Layla Clarke

Gebruikersnaam Layla Clarke

Teksten

Autisme

De titel van deze tekst is het woord dat mij eergisteren het gevoel gaf dat mijn wereld op instorten stond. Heel eventjes maar, en sindsdien heb ik er niet meer aan gedacht. Daarom voelde ik na anderhalf jaar nog eens de nood om te beginnen schrijven. Ik voel dat ik mezelf niet kan toelaten om veel te voelen. Niet nu ik op zo een belangrijk punt in mijn leven sta. Ik ben sinds vandaag officieel een zelfstandige psychologe. Een stap die ik vroeger nooit voor mogelijk zou gehouden hebben. En toch is het zo. Overweldigend veel, eng maar vooral echt spannend. Al maanden zit ik mezelf mentaal voor te bereiden op deze stap en ik had het gevoel dat ik (voor zover dat kan) vrij stevig in mijn schoenen stond om te beginnen. Wel, daar sta ik nu niet meer. Dit weekend had ik een gesprek bij mijn therapeute en het woord 'autisme' viel. Haar dochter heeft autisme en dus weet ze goed wat het kan inhouden. Jaren geleden, toen ik nog een kind was, stelde mijn therapeute ook al voor om psychodiagnostisch onderzoek te doen om uit te klaren of ik autisme had. De conclusie van dat onderzoek was negatief, dus ging ik verder met mijn leven en dacht niet meer na over autisme als iets waar ik zelf misschien mee worstelde. Tot mijn mama mij het officiële verslag van dit onderzoek liet lezen 2 jaar geleden. Daaruit bleek dat de conclusie van het onderzoek allesbehalve eenduidig was, maar eerder 'kantje boordje'. Sindsdien merkte ik meer en meer 'autistische' trekjes op bij mezelf maar ik verzekerde me er telkens van dat ik geen autisme had. Het werd als het ware een mantra in mijn hoofd. Telkens ik op een moeilijkheid botste die ik linkte met autisme, zei ik tegen mezelf: 'Geen autisme, geen autisme, geen autisme. Iedereen heeft wel zo een trekjes.'  Ik dacht dat het me hielp om te blijven ontkennen dat ik misschien autisme had. Ik was zo goed bezig met mijn zoektocht naar mezelf. Ik begon mezelf steeds beter te kennen, en daar paste de diagnose autisme niet bij. Eergisteren kwam ik echter op het punt dat ik het voor mezelf niet meer kon ontkennen. Dat ging gepaard met tranen, heel veel tranen. Zowel uit verdriet, als uit ontlading. Ik voelde me compleet ontredderd, want waar moest ik nu nog aan beginnen. Ik had mijn zelfbeeld ondertussen al zo opgebouwd rond het idee dat ik geen autisme had. Opeens voelde ik me de 'abnormale', de 'beperkte' op een bepaalde manier. De moeite die mijn mama met me had als kind en de moeite die ik nu nog steeds ervaar in sommige vriendschappen, kon ik nu allemaal toeschrijven aan mezelf. Het is allemaal mijn fout, want ik heb autisme. Ik voelde dat toen, op dat moment, heel intens. En nu, voel ik niets meer. Nu ben ik terug in de verdediging gegaan. 'Waarom was de conclusie van het onderzoek 10 jaar geleden dan dat ik geen autisme had?' Ik voel dat ik het moeilijk heb om er gewoon van uit te gaan dat ik autisme heb, ook al voelde ik eergisteren wel hoe juist dat eigenlijk is. Ik wil proberen dit stukje van mezelf te aanvaarden en daar ook uit te leren, maar langs de andere kant ben ik bang dat ik daar dan te ver in zou gaan. Dat ik alles wat moeilijk loopt, ga beginnen kaderen binnen 'autisme' en dat dat me hulpeloos zou maken. Alsof ik het toch nooit zou kunnen.    Ik denk dat ik dit 'inzicht' voor mezelf ga houden. Ik voel me heel terughoudend om dat met andere mensen te delen, aangezien dat hun beeld over mij misschien gaat veranderen. Dat wil ik niet. Ik heb het zelfs nog niet aan Nick verteld. Ik weet niet goed hoe nu verder. Hoe moet ik mijn eerste gesprek met een cliënt aankunnen als ik me zo wankel voel? Wat wil dit zeggen over mijn capaciteiten als hulpverlener? 

Layla Clarke
23 3

toekomstvisie

Corona. Het leven staat stil. En toch blijft het voortgaan, voor mij toch. In een periode waarin ik me niet meer kan inleven in hoe het druk het leven normaal is en hoe ik ben als de wereld zijn gewone gangetje gaat, moet ik grote beslissingen nemen. Geef ik mijn jeugd op en ga ik samenwonen met Nick? Geef ik mijn jeugd op om te gaan samenwonen met Nick? Ik weet dat ik niks liever wil, maar ik kan mezelf maar niet beloven dat ik er later geen spijt van zal hebben. Ik heb nog een heel leven met Nick, maar mijn jeugd zal snel voorbij zijn. Ik stop met de jeugdbeweging en weldra zijn mijn studentenjaren ook voorbij. Ga ik spijt hebben? Ik weet dat het voor mij nu bijna onmogelijk is om niet te gaan samenwonen, want we hebben er al zo veel over gepraat en we zijn er nu al zo dicht bij. Dus ik probeer mezelf er de hele tijd van te overtuigen dat dit de juiste beslissing is. Het enige waar ik tot nu toe van overtuigd ben, is dat het de beslissing is die me op korte termijn het gelukkigst zal maken. Gewoon doen, denk ik dan. Spring en zie waar je uitkomt. Maar die ratio laat me niet springen, laat me stilstaan bij de gevolgen van die beslissing. En als ik heel eerlijk ben, weet ik dat ik later ga denken dat ik te weinig van mijn jeugd genoten heb. Maar ik weet niet of dat komt doordat ik in een relatie zit of doordat ik gewoon zo ben. Ik ben niet zo een losbol en onverantwoordelijke student als de meesten. Misschien ben IK dat gewoon en moet ik dat beeld loslaten van hoe een studentenleven zou moeten zijn en gewoon achter mijn keuzes staan. Misschien he. Misschien ben ik te snel volwassen geworden, omdat ik dat wou, en heb ik er nu spijt van. Maar dat is al te laat. Ik kan maar beter genieten van de kansen die ik krijg. Ik zie wel wat de toekomst me brengt. 

Layla Clarke
12 0

Soep

Raar gevoel. Ik weet niet of ik nu verdrietig ben of Nick gewoon mis of nog altijd boos ben om hoe het gelopen is. Ik denk dat het alles zo een beetje is. Ik ben verdrietig dat ik niet meer bij Nick kan zijn, en ik mis hem ook enorm hard. Ik mis "gezinnetje" spelen. Ik mis samen koken, samen slapen, samen lachen. Ik wist dat dit ging komen he, dit moment. Dat ik hier alleen zou zitten en die leegte weer zou voelen. Zonder hem is alles zinloos en leeg. Het is niet dat ik nu niet meer met iets kan lachen ofzo, ik kan het ook wel even vergeten soms, maar niets maakt me nog uit. Er zit geen vuur, geen energie meer in mijn lijf. Geen zin om iets te ondernemen. Dat is moeilijk om te merken want de laatste weken toen ik bij hem was, was dat vuur er wel. Hij geeft me energie en laat me iemand zijn die toch al dichter komt bij wie ik wil zijn. Hij maakt me gelukkig.  Nu een stom voorbeeld, de vorige weken maakte ik twee keer per week soep. Gewoon, omdat ik zin had om eens iets te doen dat resultaat opleverde. Ik genoot daar echt van. Nu denk ik er nog niet aan om soep te maken. ECHT geen zin in. Dat is ook waardoor het me opvalt dat ik nu weer zo anders ben. Omdat ik geen soep wil maken. Want, flauwe woordspeling, maar mijn leven is al een soep. Mijn gevoelens zijn een soep. Ik zit er al zo diep in, dat ik niet meer weet hoe ik eruit moet geraken.  Zoals duidelijk uit mijn vorige teksten, heb ik al een paar "inzichten" gekregen in hoe ik in elkaar zit. Waar sommige dingen fout lopen. Ik dacht dat die inzichten me gingen helpen om uit de soep te geraken, maar ik heb me er helemaal in gewenteld en ben nog veel dieper weggezakt. Ik weet nog dat toen dit allemaal begon, deze moeilijke periode, hoe het toen voelde. Als een chaos, maar wel eentje die nog ver van me af stond. Ik heb me nu die chaos eigen gemaakt. Ik ben die chaos. En daar probeer ik structuur in te brengen, maar het lukt niet. Het brengt geen rust. Wat ik niet zou geven om me gewoon zorgeloos te voelen. Zelfs al is het maar tijdelijk. Om even in die warme cocon van zijn armen te zitten. En mij geliefd te voelen. Dat is alles wat ik wil. Weg uit deze wereld, voor altijd geliefd in zijn armen, in zijn hart.  

