bij elkaar grazen. Zodra ze dit hadden gedaan, kwamen de herders om hun melk op te eisen, waarmee ze herders samen meerdere feesten aanrichten. Plotseling werd hun stille bestaan verstoord door gasten die op de plek waar ze woonden een spoorweg wilden aanleggen. Een van de herders, genaamd Klein Lowieke uit L. zei toen dat dit niet zou gebeuren, omdat hij zich op de spoorrails zou leggen. Zijn vijanden dachten "daar zijn we snel vanaf" en zijn bewonderaars zeiden "wat een krachtige man die ons zal redden van die moderne indringers." Klein Lowieke uit L. wist precies hoe hij dit spel moest spelen en stond een paar jaar later op de eerste rij om het lintje door te knippen. "Wat een krachtige man," zeiden de schapen, "zo innovatief." Zijn vijanden zeiden niets meer, maar gingen snel schuilen om dezelfde technieken te leren. En al snel ontstond er een bondgenootschap dat dezelfde technieken gebruikte. Toen dacht leugenachtige Lowieke uit L., "het wordt tijd dat ik wat angst ga zaaien" en overal verscheen zijn kop met de leuze "UW SPAARPOTJE" op weilanden, velden en straatbeelden, wat voor de schapen duidelijk was. Wie niet voor hem was, dreigde zijn zure opgespaarde melkpotje te verliezen dat bedoeld was voor kinderen en ouderen. En weer kreeg hij de hele kudde achter zich. Ze marcheerden in rijen met vlaggen en wimpels achter de herder aan, terwijl sommigen paars werden. De nieuwe kleur was populair bij de schapen die al jaren werden bedrogen. Met de spoorweg waren veel nieuwe weilanden bereikbaar en zelfs schapen uit verre streken kwamen om het gras hier te proeven. De vijanden van Lowieke, die het trucje hadden geleerd, begonnen met zwarte vlaggen van verdoemenis te zwaaien. Zij die dit paarse gezelschap niet zagen zitten, spraken samen met Lowieke uit L. de beroemde woorden "paars eindigt in bont en blauw". Maar zijn woorden waren nog niet uitgesproken of Lowieke stond alweer op de eerste rij. FOTO GALLERY verf ed https://www.2dehands.be/q/verf+ed+/

verf ed

7 0

Godvergeten.

