Nicolas
Het was de eerste keer dat ze zich zo extatisch voelde. Ze raakte in een trance door de omgeving. Zweterige lijven, dansend om elkaar, lippen die elkaar bijna raakte, uitbundig gelach, alcohol vloeiend door de aderen. Ze keek hier al het hele laatste jaar naar uit. Haar vriendinnen lieten zich helemaal gaan en dansten mee opde luide dreunen van de boxen. Hun haren plakten in natte slierten tegen hun gezicht en ze konden hun eigen voeten niet bijhouden. Een jongen in een wit shirt en een wilde haardos had duidelijk geoefend thuis. Zijn vrijheid verspreide zich als een explosie van expressie terwijl hij danste. Ze voelde een verschrikkelijkeaandrang om met hem mee te dansen. Ze lonkte naar hem. Zijn blik verleide haar om dichterbij te komen, nodigde haar uit om hem aan te raken. Het was schemerig en rook naar alcohol en sigaretten, maar dat vergat ze allemaal door naar hem te kijken. Hij draaide in het rond en ging helemaal op in zijn bewegingen. Ze raakte lichtjes zijn arm aan en hij keek op naar haar. “Goeie dansmoves” riep ze boven de muziek uit, de woorden hadden haar lippen nog niet verlaten of ze voelde de schaamte voor deze openingszin al opwellen. Hij leek het niet erg te vinden en danste nu met zijn gezicht naar haar toe. Ze wees op haar borst, waar haar naam in gouden letters op haar Tshirt stond gedrukt. “Ik ben Mira” probeerde ze boven de muziek uit teschreeuwen. Hij lachte en kippenvel vormde zich over haar lijf, “ik ben Nicolas” en hij bewoog zich dichter naar haar toe. Nog geen minuut later nam hij haar handen vast, trok haar dichter naar zich toe en danste met haar. Ze voelde de adrenaline en de alcohol samenwerken in haar bloed en ging nog dichter bij hem staan.Hij draaide haar rond, hun voeten het ritme zoekend. De dreunen van de bas verstomden en de snelle ritmes maakten plaats voor uitnodigende tragere varianten, hij legde haar hand plat tegen zijn borstkas, plaatste zijn andere hand op haar heup en leidde haar in deze dans. Ze wou zo graag nog dichter bij hem zijn en ze wistdat hetzelfde voor hem opging. Hij wikkelde haar arm rond zijn nek en trok haar tegen zich aan. Hun zweet vermengde zich met elkaar, hun armen en lichamen versmolten, ze werden één mens. Hij draaide met zijn heupen, ze liet hem begaan. De trance werd heviger. Ze verlangde niets liever dan bij hem te zijn. De extase waarin ze zich bevond, werd ruw onderbroken door een por in haar rib. Verstoord keek ze achterom, waar haar vriendin haar stond aan te kijken met opgetrokken wenkbrauwen, vragend. “Ik dans, is dat verboden?” antwoordde Mira glimlachend. Haar vriendin knipoogde, draaide zich om en zwiepte haarhaar over haar schouder. Mira benijde haar elegantie, alleen maar door met haar heupen te zwaaien plakten de mannen aan haar lijf. Het verlangen naar het dansen werd heviger, dus draaide ze zich om en liep naar Nicolas toe. De ringtone was bijna onverstaanbaar, hij werd gebeld, maar nam niet op. Ze wist dat hij nu ging vertrekken, haar achterlatend met het verlangen naar geliefd te worden, aangeraakt te worden. “Ik kan je nu niet kussen” zei hij, wijzend op het koortsblaasje in zijn mondhoek. Ze wist niet wat ze moest doen en antwoorde: “Ik was ook niet van plan dat te doen, niet dat je lelijk bent ofzo, maar ik doe niet