Layla Clarke
0 0

Uiteindelijk

Rust. Ik wil even rust. Ik hoop dat schrijven me een beetje zal helpen. Met alles op een rijtje te zetten. Orde. Duidelijkheid. Geen chaos. De chaos zal verdwijnen als ik hem neerpen.  Het ging even beter. Ik voelde me wat stabieler, ik voelde me gelukkig. Ik heb alles wat ik wil, nog steeds. Het enige wat ik nog mis, is mezelf. Een zelf om op terug te vallen. Dat heb ik niet. Echt niet. Ik laat mezelf in de steek en hoe hard ik ook probeer, ik vind me niet meer terug. Ik vind die IK niet meer, waarvan ik weet dat die er zit. Er is enkel nog een WIJ die ik me eigen maak en van waaruit ik functioneer, maar ik voel dat IK dat niet ben. Ik heb me leeggegeven. Alles gedaan om mezelf te vinden, en die persoon graag te zien. Maar als ik mezelf dan eens tegenkwam, dan haatte ik dat. Ik haat de persoon die ik ben. Dat klinkt zielig maar stel het je eens voor. Zou jij een persoon graag kunnen zien die constante aandacht en controle nodig heeft, die niet meer functioneert als ze dat niet heeft en op jou rekent om haar staande te houden, en gelukkig. Niemand kan dat. Ik al zeker niet. Dus snap je nu ergens waarom ik niet snap dat Nick me wel nog graag ziet? HOE IN GODSNAAM?  Hij is de enige reden waarom ik blijf vechten. Geloof me, het voelt als een gevecht. Ik ben 20 jaar en ik ben moe. Kapot. Ik vecht om mezelf graag te leren zien en een gezonde relatie aan te kunnen gaan. Maar het is me nog steeds niet gelukt. Ik weet niet of het ooit gaat lukken. Wat ik wel weet, is dat als het niet lukt, dat ik ermee stop. Ik zie het niet zitten om een heel leven op deze rollercoaster te zitten doordat ik mijn geluk in andere mensen zoek. Andere mensen kunnen je niet altijd gelukkig maken, ze zullen je zeker ook eens teleurstellen. Daarom dat de meeste mensen bij zichzelf dat geluk vinden. Omdat ze geloven dat ze goed genoeg zijn en liefde van anderen zullen vinden en verdienen. Maar ik leef vanuit de andere, dus als die me verlaat, dan besta ik niet meer. Dan heb ik geen reden meer om te bestaan.  Ik zeg altijd tegen mezelf dat ik het positieve moet opschrijven zodat het daar zwart op wit staat en ik het wel moet zien en geloven. Mijn handen leiden me echter telkens naar het negatieve. Ik typ en de chaos stroomt eruit. Maak ik daarmee een fout? Waarschijnlijk. Maar als de chaos hier zou kunnen blijven, dan heeft het misschien wel geholpen. Ik laat hem hier. Ik laat hem achter en ik probeer rust te vinden in mezelf. Rust. Rust brengt verdriet naar boven. Ik voel het zitten, in mijn keel en achter mijn ogen. Het drukt. Wil het eruit of is het gewoon blij dat er even rust is?  Ik denk vaak dat ik mijn hoofd wel al doorheb. Dat ik snap hoe ik in elkaar zit en waar dat verdriet en die chaos vandaan komen. Maar uiteindelijk weet ik het eigenlijk niet. Want als ik het wist, zou ik het dan niet kunnen begrijpen en aanvaarden? Ik zoek er woorden voor, maar er zijn geen woorden voor. Misschien moet ik een andere taal zoeken maar ik weet niet welke. Ik wentel me in woorden maar die brengen me geen rust. Ik heb geen voeling met schilderen, beeldhouwen of iets van die soort. Ik heb nooit muziek leren spelen en denk dat ik eerst veel geduld zal moeten hebben eer ik daar een soort van taal in zou kunnen vinden. Ik zit vast. In een lichaam, met een persoon die me vreemd is. Die me telkens saboteert. Nee, ik dissocieer niet, maar ik doe zo hard mijn best om gelukkig te zijn en het lukt me maar niet. Er is iets in mij dat me niet toelaat om gelukkig te zijn. Een persoon die zoveel pijn heeft dat die wel gevoeld moet worden. Maar ik heb geen tijd en geen zin om die persoon te leren kennen en die de kans te geven om zijn plaats in te nemen. Want als ik dat doe, dan ga ik een heel zware periode tegemoet en Nick ook. En als er nu iets is dat ik niet durf, dan is het wel gewicht op Nick en onze relatie leggen. Maar zo kan het ook niet verder.  Wat moet ik doen?

Layla Clarke
10 1

ik en wij

Waarom niet gewoon genieten? Het kan zo mooi en leuk zijn, 't leven. Ik moet mezelf dwingen om dat te blijven zien. Ik moet mezelf dwingen om daaraan te blijven denken als ik me weer eens wat minder voel.  Ik heb een geweldig lief. Ik zou dat meer moeten beseffen, hoeveel geluk ik heb. Nick is mijn toekomst, dat voel ik gewoon. Nick past bij mij. Ik moet blij zijn dat ik zo iemand gevonden heb, en dat hij wil blijven. Hij wil blijven. Hij ziet mij ook als zijn toekomst. 'T zou zo mooi kunnen zijn. De toekomst. Als ik het nu maar niet verpest.  Ik heb geluk. Echt. Ik heb geluk dus ik moet gelukkig zijn. Dat moet ik want ik maak het mezelf soms zo onnodig moeilijk. Vanaf nu ga ik proberen heel positief in het leven te staan. Niet meer zoveel te piekeren en gewoon te genieten. Ik moet wel, ik ben mezelf echt aan het verliezen nu en het zal niet lang meer duren eer ik ook anderen verlies. Dat ga ik mezelf niet vergeven dus nu moet ik beginnen met positief te zijn.  Nick ziet me graag. Om wie ik ben. Nick wil ook graag bij me zijn. Hij zit gewoon wat anders in elkaar. Nick heeft soms nood om alleen te zijn. Ik niet. Maar ik wil hem wel de ruimte gunnen om soms eens alleen te zijn. Ik hoop echt dat we samen een middenweg vinden waarop we ons allebei comfortabel voelen. Dat we samen die weg nog heel lang kunnen bewandelen. Want het ZAL zo mooi zijn.  Het is ongelooflijk wat een evolutie wij met z'n tweeën al hebben gemaakt. Ik ben dichter bij mezelf gekomen, ben nu aan het leren om alles wat een plaats te geven. Nick is van een onwetende jongen naar een zorgende man getransformeerd. Wij zijn van ongemakkelijk en onzeker, naar zeker verhuisd. Er is niemand waarbij ik zo mezelf durf zijn als bij hem. Daaraan denken maakt me rustig, brengt kalmte in mijn lijf en mijn hoofd. Ik kan weer verder.

Layla Clarke
14 2

Sum 41

14 januari 2020. Hoe lang is het geleden dat ik nog heb geschreven dat ik gelukkig ben? Veel te lang. Misschien is dat omdat ik het ook niet ben, ik weet het niet. Ik weet twee dingen: ik voel me heel vaak ongelukkig EN Nick maakt me gelukkig. Dat voelt allebei juist aan. Het klopt ook maar dat is net het probleem. Ik kan alleen maar gelukkig zijn als ik bij Nick ben. Ik ben compleet afhankelijk van hem. Ik voel dat ook en dat is eng. Niet kunnen instaan voor je eigen geluk is eng want wat als hij weg gaat? Dan zal ik nooit meer gelukkig zijn? Maar nu hij er wel is, ben ik ook zo vaak niet gelukkig. Als ik niet bij hem ben, zoals nu, dan voel ik me leeg. Dan doet alles echt pijn en dan moet ik mezelf dwingen om niet aan hem te denken. Ik ben ziek he. Ziek in mijn hoofd. Ik weet het. Ik wil dat ook echt niet zijn, echt niet. Maar ik kan niet anders. Blijkbaar heb ik een trauma. Blijkbaar heeft dat trauma me ziek gemaakt, me gemaakt zoals ik nu ben. Ik kan mezelf niet eens meer verdragen zo.    Ik heb al zo vaak gedacht aan de pijn die ik nog zal voelen. Als ik zo blijf, zoals nu, dan ga ik nog heel veel pijn voelen, nog heel veel verdriet. Ik weet niet of ik dat aankan. Ik wil het niet, maar ik wil ook niet dood. Ik wil, nog veel liever dan sommige andere mensen, gelukkig zijn. Ik heb daar echt nood aan, want als ik niet gelukkig ben dan ben ik doodongelukkig, en geloof me, dat is vermoeiend. Mij zijn is heel vermoeiend. Deze tekst lezen moet vast ook vermoeiend zijn, al dat zelfmedelijden.  Ik schrijf te weinig. Daarom dat ik nu, zonder terug te lezen in wat ik al geschreven heb en eventuele foutjes te verbeteren, gewoon van me afschrijf wat er in me opkomt. Want het is allemaal gewoon te veel. Veel te veel. Zoveel dat ik er hoofdpijn van krijg. Ik zit vol angst. Ik ben zo bang om me nog eens verdrietig te voelen. Om me nog eens zo verdrietig te voelen dat ik wenste dat ik dood was. Ik wil me nooit meer zo voelen. Maar de laatste tijd komt dat gevoel sneller en sneller bij me op. 'T is te veel, ik stop ermee. Was het maar zo gemakkelijk.  Ik ben niet bang om dood te gaan. Deze pijn zal dan over zijn. En stel dat er een 'hiernamaals' is, dan is papa daar. Dan wil ik daar ook wel zijn. Hem leren kennen, want hij zou me veel kunnen leren. Maar hoe zit dat dan? Kan je kiezen wie je tegenkomt daarboven? Staat dat al vast? En bestaat daar ook zoiets als emoties? Kan ik daar ook bang en verdrietig zijn? Stopt dit nooit? Gemis. Vreet. Aan. Mij. Er mist iets. Ik voel dat letterlijk. Die wonde, die daar vanbinnen zit, die doet zoveel pijn. Enkel Nick kan die opvullen. Tijdelijk. Nooit permanent. Nick houdt mij stabiel, houdt mij bijeen. Zodat ik niet uit elkaar val. Want ik ben aan het vallen, maar hij is er nog om me recht te houden. Hij laat me niet vallen. Nog niet.  Nu ween ik. Ik wou niet wenen, want dat bevestigt nog maar eens dat ik niet alleen kan zijn. Ik alleen met mijn gedachten, dat leidt alleen maar tot tranen. Elke keer. Waarom kan ik niet onafhankelijk zijn? Zo een sterke. Een straffe madam gelijk ze zeggen. Ze zeggen dat soms tegen mij. Want ja, ik heb mijn papa verloren en ik sta hier nog. Hoe sterk. Neen he. Hoe sta ik hier? Gebroken, leeg, verdrietig, alleen? Niet sterk, gelukkig, onafhankelijk. Niet straf. Ik moet langzaam aanvaarden dat dat het zal zijn, een heel leven zoals het nu is. Tot ik 'sterk' genoeg ben om stop te zeggen, of tot ze me te snel af zijn. Maakt mij niet uit. Vanaf nu is het wachten op de dood en hopen dat er nog wat gelachen wordt onderweg.

