De vliegtuigspotter
Het gebeurt weer.
Tijdens de vergadering zet ik de problemen en mogelijke oplossingen op een feilloze flamboyante manier uiteen. Ik glimlach, kijk de juiste mensen aan en dit allemaal op automatische piloot. Ik hoor mezelf praten op die eeuwig enthousiaste manier, die ik mezelf eigen heb gemaakt alsof het onderwerp me nauw aan het hart ligt. Mijn gedachten, echter, zijn zo ver mogelijk verwijderd van dit moment. Ik denk aan mijn dromen van vroeger, aan mijn verleden, aan die grote liefde die je altijd bij jou zal dragen… Plots krijg ik een vraag en voor even keren mijn gedachten terug. Ik kijk de persoon aan en herken het vriendelijke gezicht van mijn collega. De glimlach, de vriendelijke ogen die me groeten, maar die niet kunnen zien dat ik eigenlijk ergens anders ben. Ik geef de gevraagde informatie en kan weer met mijn gedachten wegdriften naar herinneringen. De vraag die weer rijst, is hoe ik hier ben gekomen? Hier wou ik toch niet zijn. Ik ging het leven van mensen veranderen, mensen inspireren, gelukkig en eeuwig verliefd zijn. Ik zou nooit over suikerwolken en zeekoeien hoeven te spreken want ik zou een innig gelukkig leven leiden. Een avontuurlijk, romantisch, geïnspireerd leven. Ik overloop even de voor- en nadelen van mijn huidig bestaan en voor de buitenwereld heb ik een goede score. Ik heb een werk waar velen jaloers op zouden zijn, ik ben getrouwd, heb een zoon en een mooi, gezellig huis. Ik heb geen reden tot klagen.
Ik zie het nochtans in anderen hun ogen. Zo zie ik in mijn man zijn ogen dat ook hij last heeft van de doelen die hij nooit zal bereiken, maar hem blijven achtervolgen. Dolgraag zou ik ooit vragen “jij doet dat ook?” maar daar praten we niet over. Wij praten over onze carrière en onze zoon en het alledaagse. Wij maken plannen voor de toekomst en daarmee bedoel ik de veilige plannen zoals volgend jaar gaan we de woonkamer opnieuw schilderen of donderdag ga ik naar de tandarts. En ik zou nooit met een anekdote naar huis komen zoals de tandarts heeft aan mijn oor gelikt. Neen, ik kom naar huis met een tand die getrokken is en ik begin eten te maken. Soms denk ik dat hij het door heeft, mijn man bedoel ik. Dan zegt hij plots: “Ben je weer aan het solliciteren voor vliegtuigspotter?” Daarmee bedoelt hij dat ik weer naar boven aan het kijken ben en niet echt aanwezig ben. Ik vraag me af waarom hij nooit aan me vraagt aan wat ik denk? Misschien is hij bang voor de waarheid, zoals ik ook bang ben voor de waarheid.
Wat ben ik bang om uit te spreken dat hij mijn grootste liefde niet is, dat ik eigenlijk niet gelukkig ben en ook niet weet hoe ik gelukkig moet zijn. Ik ben bang om te horen dat hij ook niet gelukkig is en we beiden tot de realisatie komen dat ons leven een grote leugen is en we ook geen oplossingen hebben om daar iets aan te veranderen. Ik verdenk ook andere mensen van stiekem ongelukkig te zijn, maar dat kan je niet vragen. Soms hoor ik het aan een stem of de manier waarop ogen me aankijken, maar het wordt nooit uitgesproken. Dus zal het bij me vaker gebeuren dat ik wegdrijf met mijn gedachten en een zogenaamde vliegtuigspotter word, want een vliegtuigspotter droomt van te vliegen, maar zal nooit piloot worden. Ja, ik ben een vliegtuigspotter, maar zijn we dat niet allemaal? Stiekem?