aan kussen op feestjes” en meteen had ze spijt dat ze dat had gezegd. Ze wou hem niet afschrikken en ze wou het juist wel. Hij werd weer gebeld. “Ik moet gaan” deelde hij mee. Ze keek recht in zijn bruine kijkers, ging op haar tenen staan en raakte met haar lippen zachtjes zijn wang. Haar gedachten schoten alle kanten op toen ze met haar lippen langs zijn wang streek. Haar handen lagen op zijn borst, haar hart stuiterde op en neer, simultaan met het zijne. Het leek alsof zijn hart uit zijn borstkas ging spatten. Hij keek haar een laatste keer aan en vertrok. Haar handen waren leeg, haar hoofd bomvol met zijn gezicht, zijn geur, zijn handen om haar, haar vingers in zijn krullen, zijn strak wit shirt. Haar handen bibberden, zweten als een rund, haar mond voelde droog aan en haar tong dik. Huiverend ademde ze uit. Ze had stress, maar dat hield haar wakker. Die ochtend was ze eigenlijk te ziek om haar bed uit te komen,maar voor hem moest ze het doen. Een sms om te bevestigen dat ze elkaar straks zouden treffen, in de Steeg, een café. De enige dag dat het internaat hem een uurtje door de stad liet zwerven, zou hij bij haar doorbrengen. Ze wachtte hem op, begroette hem met een eenvoudige kus op de wang en liet zich naar binnen leiden. Hij zat neer en keek haar aan. Ze lachte. Deze stilte was er een zoals geen ander, ongemakkelijk, maar vol spanning en verlangens. Hun gesprek vorderde, hij haperde en keek haar aan. Zij stamelde wat en keek hem aan. Een onbedoelde streling van haar been langs het zijne, zijn hand dat per ongeluk langs haar vingers streek. Hij haalde drankjes, die ze in korte tijd leegden. Er was haast bij. Hijstreek een lok haar achter haar oor, ze bloosde, hij keek omlaag, ongemakkelijk. Hij struikelde over haar tas, bloosde, ze kreeg haar jas niet aan, ongemakkelijk. Hij vertelde haar dat ze iets met hem deed, dat het nog nooit was gebeurd dat hij niet wist wat te zeggen, dat hij normaal een vlotte babbelaar was. Ze durfde hethem niet vertellen, maar hij deed ook iets met haar. Die jongen met zijn mooie lach vol goede bedoelingen, zorgden ervoor dat ze de beste versie van zichzelf wou zijn, zonder al die onvolmaaktheden die haar teisterden. Het afscheid was te snel, de kus die op zich liet wachten, kwam maar niet. Onhandig, stuntelend en tergend pijnlijk was het afscheid. De deur die achter hem dichtsloeg, was net de deur van haar hart. Ze was levendiger dan ooit, maar wist niet dat ze ooit zo hard kon vallen. Niemand had ooit zoals hem naar haar gekeken. Ze was beschadigd en hij was haar geneesmiddel. Ze had hoge dosissen van hem nodig om dit te overleven, maar wou zich niet aan hem opdringen. Het gewone leven ging door, maar veel te traag.Wijzer op één, ze checkte haar gsm, niets. Wijzer op 2, gezoem uit haar zak, verheugd kijkend, niets. Wijzer op 7. Nog. Steeds. Niets.
Liggend in haar bed, woelend, stelde ze zichzelf voor in zijn armen, een veilig gevoel verspreide zich van haar borst over haar hele lichaam. Hij had haar zelf verteld dat hij nog nooit zo onhandig was geweest met een meisje, dat ze een indruk op hem achtergelaten, er was een klik. Die zou hij toch niet snel met een ander meisje krijgen? Normaal geloofde ze niet in liefde op het eerste gezicht, maar dit kon er niet ver naast zitten.