Layla Clarke
6 1

Lieve Nick

Lieve Nick, Danku. Ik wil beginnen met je te bedanken voor de laatste 3 jaar, voor de geweldige momenten die we samen al gehad hebben, voor de tijd die je me geeft om aan mezelf te werken, maar ik wil je vooral bedanken om mij graag te zien. Bij jou voel ik de ruimte om mezelf te zijn en kom ik tot rust. Ik ben ervan overtuigd dat jij me zo helpt om mezelf graag te leren zien.  Ik geniet ervan om jou telkens beter te leren kennen, en om te zien dat wij 'werken'. Ik voel me zo vaak trots op onze relatie en op jou als ik andere koppels bezig zie of van anderen hoor hoe het er soms in hun relaties aan toe gaat. Dan weet ik dat het goed zit, dat ik gevonden heb wat ik wil en nodig heb.  Dat wil niet zeggen dat het daarom altijd gemakkelijk is. Ik weet dat ik in die 3 jaar, en zeker in de laatste maanden, veel van je gevraagd heb en veel van mijn zorgen met je gedeeld heb. Dat moet niet gemakkelijk zijn, maar toch heb je altijd geluisterd, ben je er altijd geweest en gebleven. Ik kan je niet uitleggen hoeveel dat voor mij betekent.  Weet dat ik zie hoeveel moeite je voor mij doet, ook al zeg ik dat niet altijd. Weet dat ik weet dat je mij graag ziet, ook al lijkt dat niet altijd zo. Weet dat ik niets aan jou zou willen veranderen, ook al geloof jij niet in perfectie.  In dit nieuwe jaar wil ik je meer tonen hoe gelukkig ik mezelf prijs met iemand zoals jij, hoe gelukkig je mij maakt. Ik wil meer evenwicht, zodat het ook eens over jou kan gaan en niet enkel over mij. Ik hoop dat ik daarvoor snel genoeg ruimte kan maken in mijn overvolle hoofd. Want jij bent het allerbelangrijkste, en je verdient zoveel meer lof dan ik je al gegeven heb.  Ik wil ook afsluiten met je te bedanken, omdat je mij serieus neemt als ik dramatisch doe, omdat je me aanvaardt om wie ik ben, omdat je zo hard je best wil doen om mij gelukkig te maken en omdat het je ook lukt. Ik zie je ongelooflijk graag. Ik x

Layla Clarke
0 0

Mens-worden

Nu heb ik echt hulp nodig. Nu kan ik het echt niet meer alleen. Nu heb ik jou nodig, papa. Nu moet je terugkomen, eventjes maar. Om me te helpen. Eventjes, maar je moet. Ik ben mezelf kwijt, al had ik mezelf eigenlijk nog nooit gevonden. Paradox. Hoe paradoxaal het klinkt dat op het moment dat je jezelf aanvaardt zoals je echt bent, dat je eigenlijk verandert. Dat las ik in een boek van Rogers deze week en het trok meteen mijn aandacht. Dat is mijn probleem. Ik aanvaard mezelf niet 100 procent zoals ik ben. Ik aanvaard me niet eens 50 procent. Dat is mijn probleem. Ik twijfel zogezegd altijd aan Nick, en of hij me wel graag genoeg ziet. Nee, dat is wat ik mezelf tot nu toe heb wijsgemaakt. Ik twijfel aan mezelf. Ik twijfel of ik het wel waard ben om zo graag gezien te worden. Want ik snap het niet. Hoe iemand zoals hij, iemand zoals mij graag kan zien en blijven zien. Drie jaar al. Ondertussen ben ik 20. Er is nog niks veranderd aan mijn onzekerheid. Die is nog steeds hetzelfde als op dag 1. Maar mijn inzicht in die onzekerheid is wel veranderd. Het ligt dus toch niet aan hem. Hem kan ik niets kwalijk nemen, niets. Only I am to blame. Ik heb als enige schuld aan die onzekerheid die al drie jaar lang in me zit te broeden. Ik wil daar zo graag van af. Ik moet leren mezelf graag te zien. Maar hoe??? Daarvoor heb ik dus je hulp nodig. Jij zou het me kunnen leren, daar ben ik zeker van. Jij zag me graag. Leer me hoe dat is. Leer me wat je dan in me zag dat ervoor zorgde dat je me graag zag. En ik zal je geloven, beloofd. Ik zal naar je luisteren. Ik zal aan mezelf werken zodat ik je trots kan maken. Geef me de kans om dat te doen, alsjeblieft. Toon me wat ik moet doen en ik zal het doen.  BELOOFD.

Layla Clarke
2 1

Lost without you

Iemand zo graag zien dat je geen controle meer hebt over jezelf. Alles is hij, hij is alles. Hij heeft mijn hart. Hij bepaalt wanneer ik me blij voel, wanneer ik me verdrietig voel. Hij zal bepalen of ik ooit nog die verschrikkelijke pijn moet voelen waar ik nooit klaar voor zal zijn. Hij zal bepalen hoe lang ik leef. Want ik leef voor hem. Ik leef om niet verlaten te worden. Wat is er dan nog om voor te leven als hij er niet meer is?    Ik ben mezelf kwijt. Ik heb geen controle meer over hoe ik me voel en wat er met me gebeurt. Het is zo moeilijk om uit te leggen hoe dat voelt. Hoe machteloos ik sta tegenover mijn toekomst. Ik ben veel te zwak om nog extra lasten te dragen. Ik geef alles weg, alles wat ik ben. Ik heb gewoon geluk dat hij er met respect mee omgaat.    Ik leef niet meer echt. Als hij er niet is, voel ik me verloren. Dan kan ik enkel nog denken aan de volgende keer dat ik weer zo dicht bij hem kan kruipen dat het voelt alsof we één zijn. Die kleine kostbare momentjes dat ik mezelf en mijn geluk even terugvind. Als hij er wel is, dan voel ik me vaak minder gelukkig dan hoe ik fantaseerde me te voelen. Dan heeft hij iets kleins gezegd waardoor ik weer aan mezelf twijfel. Eeuwige twijfel. Ben ik goed genoeg? Gaat hij me niet verlaten? Ga ik ooit gelukkig zijn? Ga ik ooit niet meer mezelf zijn?    Ik ben nog heel erg op zoek naar mezelf en ik geraak niet dichter want ik heb alles weggegeven. Alles weggegeven, aan hem. Hij heeft geen idee hoe groot zijn invloed op mij is. Ik weet dat dit niet goed is. Ik weet dat ik enkel dieper zak en verder van mezelf verwijderd geraak. Maar ik moet en ik zal blijven vechten tot ik zowel mezelf als Nick heb gevonden. Ik kan beide niet missen. Ik kan Nick nooit zo graag zien als hij verdient, als ik mezelf niet graag zie. Dat is zo cliché maar zo waar.    Ik wil perfect zijn. Nooit zagen. Hem tonen hoe goed hij dat doet. Hem tonen hoe geweldig hij is, hoe geweldig ik hem vind. Ik wil elke dag dansen in de keuken, lachen in de zetel, knuffelen in bed. Ik wil elke dag dat sprookje dat ik weet dat ik kan hebben. Was ik nu maar niet zo verdomd moeilijk. 

Layla Clarke
0 0

Bloemenhof

Twee keer raden: ik heb het moeilijk. Ik weet niet of ik het ooit niet meer moeilijk ga hebben. Ik ben gewoon zo iemand die over alles veel te veel nadenkt en niet kan loslaten. Misschien betert dat wel als ik eindelijk mezelf kan aanvaarden zoals ik ben, maar dat lukt me niet.   Het is moeilijk om je in te beelden hoe het is om jezelf echt niet graag te hebben, als je dat zelf niet zo voelt. Ik weet wel hoe het is. Ik kan niets, ben nergens goed in en kan me nooit eens bewijzen. Dat klinkt allemaal overdreven (en is het ook een beetje), maar ik heb niets dat ik een talent zou noemen. Ik ben in geen enkele sport goed, ik kan geen muziekinstrument bespelen, ik ben niet grappig, ik heb weinig uitgesproken meningen, ik ben naïef, ik ben egoïstisch, ik kan niet tegen mijn verlies, ik ben niets. Ik ben niets waard, en toch zijn er mensen die dat precies niet zien. Mensen die me toch nog graag hebben, of "fier" op me zijn. Ik snap niet dat Nick mij graag kan zien. Nick, die superslim is, die zowat alle muziekinstrumenten kan bespelen, die iedereen graag heeft, die grappig is, die in alle sporten beter is dan ik, die gelukkig is, die alles is wat ik ooit zal willen. Wat doet hij met iemand als ik die de hele tijd zaagt en ongelukkig is. Hoe houdt hij dat vol? En vooral, hoe lang houdt hij dat nog vol?   Hoe lang nog tot ik aanvaard dat ik niets ben, en hij alles is, maar dat hij me toch graag ziet? Hoe lang nog tot ik stop met twijfelen aan mezelf? Hoe lang nog tot ik iets vind waar ik beter in ben dan anderen? Hoe lang nog tot ik Nick trots kan maken dat ik zijn vriendin ben? Hoe lang nog tot ik stop met afzien? Hoe lang nog tot 'ik' stop? Ik kan mezelf en anderen enkel ongelukkig maken op lange termijn. Nick gaat niet bij mij blijven, en ik ga mezelf verliezen. Ik ga het leven verliezen. Toch wil ik dat niet, geloof me of niet. Ik wil leven, ik wil genieten, ik wil normaal zijn. Maar ik ben niet gemaakt om gelukkig te zijn. Zelfs de man van mijn leven kan dat gevoel niet altijd wegduwen. Ik heb hem nodig om het genoeg weg te duwen, zodat ik kan twijfelen of het misschien toch ooit nog betert. Want vanaf dat die zekerheid er is, ben ik niets meer waard, en dat wil ik niet.   Papa, kom me helpen. Vertel me dat jij je ook zo voelde, en dat het uiteindelijk allemaal niet waar bleek. Dat jij echt gelukkig bent geweest. Dat ik dat ook kan zijn. Geef me kracht om Nick graag genoeg te kunnen zien, zodat hij het weet en ik mezelf er niet in verlies. Geef me kracht om mezelf ook graag genoeg te zien, zodat ik weet dat ik goed genoeg ben. Want ik weet zelf niet hoe het moet.