In het gerechtsgebouw van Kortrijk werden in de jaren 70tig tientallen jonge mensen veroordeeld omdat ze betrapt waren met een joint. Ze kregen levenslang. Jaren later bleek dat ze door vrienden van de rechters jarenlang seksueel misbruikt waren, sommige verkracht. De daders kregen / kunnen levenslang genieten van een hoog pensioen. HET GEBEURT NU NOG, SLACHTOFFERS WORDEN AL DIE TIJD IN VERGEETPUTTEN OPGESLOTEN. Omdat ze een joint liever hebben dan alcohol. Alcohol het bloed van christus die geen drugs genoemt mag worden. Volgens de EVP de lakeien van het Vaticaan. Nog altijd worden arme mensen, bruine mensen, alternatieve mensen die kiezen voor een joint geterroriseerd. In vele gevalen gekwetste mensen, men vraagt zich nooit af WAAROM JONGE MENSEN KIEZEN VOOR DRUGS. WELKE PIJN WIL MEN VERDOVEN MET ALCOHOL OF DRUGS. De war on drugs, de oorlog tegen drugs, is al decennialang een massamoord op arme, bruine en alternatieve mensen. Dit komt door degenen die nog steeds denken vanuit de industriële cultuur, terwijl de wereld naar een IT-cultuur evolueert. Een voorbeeld: Louis Tobback zei in een interview naar aanleiding van de opening van het nieuwe stadhuis van Leuven dat internet tijdelijk was en dat hij niets wist van e-mail. Hij zei niet: WE GAAN U BEGELEIDEN NAAR EEN NIEUW TIJDPERK VAN WEBS EN APPS, WE ZULLEN ZORGEN VOOR MIDDELEN VOOR IEDEREEN ZODAT MEN VANOP AFSTAND KAN COMMUNICEREN. Een paar jaar later was er covid. Vraag: hoeveel oudere mensen zijn er dood doordat ze bezoek eisten? In Brussel worden bruin mensen al decennialang voor een grammetje cannabis veroordeeld, wat betekent dat ze geen getuigschrift van goed gedrag en zeden meer krijgen, wat betekent dat ze geen werk vinden. Men vraagt zich af waarom er in Brussel zoveel haat is tegen overheidsambtenaren. ra ra ra waarom? Terwijl de vriendjes, ZIE FOTO met alles weg komen. Dagelijks worden politie ambtenaren verplicht enorm veel werk te steken in opsporing van cannabis gebruikers. Justitie wordt overspoeld, gevangenissen zitten propvol. De enige die er voordeel bij heben zijn de witte boord criminelen die ongecontroleerd miljarden zwart geld maar het buitenland kunnen slepen. Want daar is geen volk geen tijd en geen plaatsen voor in de overvolle gevangenissen. Het grootkapitaal dankt vooral de sosialist louis tobback die decennia lang iedere politie beambte op cannabis jacht stuurde. Het resultaat van die politiek is dagelijks te zien aan de misdaad in de straten. Vandaag zegt louis tobback in het boek geschreven door Jan lippens "ik wil cannabis legaliseren" 40 jaar te laat. Wat met die arme, bruin, alternatieveling wiens leven tot stilstand kwam? Had men 40 jaar geleden cannabis gelegaliseerd dan had mijn broer nog geleefd had mijn beste vriend geen zelfmoord gepleegd in de vergeetputten van Merksplas. Een plaats waar de "socialist" louis tobback voor gezorgd heeft. Al decennialang slaagt de politiek er niet in om drugs uit de samenleving te verwijderen. Bij inbeslagname van drugs spreekt men over het topje van de ijsberg. Over de rest van die ijsberg is er stilte. Men zou verwachten dat de overheid de slachtoffers, de VERSLAAFDEN, zou helpen. Dat doet men niet. ZIEKE MENSEN WORDEN AL DECENNIA IN GEVANGENISSEN VERGEETPUTEN OPGESLOTEN. De armen, de bruine, en de alternatievelingen, niet de vriendjes, zie foto. Het is zeer simpel. In plaats van te proberen het aanbod te vernietigen, zou men zich beter richten op het verminderen van de vraag. In plaats van miljarden te besteden aan handboeien, gevangenissen en bewakers zou men beter investeren in dokters en therapeuten. Zodanig dat er geen vraag meer is voor drugs. PORTUGAL bewijst dat die politiek werkt. Maar daar zijn hier de vakbonden tegen want dan zou de gevangenispopulatie voor de helft verminderen. Dat zou de macht van de vakbonden zeer sterk verminderen. Die wereldvreemdheid van vakbonden was te zien tijdens de regeerperiode van de heer Michel. De bewakers vakbonden staken, Daarmee dachten de bewakers vakbonden dat er revolutie zou ontstaan. Alsof het 1 Belg kon schelen hoe gevangen worden MISHANDELD. Belgische gevangenen die dagelijks worden gefolterd, volgens het Europese comité tegen foltering, werden nogmaals wekenlang door die stakingen gefolterd. In Denemarken hervalt 4% van de vrijgelaten gevangenen in België 40%. Nogmaals een bewijs dat de bewakers vakbonden EEN BENDE KNOEIERS ZIJN.. En totaal wereldvreemd. de war on drugs / oorlog tegen medicijnen. “Waanzin is steeds opnieuw hetzelfde doen, en dan verschillende uitkomsten verwachten” Albert Einstein (1879-1955) FOTO GALLERY verf ed https://www.2dehands.be/q/verf+ed+/

verf ed

11 0

Laad meer ...