Ze hadden niet veel met elkaar gemeen, maar dat is wat haar zo nieuwsgierig maakte naar hem De luide muziek zorgde ervoor dat hij haar niet kon verstaan. Ze lachte en wees op haar borst. Daar stond in gouden letters ‘gewoon Mira’ geschreven, wat hij tegelijk grappig en innovatief vond. Ze danste, wiegde met haar heupen en lachte naar hem. Wat moest hij doen? Haar een drankje aanbieden? Zo te zien was ze wel al een beetje aangeschoten en hij wou niet de verkeerde indruk wekken. Ze kwam steeds dichterbij en daardoor zag hij de details van haar gezicht. Ze straalde een soort zelfzekerheid, maar ook een even grote kwetsbaarheid uit. Hij trok haar dicht tegen zich aan en daar leek ze geen bezwaar tegen te hebben. Eerst hadhij gedacht dat ze sarcastisch was toen ze voor het eerst tegen hem sprak, maar zelf met het weinige licht dat er was, zag hij haar blozen. Ze was nog nooit zo aangeraakt merkte hij door haar onhandigheid, maar het kon ook door de alcohol komen. Zijn vrienden lachte goedkeurend en staken hun duim op. Wanneer haar vriendin even haar aandacht afleidde keek hij naar zijn gsm. Tien voor twee. Zijn lift naar huis stond buiten op hem te wachten. Hij wou haar zo graag kussen, maar eveneens wou hij haar gezondheid niet in gevaar brengen. Dat koortsblaasje bracht hem in een moeilijk parket. Vastberaden dat hij haar nog is terug ging zien, nam hij afscheid. Haar lippen beroerden zijn wang en hij drukte zijn neus in haar haren. Het gezoem uit zijn zak verplichte hem om haar los te laten, weg te gaan. Zijn mond was kurkdroog en hij kon geen woord uitbrengen. Wat deed ze toch met hem?Na het eerste sms’je was het allemaal heel snel gegaan. Vier dagen na hun eerste ontmoeting zat ze te wachten op hem aan de Steeg, van ver zag hij haar al zitten, elegant. Met een zachte dwang in zijn hand leidde hij haar naar binnen. Hun gesprek kwam op gang en de tijd vloog. Hij was helemaal vergeten dat ze misschien iets wou drinken. Veel tijd hadden ze niet meer, maar het leek alsof ze het naar haar zin had. Ze lachte naar hem, hij naar haar. Soms viel het gesprek stil en kon hij het niet laten naar haar te kijken. Hij bestudeerde haar zorgvuldig. Als uit het niets kreeg hij de impuls haar haarlok achter haar oor te schuiven, wat haar deed blozen. Ongemakkelijke stiltes waren er om te koesteren dacht hij. Ze waren twee tegenpolen, maar juist dat maakte hem zo nieuwsgierig. Hij moest terug naar het internaat, te vroeg, te snel. Hij wou haar nog zo veel horen vertellen. Hoe kan dat nu dat een één meter negentig lange kerel zich zo klein kan voelen, vroeg hij zich af. Hij bracht moeizaam zijn woorden uit, zij eveneens. Hij bekende haar dat hij normaal een vlotte babbelaar was. Het afscheid was pijnlijk. Hij was zenuwachtig en zag dat zij dat ook was. Weer kuste ze hem op de wang. Hij had een hogere dosis van haar nodig. Zij was zijn medicijn. Hij lag in zijn bed, draaide zich, schudde zijn kussen, de slaap kwam niet. Hij beeldde zich in dat ze naast hem lag, hij haar omarmde, haar ademhaling voelde tegen zijn borstkas, haar geurende haren gedrapeerd omhaar hoofd als een waaier. Het gevoel van veiligheid, van geborgenheid, van verdwijnende eenzaamheid overspoelde zijn lichaam. Hij dacht niet dat hij een indruk op haar had achtergelaten, maar het onhandige gestuntel van die date, was geen eenrichtingsverkeer. “Ik ben superzenuwachtig” was het eerste dat ze tegenhem had gezegd. Dat vond hij zowel lief als gedurfd, gevoelens uitten is moeilijker dan het lijkt. Hij viel voor haar lach waar geen einde aan leek te komen. Ze glimlachte, giechelde en dat was het enige dat hij wou, dat ze hem toelachte, instemde en haar herkenning deelde. Hij geloofde niet in liefde op het eerstegezicht, maar dit kwam toch dicht in de buurt.