Layla Clarke
0 0

Zachtgekookt ei

Veel te lang geleden dat ik het allemaal nog is van me afgeschreven heb en ik voel dat het hoog tijd wordt. Alles is even heel zwaar en chaotisch. Ik ben mezelf wat aan het kwijtgeraken en wil proberen het evenwicht terug te vinden.    Ik zit vol zorgen voor kleine dingen. Ik ben veel te perfectionistisch om te leven in een maatschappij waarin zoveel verwacht wordt. Ik verwacht al genoeg van mezelf, push mezelf tot het uiterste om die perfecte persoon te zijn die ik wil zijn, maar dat vraagt te veel als ik daarbuiten nog zoveel verplichtingen heb. Dat ben ik moe. Ik ben moe. Mezelf moe, dat vooral. Ik voel me zo vaak boos op mezelf, soms haat ik mezelf zelfs echt. Ik zie dat ik alles heb om gewoon gelukkig te zijn, maar ben dat niet genoeg. Ik heb soms van die kleine momentjes van rust waarop ik besef hoe goed alles nu is, en daar kan ik geweldig van genieten. Maar wanneer die rust wegvalt, valt ook dat besef weg. Daar word ik boos en verdrietig van. Wanneer ik even echt met mezelf en mijn gevoelens worstel, dan kan ik mezelf echt haten. Dan kan ik echt dood willen zijn, omdat ik besef dat ik niet gemaakt ben om gelukkig te zijn. Ik ga nooit zorgeloos gelukkig zijn, ik ga nooit ten volle kunnen genieten, en ik weet niet of ik dat wel zie zitten.    Er zijn nog zoveel dingen aan mezelf die ik helemaal niet begrijp. Zo word ik altijd verdrietig en boos als Nick zat is. Ik kan rationeel beredeneren dat dat niet erg is, dat dat normaal is, dat ik dat zelf ook zo vaak ben, maar vanbinnen woedt een vuur dat me helemaal verhit. De hitte maakt me boos, doet me pijn, en laat mijn hoofd op volle toeren draaien. Denk even na, blijf rustig, niet wenen, niet boos worden, loop niet weg, blijf op je benen staan, denk niet dat je er niet meer wil zijn, stop met zoveel te verwachten van anderen, stop met jezelf te zijn. Stop. STOP!   Volgend weekend is het carnaval en Nick maakt zich al klaar om zich ladderzat te zuipen. Ik maak me al klaar om me doodongelukkig te voelen. Ik maak me klaar om een heel weekend, en waarschijnlijk nog een hele week, tegen mezelf te vechten. Ik zie het echt niet zitten. Ik ben bang. Bang dat ik eens ga breken, want ik voel dat dat kan gebeuren.    HELP 

Layla Clarke
0 0

Garagepoort

Wat is het dat mij nu zorgen geeft? Waarom zit ik me hier al een hele dag zorgen te maken? Wat is er anders dan anders? Wat mis ik?    Ik wou bij Nick gaan slapen en hij niet bij mij. Of toch, hij had er niet echt aan gedacht of vond het niet echt de moeite. Dat stelt mij natuurlijk teleur, maar wat me nog het meeste stoort, is dat we er nu niet over praten. Ik wil weten waarom hij dat niet wou. Ik wil weten of hij me nu niet wat te opdringerig vindt, want ik heb 3 dagen geleden al bij hem geslapen. Ik wil weten of er iets mis is.    We hebben er gewoon niets meer over gezegd maar ik denk dat dat wil zeggen dat hij er gewoon over is. Dat hij er niet mee bezig is en dat het voor hem niks speciaal of abnormaal was. Ik denk dat hij het niet raar vond van zichzelf dat hij me niet wou zien. Ik denk niet dat hij daardoor begon te twijfelen of hij me nog wel graag ziet. Ik denk niet dat hij me bedrogen heeft en hij daarom zo raar naar me keek daarnet. Ik denk dat niet. Maar wat als het wel zo is?   Vertrouwen is zo een lastige kwestie.. Ik vertrouw Nick wel, maar mezelf niet ofzo? Ik snap niet dat Nick me graag genoeg kan zien om nooit meer iemand anders te willen. En om net zoals ik te weten dat hij degene is die ik voor altijd wil. Ik hoop gewoon dat als hij het gevoel heeft dat het niet meer werkt, dat ik dat gevoel dan ook ga hebben. Dan kan mijn hart wel even gebroken zijn, maar dan weet ik tenminste dat er een goede reden voor is. Dan doet het niet weer zo verschrikkelijk veel pijn dat ik enkel nog kan denken aan die brug waar ik naartoe zou kunnen rijden.    Ik weet dat ik heel obsessief overkom. Kan zijn dat ik dat ook een beetje ben. Maar geloof mij als ik zeg dat ik er alles aan doe om dat te onderdrukken. Ik denk dat dat naar de buitenwereld ook wel lukt, maar dat vraagt al zo veel energie dat het vanbinnen echt niet lukt. Ik denk aan niets anders, een hele dag, dan aan Nick en of Nick me nog graag ziet en of Nick het niet gaat uitmaken en hoe ik Nick blij kan maken en houden. Zucht.    Ik vind het leven soms toch niet zo gemakkelijk.

Layla Clarke
0 0

Poepie

Ben ik depressief? Ik voel me bijna nooit meer echt goed, vrolijk. Ik zie in mijn studie niets anders dan depressie, ruminatie, antidepressiva, ... Misschien dat dat ervoor gezorgd heeft dat ik het gevoel krijg dat ik zelf depressief ben? Ik besef dat het misschien gewoon het herkennen van bepaalde symptomen is dat ervoor zorgt dat ik dat denk, maar misschien ben ik het wel echt?    Zelfs als ik bij Nick ben voel ik me vaak geremd of droevig. Ik wil hem ook niet altijd tonen dat ik me niet zo goed voel, dus verstop ik dat en dat maakt het nog erger. Ik geraak er niet meer uit, uit die negatieve cirkel. Weet je waar ik het meest naar verlang? Naar dicht tegen Nick aankruipen, en kusjes krijgen en me geliefd voelen. Ik zie hem ook vaak genoeg, maar ik voel me niet altijd geliefd. Nochtans doet hij niets anders dan vroeger. Ik denk dat ik er op dit moment gewoon wat meer nood aan heb dan anders. Ik focus me op die lieve woordjes en tedere kusjes. Ik tel ze als het ware, en als ik er te weinig tel, dan ben ik verdrietig. Dan voel ik me niet geliefd genoeg. Goh, wat ben ik stom.    Ik zou graag gewoon even geen lief hebben. Geen lief in mijn hoofd. Eigenlijk wil ik wel een lief, maar wil ik er niet voortdurend over zitten nadenken. Er gaan letterlijk (echt letterlijk!) geen 2 minuten voorbij dat ik niet aan hem denk. Ik voel me soms lichtjes obsessief worden. Ik weet zelfs niet of het nog lichtjes te noemen is. Ik voel me eigenlijk verschrikkelijk. Maar hoe zou ik me dan voelen als ik Nick niet meer had? Daar denk ik de laatste tijd vaak aan. Dat ik nu moet genieten, dat ik alles heb wat ik wil en nodig heb. En toch kan ik dat niet. Misschien ben ik gewoon zo, vatbaar voor depressie? Neurotisch?    Ik merk ook dat ik mezelf meer en meer begin te haten. Groot woord he? Haten. Makkelijker om over mezelf te zeggen dan over anderen, dat lijkt toch al minder overdreven. Ik wil zo graag gewoon eens genieten, ik wil zo graag iemand zijn die iedereen graag heeft. Ik wil niet te zwaar tillen aan kleine dingen. Ik wil stoppen met huilen. Ik wil stoppen met mezelf te haten. Maar hoe?    Ik heb hulp nodig en dat besef ik. Ik had een afspraak gemaakt met een psycholoog twee weken geleden want ik voelde dat ik het zelf niet kon oplossen. Ik ben nog nooit zo teleurgesteld geweest in een gesprek. Waarschijnlijk omdat ik er deze keer net heel veel nood aan had, maar wat voor een psycholoog was dat? Ik kwam daar buiten met gevoel dat ik raar was, dat ik een obsessief, verschrikkelijk iemand was. Ik zal het dan maar zelf moeten oplossen.   Ik zou zo graag weten hoe ik zelfzekerder kan worden, hoe ik mezelf graag kan leren zien. Want het is waar wat ze zeggen, je kan een ander pas echt graag zien als je jezelf graag ziet. Mijn relatie wordt afgeremd door mijn constante twijfel en angst. Ik wil all the way gaan, ik wil springen en zien waar ik uitkom. Maar dat durf ik nu nog niet.    Pff. 'T is zwaar. Te zwaar. 

Layla Clarke
2 0

Bondgenoten

Mijn hoofd zit vol. Chaos.  Ik ben ondertussen begonnen aan mijn tweede bachelor psychologie. Geweldig interessante studie, maar dit semester vraagt het te veel. Ik ben helemaal overweldigd door de onduidelijkheid van al die verwachtingen die naar mijn hoofd gesmeten worden. Ik verdwaal in artikels en teksten en sylabussen.    Daarnaast is alles eigenlijk best oke. Maar ik vind altijd wel iets om me zorgen over te maken of om over te zagen. Ik heb al zo vaak gezegd dat ik het moeilijk heb met Nick. Al zo vaak dat het me zelf begon te storen. Waarom heb ik het altijd zo moeilijk en waarom verandert daar niets aan? Op de eerste vraag vind ik moeilijk een antwoord, maar ik weet wel waarom er niets verandert: omdat ik er niets aan doe. Ik praat niet, ik discussieer niet, ik maak geen ruzie. Nee, ik zwijg, en dat past helemaal niet bij mij. Al mijn hele leven wordt er mij verteld dat ik het zo goed kan uitleggen en nu klap ik helemaal dicht.    Ook daar heb ik een verklaring voor gezocht. Ik ben bang dat ik Nick ga overweldigen met mijn gepieker en zorgen, en dat hij het gevoel gaat krijgen dat ik hem niet accepteer zoals hij is. Als dat gebeurt, vrees ik dat hij het te moeilijk gaat krijgen en af gaat haken, het gedaan gaat maken. Ik heb lang gedacht dat dat het allemaal niet waard is, dus ik heb gezwegen. Maar de laatste tijd voel ik hoe dat op me weegt, hoeveel kleine zorgen ik met me meedraag. Ik heb dus besloten één van de meest belastende dingen voor mij met hem te delen, en dat heb ik gisteren ook gedaan. Hij reageerde anders dan ik verwacht had. Hij viel uit de lucht en wist niet wat te zeggen, maar het raakte hem duidelijk wel. Ik had gedacht dat hij het moeilijk ging hebben om naar zijn rol in de moeilijkheden te kijken. Ik had gedacht dat hij zich zou afschermen en verdedigen en alles op mij zou afschuiven. Maar ik merkte dat hij er echt mee bezig was, ondanks dat hij toch niet wist wat hij er aan kon doen. We zullen wel zien. Ik ben alleszins blij dat ik het hem heb verteld en dat hij dat aanvaardde. We willen er dus allebei wel aan werken, en dat stelt me echt gerust.

Layla Clarke
0 1

32

Ik ben nog steeds bang. Ik ben altijd bang. Mijn leven is nu al een tijdje een beetje te mooi om waar te zijn. Ik ben bang dat dat zal stoppen, dat ik terug die helse pijn ga voelen als Nick van me weggaat.    De ene dag gaat het al wat beter dan de andere. Nu voel ik me al 3 dagen ongemakkelijk. Ik heb het gevoel dat er iets mis is. Nick laat niets zien dus waarschijnlijk maak ik mezelf gewoon zot, maar wat als er echt iets is? Ik kan het niet aan om hem te verliezen. Echt niet.    Ik ben bang dat ik zelfmoord ga willen plegen. Nu al, terwijl alles eigenlijk nog perfect is. Het is die perfectie die me doet beseffen hoe anders imperfectie is, hoeveel pijnlijker. Het is zoals ze zeggen, als je nooit ongeluk hebt gehad, dan kan je nooit echt weten wat het is om gelukkig te zijn. Want je weet niet hoe het anders kan. Ik weet dat wel. Ik weet hoeveel pijn het doet om iemand te verliezen die je zielsgraag ziet. Laat me dat niet nog eens voelen. Alsjeblieft.    Ik ben graag rechtuit als ik schrijf. Ik denk dat ik dat kan omdat ik niet weet wie mijn teksten leest en of ze zelfs gelezen worden. Dat hoeft ook niet van mij, ik ben al lang blij met een leeg document en een toetsenbord. Niemand hoeft te horen hoe moeilijk ik het mezelf soms maak. Hoe zot ik word van mijn eigen gedachten. Hoe ik ernaar verlang eens 1 dag zonder die storende gedachten in mijn hoofd te leven.    Geef me even de ruimte om neer te schrijven waar ik van genoten heb de laatste tijd.  Ik geniet van elke keer dat Nick naar me lacht, me een kusje geeft, me knuffelt. Ik geniet van het warme weer en hoe bruin mijn vel ondertussen al is geworden. Ik geniet van het besef dat ik het veel beter heb dan sommige anderen. Ik geniet van voelen dat ik graag gezien word. Ik geniet van een weekendje aan zee, waarop het leven even stil lijkt te staan. Ik geniet van gezellige avonden voor tv, onder een dekentje, in zijn armen. Ik geniet van wakker worden zonder een wekker te moeten zetten. Ik geniet van voelen dat ik leef.   Alles doet pijn. 

Layla Clarke
0 0

Appelijs

Ik ben bang. Ik voel al dagen dat er iets zit, iets dat me zorgen geeft, iets dat ik weg wil. Ik ben vooral bang omdat ik er geen verklaring voor vind. Alles is nog steeds hetzelfde als het een week geleden was, en toch voelt het zo anders.    Ik zal het gevoel onder woorden proberen te brengen. Telkens als ik bij Nick ben, word ik onzeker. Niet bepaald onzeker of hij me graag ziet, daar vertrouw ik nu wel op, maar onzeker of het wel zal blijven duren zoals het nu is. Onze relatie is sinds het officieel is al bijna perfect geweest. Dat is nu al een jaar zo. Hoe het kan dat het al zo lang zo goed gaat, verbaast me al. Hoe kan het dan nog zo verder blijven gaan? Wanneer zal hij me beu worden? Wanneer begin ik hem te irriteren? Wanneer begint hij aan onze relatie te twijfelen? Het kan toch niet lang meer duren tot er iets verandert? Snap je wat ik bedoel?   Ik kan ook niet verbergen dat ik me zo voel (daar ben ik trouwens nooit goed in geweest).  Hij merkt dat ik niet altijd volledig mezelf ben, dat ik te hard mijn best probeer te doen om het perfecte liefje te zijn. Ik weet echt niet of ik er hem iets van moet zeggen. Zou ik? Nee, want ik ben zo bang voor het antwoord. Wat als hij al twijfels heeft? Als hij die benoemt, dan weet ik dat ik instort. Sinds ik met Nick iets begon, ben ik al onzeker en bang om gekwetst te worden. Die angst mindert soms maar is nog nooit verdwenen. Ik weet dat hij me graag ziet, maar dat is niet genoeg. Zal het dan ooit wel genoeg zijn?   Ik vraag me ook af of het wel normaal is dat ik nog altijd niet honderd procent mezelf kan zijn bij hem. Ik hou me nog zo vaak in. Neem het niet verkeerd op, dat valt niet elke keer voor en het is niet dat ik er constant actief mee bezig ben. Ik kan zo geweldig genieten van gewoon bij hem te zijn.  Maar elke keer als ik me daar bewust van word, dan denk ik: onthou dit, hou dit nu even vast want het kan zo voorbij zijn.   Nick heeft duidelijk de bovenhand in onze relatie. Als iemand het ooit gedaan maakt, dan is hij dat. Ik denk dat we dat allebei weten.    Ik moet eerlijker beginnen zijn met mezelf en met Nick. Ik zal gewoon helemaal mezelf moeten zijn en zien wat hij daarvan vindt. Als het hem niet bevalt, dan moet ik daar mee leven want ik kan het niet blijven uitstellen.    Ik hoop gewoon dat ik gelukkig kan blijven zijn, zoals nu. Nick maakt me een leuker persoon, hij maakt me echt wel gelukkig. Ik hoop dat hij dat weet. Ik denk het wel.

Layla Clarke
4 0

Psychoanalyse van de liefde

Ik vind het heel normaal dat jongens graag met hun vrienden weg gaan en wat pintjes drinken. Ik wil je dat ook echt gunnen. Ik wil niet het lief zijn dat zaagt over een pintje te veel of te weinig. Daar gaat het ook niet eens om meestal, maar dat is het punt waarop ik het moeilijk krijg. Weten dat je kiest voor de vrienden en de pintjes boven mij. Zeker nu, ik hoopte dat je na het werk met de jongens toch nog even tot bij mij zou komen. Niet omdat ik je miste of te weinig gezien had, maar omdat het zo gepland was. Als in mijn hoofd iets gepland staat, dan kan ik niet omgaan met verandering. Ik hoopte dat er gewoon een evenwicht te vinden was tussen mij en je vrienden. Ik snap ergens ook wel dat je dat vandaag niet gevonden hebt omdat we elkaar al zo vaak zien. De vrienden mogen wel is voorgaan, dat vind ik ook. Maar dan zou ik dat liever niet te weten komen met een zatte sms. Dat lijkt voor mij alsof het helemaal niet belangrijk was om onze afspraak na te komen of hem toch op een deftige manier af te zeggen. Ik had een hele dag uitgestippeld in mijn hoofd. De plannen veranderden, oke, dat was niet jouw schuld. Ik vroeg dus om wat vroeger te komen en dat ging niet, ook niet jouw schuld. Maar zelfs op het uur dat we normaal hadden afgesproken kon je dan ineens niet meer komen omdat je te veel gedronken had. Ik had mijn dag al veranderd zodat jij iets vroeger zou kunnen komen, ik had al plannen afgezegd. Ik wil niet verwachten dat jij evenveel voor mij zou doen als ik voor jou, maar ergens doe ik dat precies toch wel. Waarom raakt het me anders zo?    "De liefde is maar een bezigheid in het leven van de man, terwijl voor de vrouw de liefde het leven zelf is."

Layla Clarke
0 0

Vrijdag de dertiende

Vrijdag de dertiende blijkt voor velen een geluksdag te zijn. Gewoon een dag zoals een andere. Al die fabels zijn dikke bullshit. Jammer genoeg kloppen de fabels voor mij wel. Vandaag is de eerste dag in lange tijd dat het weer even uitzichtloos lijkt. De eerste dag in lange tijd dat ik me moedeloos, bang en alleen voel. Ik heb het mezelf aangedaan, alweer.   Om een lang verhaal kort te maken: gisteren zijn Nick en ik uitgegaan in Leuven (waar ik nu trouwens op kot zit). Ik heb veel te snel veel te veel gedronken, mijn hele avond verpest en Nick geïrriteerd. Zoveel spijt. Ik snap mezelf ook gewoon echt niet. Bon, Nick was dus wat geërgerd en onze autorit van Leuven naar huis was pijnlijk. Ik voelde dat hij alles nog even moest verwerken, hij hield me wat op afstand. Ik kan dat natuurlijk begrijpen maar morgen is er een andere grote fuif waar we samen naartoe gaan en waarvan hij in de organisatie zit. Hij gaat daar dus al de hele dag zijn en al wat gedronken hebben als ik aankom dus ik weet dat ik van hem dan echt niets moet verwachten. Hij zal me ook wel nog op afstand houden en dat gaat me kwetsen. Ik probeer er mij al de hele dag op voor te bereiden maar het lukt me niet echt. Ik ben bang dat ik me daar zo slecht ga voelen dat het opvalt en dat het een drama wordt. Help me om kalm te zijn en te wachten tot hij naar mij komt of ik hem de volgende dag zie. Help me alsjeblieft.    Alles ging al zo lang zo goed. Ik begin Nick echt heel graag te zien. We klikken echt en we amuseren ons altijd samen. Hij toont ook vaak in kleine dingen dat hij me graag ziet en ik smelt daarvan. Ik ben zo bang dat ik dat kwijt zal geraken. 

Layla Clarke
0 0

Spinnen

Ik vertel mensen vaak hoe gelukkig ik ben, hoe goed alles gaat met Nick. Ik zeg hen dan dat hij echt goed bij me past en me gelukkig maakt. Dat tegen anderen kunnen zeggen geeft me ook een goed gevoel. Maar ik stel mezelf steeds vaker de vraag of dat wel echt zo is. Maakt hij me echt gelukkig?    Ik merk dat hij me goed begint door te hebben. Hij ziet het aan me als ik met iets zit en hij ziet het aan me als hij me blij maakt. Gisteren zat ik met iets en ik wou wel dat hij het wist maar ik wou het hem niet vertellen, dus ik verstopte het. Hij merkte toch op dat er iets was en ik vertelde dus wat er op mijn hart lag. De reden waarom ik het niet wou vertellen was omdat ik niet wou zagen of onzeker wou overkomen want ik weet dat hij daar moeilijk mee om kan. Gisteren reageerde hij echt rustig op wat ik hem zei en stelde me gerust. Het verbaasde me dat hij zo goed met mijn onzekerheid omkon, zo ineens. Maar dat ene gesprek nam natuurlijk niet al mijn zorgen weg.    Ik word zo onzeker als ik bij hem ben en ik kan me niet herinneren dat vroeger bij een ander lief gevoeld te hebben. Ik weet niet wat ik moet zeggen of hoe ik hem moet bezighouden. En ik wil hem zo graag zeggen dat ik hem doodgraag zie maar ik ben bang dat hij het niet terug zal zeggen. Ik weet dat hij z'n best doet en niet kan weten wat er allemaal in me omgaat dus ik probeer niet te veel te verwachten maar los daarvan voelt het ergens niet juist. Ik stuur hem nog steeds niet uit mezelf en wacht altijd tot hij stuurt. Ik zeg vreemde dingen als er stiltes vallen die ik wil opvullen, maar als het niet ongemakkelijk was dan zou dat toch niet nodig zijn? Ik durf mezelf niet te zijn. Is dat normaal? Kan dat ooit nog veranderen? Ik hoop het, maar dan zal ik meer moeten zeggen wat ik voel en dan zal hij dat moeten aanvaarden. En dat is de reden waarom ik hem nooit durf zeggen wat ik voel, dat ik bang ben dat hij daarvan gaat weglopen en het niet gaat aankunnen. Maar ik weet niet of ik dit nog lang aankan. 

Layla Clarke
0 0

Druivensap

Voor de eerste keer in 21 dagen voel ik me weer gebroken. De vorige 20 dagen waren zalig, ik mistte Nick, maar in de positieve zin van het woord. Ik keek er naar uit om bij hem te zijn maar het deed geen pijn dat hij niet voor me stond omdat ik voelde dat hij er was, dat hij aan me dacht. Ik voelde dat hij me mistte en vond dat zalig, daarmee dat ik ook zo verbaasd was dat alles niet liep zoals ik het verwacht had. Hij wou me wel zien en is nog de avond na zijn kamp bij mij komen slapen, maar waarvoor? Alles wat ik er aan over heb gehouden is onzekerheid, ik zou veel liever vandaag een hele dag met hem doorbrengen nadat we allebei een nachtje goed geslapen hadden. Ik wist het al hoor, ik wist dat het geen goed plan was. Maar ik kan niet aan hem weerstaan, ik kan hem niet afwijzen en doen alsof ik liever niet bij hem wil zijn want hij is altijd degene bij wie ik het liefst wil zijn, altijd.    Ik wou dat alles zoals in mijn gedachten verliep. Dat hij me vast zou pakken en niet meer zou willen loslaten, dat hij me zo innig zou kussen dat ik begon te zweven, dat ik hem kon geven waar hij al twintig dagen naar verlangde en dat hij, voor één keer, van zijn sokken werd geblazen door mij. Mission failed, again. Nadat dat allemaal niet verlopen was volgens plan, zaten we hier deze ochtend dan aan de ontbijttafel. Soms eens een gesprekje, dan weer een beschamende stilte, en dat is dan nog niet eens het ergste. Ik voelde me niet op mijn gemak, ik had het gevoel dat ik alles van die nacht nog moest goedmaken en daar had ik tijd voor nodig. Ik zocht manieren om hem te laten blijven, maar ik vond er geen. Wat kon hij nu in godsnaam nog een hele dag bij mij doen als het nu al zo saai was?   Ik hoop dat hij niet teleurgesteld is, dat hoop ik echt. Ik hoop dat hij het me niet kwalijk neemt dat ik niet perfect ben en misschien zelfs helemaal niet goed genoeg. Ik hoop dat hij me tenminste goed genoeg vindt. 

Layla Clarke
0 0

Oker

We zitten over de helft. Ongelooflijk dat alles al zo gemakkelijk en goed is verlopen. Het wordt me steeds meer en meer duidelijk en ik begin het wat te aanvaarden, dat hij echt goed bij me past. Dat dit de relatie is die ik wil en nodig heb. We zijn misschien slecht van start gegaan, waardoor ik me een maand geleden nog steeds niet helemaal zeker voelde bij hem. Ik merkte aan alles dat hij oprecht was, maar er wrong iets. Het is zo ingewikkeld begonnen en er is zo snel zo veel gebeurd dat ik geen tijd heb gehad om me te ontplooien. Dat ik geen tijd heb gehad om mezelf te leren zijn bij hem. Wat ik een maand geleden dus wel probeerde en dacht te zijn, maar eigenlijk niet helemaal was. Ik voelde me wel genoeg op mijn gemak om deze zorgen met hem te delen, wat in het begin niet zo een goed plan leek, maar waar ik nu dankbaar om ben. Hij trok het zich verschrikkelijk aan. Hij had het gevoel dat ik hem niet helemaal vertrouwde en volgens mij was dat gevoel correct. Ik kon niet aanvaarden dat hij me echt graag zag als hij dat nog nooit gezegd had, ik kon niet aanvaarden dat het hem niet enkel om seks te doen was als dat aan het begin, aan de basis van onze "relatie" lag.    Ik vond het verschrikkelijk hem dat gevoel te moeten geven, want ik zag dat hij er erg mee bezig was, dat hij niet wist wat te doen maar niets liever wou dan mijn onzekerheid wegnemen. Dat heeft alles veranderd. Zien hoe graag hij me wou bewijzen dat mijn gevoel onterecht was, dat hij daardoor zelfs begon te twijfelen of hij seks met me kon hebben zonder zich schuldig te voelen. Ik zag in zijn blik en hoorde in zijn woorden dat hij om me gaf, echt om me gaf. Dat gesprek heeft me onbewust echt geholpen. Meteen was alles beter. De euforie die ik zag toen hij merkte dat ik op mijn gemak was en de euforie die ik voelde toen hij voor het eerst echt zei dat hij me graag zag hebben alles zo perfect gemaakt, zoals het vandaag nog steeds is.    Zoals je misschien gemerkt hebt, was deze tekst rotslecht. Ik weet niet hoe ik kan verwoorden wat ik zag en voelde. Ik schrijf gewoon van me af waar ik mee bezig ben. Niets negatiefs, al maanden niet meer denk ik. Ik leef in een droom, eerlijk waar. Mijn angst gaat nooit weg, maar hij slaagt er als geen ander in ze niet te vaak aan het oppervlak te laten komen. Ik heb al meerdere relaties gehad. Twee voor deze. Ik voelde me daarin gelukkig, dacht ik, maar weende meer dan ik lachtte. Twijfelde meer dan ik genoot. Dat heeft Nick echt in me veranderd. Hij laat me genieten, laat me lachen. Hij kan met één zin zoveel meer in me losmaken dan de andere twee met een heel boek. Hoe dat komt? Hij meent wat hij zegt, hij voelt alles oprecht aan en brengt dat ook zo naar me over. De andere twee zeiden honderd keer per dag dat ze me graag zagen en me mistten, maar waarom? Ik vind nu dat je enkel moet zeggen dat je iemand graag ziet als je dat op het moment zelf beseft en voelt. Als je de persoon die je graag ziet in de ogen kijkt of omhelst, dan kan je hen zeggen wat je op dat moment voelt. Als je naar een gsm zit te staren en om de vijf minuten moet zeggen hoe graag je iemand ziet, dan maak je de ander en jezelf enkel iets wijs. Dan probeer je jezelf en de ander te bewijzen dat je gevoelens oprecht zijn en net daardoor zijn ze dat niet. Nick heeft me nog maar één keer verteld dat hij me graag ziet, maar die ene keer heeft me meer geraakt dan de honderden andere keren.    Nog 9 dagen te gaan om hem te missen, of beter gezegd, om er naar uit te kijken hem terug te zien. Ik ben nu ook eerlijker met mezelf en besef dat het best nog meevalt hoe "erg" ik hem mis. Ik kijk er gewoon naar uit weer bij hem te kunnen zijn. Missen heeft, voor mij, een negatieve bijklank. Missen gaat gepaard met tranen en ongelukkig zijn. De voorbije dagen was dat helemaal niet zo. De voorbije dagen waren gevuld met gelach en plezier, en met af en toe eens denken aan Nick en daar blij van worden. Want dat ben ik, blij, al voor een hele lange tijd. Dank je daarvoor.   Als je me al een beetje kent weet je dat ik erg kan overdrijven. Deze tekst is niet anders dan de vorigen. Weet dat alles wat ik schrijf wel oprecht aanvoelt.     

Layla Clarke
0 0

Favorietste

Net zoals in alle melige liedjes moet ik toegeven dat ik geen woorden vind om dit te beschrijven. De liefde die ik nu voel, wat ik nu voor hem voel valt echt niet in woorden neer te schrijven. Het is allemaal zo mooi, zo perfect en ik ben zo gelukkig. Geen maar. Het is echt zo. Toch rolt er nu een traan van mijn wangen. Al dat moois roept zoveel angst in me op. Ik wil niet dat het me weer ontnomen wordt, dit gevoel. Het gevoel dat ik graag gezien word en veilig ben in zijn omarming. Er bestaat niets beter. Niets kan me zo raken als het gedacht dat iemand me graag ziet. En het gedacht dat die persoon me ook snel weer niet graag kan zien.  Je kan je afvragen waar dit weer allemaal vandaan komt en vooral waarom ik niet gewoon gelukkig kan zijn zonder meer. Ik vrees dat ik op dat laatste nooit een antwoord zal vinden. Het is nog maar net 24 uur geleden dat ik de grootste warboel van gevoelens ooit heb gevoeld. De grootste liefde. Hij keek in mijn ogen en ik zag de zijne fonkelen. Ik zag dat hij meende wat hij ging zeggen. Dat hij niet kon tegenhouden wat er nog geen 5 seconden later uit zijn mond zou komen omdat het uit het diepste van zijn hart kwam. Het zou het moment en de connectie die we toen voelden nog echter en intenser maken. Alleen wist ik toen nog niet dat het een onvoorspelbaar groot gemis zou oproepen. Een gemis dat me het gevoel zou geven dat mijn hart stopte met pompen van zodra ik hem niet meer bij me had. Waarover ik dan de volgende avond een tekst zou schrijven die compleet overdreven was omdat ik geen woorden kon vinden die beter pastten dan de clichés. De enige woorden die mijn gevoel kunnen overbrengen zijn de zijne op het moment dat ze over zijn lippen stromen. De vier woorden die hij gisterenavond door mijn hele lijf deed zinderen: ik zie je graag.  Ik hoop dat hij weet hoe oprecht dat moment voor mij was. Ik hoop dat hij weet hoe gemakkelijk het voor me was om "ik jou ook" te zeggen en het te menen, uit het diepste van mijn hart. 

Layla Clarke
0 0

Sallopet

Hey. Hier ben ik weer.  Wel, als je dit nu leest dan heb je waarschijnlijk al een heel deel van mijn gezeur gelezen en wonderbaarlijk goed verdragen of dan is dit de eerste en zeer waarschijnlijk ook laatste tekst die je ooit van me zal lezen. Voelt grappig om zo te schrijven want ik heb geen idee of iemand dit zelfs ooit leest. Dus, in case there is someone out there, be prepared.   Topprioriteit in mijn leven: nog steeds Nick. En eindelijk mag ik dat ook eerlijk toegeven! Morgen is het exact één maand officieel "aan". Het is al geweldig geweest, dat kan je zien aan de lange afwezigheid van mijn jammerklachten. Niets om over te zeuren. Niets om me ongelukkig over te voelen. Enkel graag zien, en graag gezien worden, want dat laatste maakt me natuurlijk nog het gelukkigst! Alles voelt als in een droom en zelfs beter, echter, oprechter.   Waarom ik dan toch terug de nood voel om alles van me af te schrijven? Eerst en vooral omdat mijn gedachten overspoeld worden met Nick, Nick, Nick. Ten tweede omdat ik niet snap dat ik zo gelukkig kan zijn en toch nog zo hard kan twijfelen aan mezelf. Ik heb mezelf altijd wijsgemaakt dat ik nooit meer zou twijfelen als hij het maar officieel wou maken. Wel, hier zijn we dan, vol twijfels en verdriet. Ik wil zo graag perfect voor hem zijn dat ik enkel zie wat niet perfect loopt. Ik weet niet waar die drang vandaan komt, maar heb wel een vermoeden. Hij heeft me tot nu toe het minste bevestiging gegeven op vlak van woorden, hij zegt niet snel dat ik er goed uit zie of dat hij blij is dat ik er ben. Dat maakt me soms niet uit omdat ik dat wel merk aan zijn daden maar het geeft me niet het gevoel dat hij zot van me is en daar smacht ik net zo naar. Dat hij me tenminste perfect vindt. Daarmee dat ik me nu de hele tijd probeer te bewijzen en telkens in mijn opzet faal. Hij merkt dat dat me stoort, maar hem stoort het niet (denk ik).    Ik probeer te genieten en vaak lukt het me, echt. Maar de twijfel overmant me soms en ik denk dat niemand dat ooit zal kunnen wegnemen. Ook Nick niet.

Layla Clarke
0 1

Charmes

En of alles nog steeds perfect is. Of alweer perfect is, laten we het zo zeggen. Hij ziet mij graag, denk ik. Misschien twijfel ik daar net aan omdat ik het niet kan geloven. Maar ik voel het, ik kan het niet meer ontkennen. Alles wordt moeilijker te negeren, hoe hard ik hem mis als hij er niet is, hoe graag ik hem zie, hoe gelukkig ik word als hij naar me lacht,... Ik haat het dat ik hem zo hard mis. Alles draait rond hem, ik denk aan niets anders en voel me minder gelukkig als hij er niet is of als ik even niets van hem hoor. Ja ik hoor je al denken dat ik blij mag zijn met hoe alles gelopen is en geloof me, dat ben ik ook. Maar zelfs in deze situatie lukt het me niet om echt van alles te genieten, lukt het me niet om me nooit meer verdrietig te voelen. Dat voel ik net meer omdat ik nu weer iets heb dat ik zo snel kan kwijtgeraken. Ik wil hem smeken me niet te kwetsen, want ik weet dat hij dat zou kunnen. Niet om mij pijn te doen, maar ik weet dat hij eerder voor zijn eigen geluk zou kiezen als ik hem toch niet zo gelukkig maak als hij gehoopt had. Dat kan ik hem natuurlijk niet kwalijk nemen.   Het is ondertussen al twee weken geleden dat ik nog eens tegen hem aan kon kruipen, al die liefde in me kon opnemen en m'n batterijtjes daarmee kon opladen. Dat is het probleem denk ik, mijn energietank is even leeg. Ik doe niets liever dan mijn energie in hem steken en mijn best doen om hem tevreden te stellen en daarmee mezelf ook, ook al vraagt dat veel van me. Die energie krijg ik dan elk weekend als ik even bij hem kan zijn. Ik voel dat ik op ben. Ik voel dat ik hem nodig heb en dat ik anders weer een lange week tegemoet ga.    Ben boos hoor, op mezelf, dat ik alles weer veel ingewikkelder moet maken dan het is. Laat me gewoon even klagen, alsjeblieft. Iedereen in mijn omgeving is me zo beu. Al mijn gezaag over Nick. Ik merk het en ze zeggen het me ook steeds vaker. Daar kruipt mijn energie dan ook in.   Voor de laatste keer nu, beloofd: Alsjeblieft, help me me sterk te houden en vertrouwen te hebben. Help me de liefde die ik wel krijg te ontvangen en niet enkel te zien wat ik niet heb. En geef hem een duwtje om mij wat meer bevestiging te geven, want ik heb het nodig. Ik heb hem nodig, een klein beetje veel.

Layla Clarke
0 0

Vertrouwen

Vertrouwen hebben dat het allemaal oke is. Tot mijn eigen verbazing besef ik dat er meer goed gaat in mijn leven dan slecht. Meestal merk ik dat ook echt aan hoe ik me voel, ik heb geen reden meer om ongelukkig te zijn. Toch zit ik al dagen met angst. Angst dat het niet allemaal zo goed kan gaan en er dus snel iets mis zal lopen.    Met Nick loopt alles eigenlijk super, maar vandaag had hij precies iets minder zin om me te horen. Hij antwoordt al enkele uren niet meer op mijn bericht en ik voel het verdriet en de onzekerheid naar binnen sluipen. Maar ik vecht er tegen, deze keer laat ik er mijn volgende ochtend en/of dag niet meer door verpesten. Ik leer vertrouwen te hebben in hem, in mezelf en in ons. Het gaat beter dan ooit, het evolueert de laatste week alleen nog maar positief en ik zie hem echt graag. Dat voel ik. Als ik iets van hem zie passeren op facebook, als ik zijn naam herken in een film of boek, als ik mezelf erop betrap dat alles me aan hem doet denken en dat dat me gelukkig maakt, besef ik dat ik hem echt graag zie. En wat geniet ik ervan me in dat gevoel te storten, alle liefde te laten binnenstromen en te overdrijven in alles wat ik zeg (net als nu, inderdaad).    Geloof het of niet, ik kan nu beginnen wenen. Als ik denk aan hoe gelukkig ik soms kan zijn, hoeveel kansen ik krijg, hoe graag ik nu leef, dan krijg ik tranen in mijn ogen. Tranen van blijdschap, zeker, maar ook tranen uit angst. Ik ben zo bang dat er iets misloopt. De laatste keer dat ik me herinner me zo gelukkig te voelen was ook de laatste keer dat ik mijn papa levend zag. Hoe zielig klinkt het arme meisje dat de dood van haar papa gebruikt voor alle fouten die ze maakt en alle angsten die ze heeft. Ach ja, ik vraag me vaak af hoe ik zou geweest zijn als hij hier nog was. Waarschijnlijk had ik even veel nood aan aandacht en liefde gehad, had ik het even moeilijk gehad met afscheid nemen, was ik even jaloers en emotioneel geweest. Ik was alleen minder angstig geweest om te verliezen, had me minder noodlottige situaties voorgesteld. Noem me fatalistisch, ik voel me net realistischer.    Ik kan begrijpen dat ik in het vorige stukje niet zo gelukkig lijk, ik verschiet er zelf ook van. Toch ben ik het. En ik ben het beu om dat altijd te benadrukken en te moeten bewijzen. Dus ik stop en ik geniet. Ik stop en ik geniet.

Layla Clarke
0 0

Carnaval

Vandaag schrijf ik eens omdat ik er echt van kan genieten, en niet omdat het een soort van therapie moet zijn. Alles gaat goed voor zover het goed kan gaan. Er is nog steeds geen duidelijkheid maar ik geniet van zijn aandacht. Ik geniet van het leven als ik bij hem ben. Dat is toch al iets nee? Ik genoot lang niet zo veel voor hij er was, dus ik bekijk het positief. Nu enkel nog leren om alleen te zijn en daarvan te kunnen genieten. Och, alles op z'n tijd.   Ik zou graag met iemand praten nu. Gewoon iemand die mij nog niet beu gehoord is en omgekeerd. Ik zou graag nu iemand bij me hebben waarbij ik even mocht wenen, niet omdat het moest, maar omdat het mocht. Iemand waar ik me zo gelukkig bij voelde dat ik mijn tranen even niet kon bedwingen. Iemand zoals mijn papa. Ik weet niet of ik al eerder over hem gepraat heb. Heb ook geen zin om nu al mijn teksten nog eens te gaan lezen, dus laten we er van uitgaan dat dit de eerste keer is. Wel, mijn papa (ja, ik zeg papa niet vader omdat dat zo onpersoonlijk klinkt) overleed 7 en een half jaar geleden aan een hartstilstand. Ik was nog maar 9 jaar, misschien daarmee dat ik hem nog steeds gewoon papa noem. Hij heeft in mijn hele leven nooit iets mis gedaan. En ik hoor je al denken dat ik een overledene niet moet ophemelen, wel, dat zou je dus niet denken als je hem gekend had. Maar ik zal mijn best doen om hem niet te veel te idealiseren, goed? Op mijn 16e verjaardag kreeg ik van mijn mama (och ja zelfs tegen haar kan ik nog niet moeder zeggen) een map vol gedichten die mijn papa ooit geschreven had. Ik kan je eerlijk zeggen, daar was ik even niet goed van. Hoe geweldig hij ook was en hoe geweldig iedereen hem ook vond, ook voor hem viel het leven niet altijd mee. Had ik hem maar kunnen duidelijk maken hoe veel hij voor me betekende. Had ik maar beseft hoe veel hij voor me betekende. Ik hoop dat hij het weet. Ik hoop zo hard dat hij weet hoe graag ik hem zag en nog steeds zie. Ik heb al eerder gezegd dat ik mezelf niet bepaald goedgelovig vind, ook niet bijgelovig, maar neem het aan als een overlevingsmechanisme. Hij moet daar nog ergens zijn om over me te waken en te zien hoe hard ik mijn best doe om hem trots te maken.    Blijkbaar kan ik toch niet schrijven zonder dat het therapie voor me is. Dat is dan het doel, voor mij dan toch. Geen geld verdienen of medelijden opwekken, gewoon even mijn hart kunnen luchten bij mezelf en bij mensen die misschien graag teksten lezen van een zielige 17-jarige, die stiekem toch wat medelijden met zichzelf heeft.  

Layla Clarke
0 0

65

Alles valt weer in duigen. Natuurlijk is het ook weer die tijd van de maand en voelt het allemaal nog eens dubbel zo erg aan, maar ik voel wat ik voel, of het nu terecht is of niet. Eerst en vooral, omdat ik nu toch al alles over mijn gestuntel met jongens heb verteld, geef ik je het vervolg in het hele Nick-verhaal. Ikzelf gebruik een pseudoniem maar ik kan hem geen andere naam geven, dan voelt het niet zo echt meer aan, dus, Nick. Vandaag exact twee weken geleden keek ik in zijn ogen, misschien lachtte hij wel of misschien dacht hij aan hoe geweldig we het samen konden hebben. Dat was alleszins wat ik dacht. De hele avond en de hele nacht (ja ik ben bij hem blijven slapen). Daaruit zou je toch kunnen opmaken dat we eindelijk de stap gezet hebben, dat hij eindelijk echt bij mij wilt zijn, maar neen. Alles gebeurde weer in het geheim en daarna liep het dan ook nog eens mis. Twee dagen nadat hij me praktisch de deur had uitgejaagd en ik echt liever nog even in zijn warme omhelzing had willen blijven liggen, begon hij me te vertellen over zijn twijfels. Die kwamen zo hard aan dat ik er zelf van verschoot hoe veel ik voor hem voelde. Ik was hem echt kwijt, dat wist ik bijna zeker. Dat gebeurde gelukkig niet, hij stuurde dat het hem speet en dat ik me niets moest aantrekken van ons gesprek. Gemakkelijk gezegd natuurlijk, ik bleef er mee zitten.   Gisteren was dan eindelijk het moment gekomen om even samen te praten. Ik had alles tot in de details uitgestippeld, wat ik moest zeggen, hoe vaak ik hem mocht aanraken en hoe hard ik erop moest letten dat ik zeker niet weende. Hij was nog geen twee seconden binnen of mijn plan viel in duigen. Het enige waar ik nog aan kon denken was hoe graag ik bij hem was en hoe erg ik het zou vinden moest dit onze laatste kus zijn. Ik ben zo boos op mezelf nu, ik moest harder zijn en op mijn strepen staan want ik ben echt niets wijzer geworden. Hij twijfelt, nog steeds (en waarschijnlijk voor altijd), en hij kan me niet beloven dat er ooit een serieuze relatie zal uit voortkomen. Shit. Dat was het enige woord dat in me opkwam. Ik heb geen oplossing voor deze situatie. Het enige dat ik 100% zeker weet is dat ik hem niet kwijt wil. Maar mijn onderbewustzijn blijft me smeken om er mee te stoppen. Ik weet heel goed dat hij me aan het lijntje houdt en dat we niet perfect bij elkaar passen, maar dat is wat ik denk en niet wat ik voel. Ik ben zo verliefd en ik kan het niet opbrengen om dit alles in gevaar te brengen voor een stomme twijfel. Hij laat me twijfelen aan mezelf, omdat ik weet dat ik meer waard ben dan hoe hij me nu behandelt. Ik zou zo graag voor mezelf willen opkomen en hem dat zeggen, maar ik ben al veel te blij dat ik IETS waard ben. Dat iemand iets in me ziet en me soms eens vastpakt. Dit gaat zo veel pijn doen en ik moet er mee stoppen. Ik moet er mee stoppen. IK MOET STOPPEN. Maar ik wil niet. Het spijt me, ik kom heel erg achterlijk over nu, dat kan ik begrijpen. Ik weet dat dit niet goed voor me is, ik probeer mezelf ervan te overtuigen en dan wil ik niet. Hoe dom kan je zijn? Dat is dus die hatelijke twijfel die me al weken/maanden achtervolgt. Waarom zeg ik hem niet gewoon waar het op staat? Ik heb geen flauw idee. Zucht. Diepe zucht. Ik kan wel wenen. WAAROM KAN NIEMAND ME GEWOON OPRECHT GRAAG ZIEN? Mijn excuses voor alle drukletters in de laatste zinnen, maar zo druk ik uit dat het me allemaal te veel is. Dat zijn de zinnen die de hele tijd in mijn hoofd zitten en me echt zot maken. Ik wil iemand zijn om naar op te kijken, iemand om graag te zien maar ik verlaag me tot iemand die gewoon gebruikt wordt om daarna uitgespuwd te worden. En ik blijf maar tegen mezelf zeggen dat ik me de volgende keer sterk houd en mijn gedacht eens zeg. Ik weet nu al dat dat me niet gaat lukken. Help me, alsjeblieft?   Mijn vriendinnen erger ik ook al. Die keuren alles af wat ik doe. In hun plaats zou ik waarschijnlijk net hetzelfde doen maar ze moesten eens weten hoe verschrikkelijk moeilijk dit allemaal is. Mijn hele leven al, en zeker sinds papa gestorven is, zoek ik naar bescherming, naar liefde. Als ik dan denk dat ik die gevonden heb dan klamp ik me er aan vast. Daar lopen jongens van weg. Niemand zal me zo ooit willen. Ik moet leren mijn mannetje te staan, niet zo zwak te zijn. Ik moet voor me laten vechten. Ik moet zoveel, waarom kan het soms niet gewoon eens gemakkelijk zijn? Waarom kan ik niet beginnen met mezelf graag te zien? Waarom kan Nick niet beginnen mij graag te zien? Och, alsjeblieft, help me. 

Layla Clarke
0 0

Ei

Hoeveel pijn kan het doen om te weten dat je iemand moet achterlaten? Oke, stel je nu niet iets te groots voor, ik weet dat ik hem volgende week terugzie maar wow, wat haat ik dit gevoel! Ik wou zo graag nog eeuwen in zijn armen blijven liggen, ik wou nog meer lieve woordjes en nog meer kusjes op mijn voorhoofd. Ik wou nog meer aandacht en nog zo veel liefde dat ik niet wist waar ik het steken moest. Ik wil hem, voor altijd naast me, bij me, zot van verlangen. Ik wil dat hij bij me wil zijn en zot is van verlangen als hij me ziet. Ik wil wenen, tot ik niet meer kan, gewoon om te weten hoeveel het me doet. Om te weten dat ik zo veel voor hem voel dat ik alles uit mijn lijf wil wenen om plaats te maken voor zijn liefde. En gewoon ook om alles er eens uit te laten. Die pijn die ik nu voel omdat hij weg is, die eenzaamheid die ik voel als hij er niet is en vooral die onzekerheid die er altijd wel een beetje is. Elke keer als ik er van overtuigd ben dat hij me graag ziet, of tenminste verliefd op me is (want ik vind het verschil tussen beide heel groot), doe ik iets waardoor ik twijfel. Twijfel of hij me niet vreemd vindt, twijfel of ik hem niet erger, twijfel omdat hij twijfelt en twijfel omdat ik niet weet of het deze keer wel zal lukken. Ik ben zo bang dat het weer misloopt en dat ik die verdomde helse pijn weer moet voelen die men liefdesverdriet noemt. Een zwaar onderschatte term voor 1. mensen die het nog nooit hebben gevoeld en 2. oudere mensen die denken dat wat minderjarigen voelen onterecht is of overdreven wordt. Ik smeek je, laat het lukken, laat ons elkaar zo goed aanvullen dat we niet meer begrijpen hoe we al zo lang zonder elkaar kunnen leven.    Ik weet dat hij er naar uitkeek om me te zien. Dat heeft hij exact 24 minuten geleden gezegd. Toen ik nog volmaakt gelukkig was (dat maak ik mezelf achteraf toch altijd wijs). Natuurlijk geloof ik dat nu niet meer omdat hij me vertelde dat hij hoorde dat ik een week geleden klaagde dat hij niet duidelijk genoeg was en dat hij dat nogal moeilijk vond om te horen. Net nu ik vond dat hij duidelijk genoeg was hoort hij dat hij dat niet is. Ik moet hem zeggen dat hij het wel is want ik wil niet dat hij te veel over me piekert. Het enige dat hij moet doen is dagdromen over mij en kriebels door zijn lijf voelen stromen net zoals ik dat doe. Dan moet hij beseffen dat hij me graag ziet. Zo zou ik het graag hebben maar dan herinner ik me weer dat hij helemaal niets moet. Hij is me niets verschuldigd. Ik ben hem niets verschuldigd. Al zou ik dat wel willen. Dan moest ik wel bij hem zijn en mijn best voor hem doen. Ik hoop dat hij me die kans wil geven want ik zou zo hard mijn best voor hem doen! Alle tieners denken dit en ik heb het waarschijnlijk eerder ook al gedacht maar ik zeg het toch alsof het uniek is, zoals het voelt: wij hebben zo een unieke klik, dat ik me op alle momenten verbonden met hem voel, dat ik op alle momenten bij hem wil zijn om die vonk te voelen overslaan in de vorm van een kus. Ach, het komt er gewoon op neer dat ik verliefd ben. Tot over mijn oren. 

Layla Clarke
0 0

Water en wijn

Ik zou hem kunnen doodkussen, doodknuffelen! Ik zou hem zo graag kunnen zien, maar hij laat het me niet toe. Nog niet is misschien een betere verwoording. Ik ben er van overtuigd dat hij me ergens wel graag ziet (ja nu ben ik even optimistisch). Ik heb al verteld over mijn ontmoetingen met de vriendin van mijn mama, de zogenaamde waarzegster. Wel, hoe zot het ook mag klinken, en hoe zot ik het ook vind dat ik haar geloof, ze beweert dat hij me graag ziet. En ik denk dat ik het ook aan hem voel. Ik voel hoe hij naar me kijkt , ik voel hoe hij me vastpakt en ik voel wat het met mij doet. Ik kan weer helemaal pessimistisch beginnen doen en alle negatieve dingen van gisterenavond beginnen op te sommen maar daar heeft niemand iets aan, ik al zeker niet. Daarom vertel ik deze keer de positieve dingen. Ik waarschuw je wel, we hadden allebei veel te veel gedronken. Ik weet niet of ik me alles correct herinner maar dat vind ik net zo leuk want nu kan ik van mijn herinneringen maken wat ik wil! Dus, mijn eerste echte flirt met Nick gisteren was toen ik van Joachim (Nick's neef) twee muntjes kreeg in plaats van één. Ik stak ze toch allebei in mijn mond en Nick wou er ook één van. Toen mocht ik hem eindelijk kussen, ein-de-lijk! Ik weet niet of hij het expres deed (stiekem hoop ik echt van wel) maar nog geen tien seconden later wou hij het muntje al niet meer en gaf het me terug, waarna we nog wat langer kusten dan eigenlijk "nodig" was. Ik geef toe, ik heb zijn aandacht wat gezocht en ben vaak zelf bij hem gegaan maar ik kan mezelf niet bedwingen. Ik wil hem zo graag. Toen we dan besproken hadden om even alleen naar buiten te gaan zei ik dat het te duidelijk was hoe graag ik bij hem wou zijn. Het valt te hard op. Jongens vinden het net aantrekkelijk als een meisje "hard to get" speelt. Nick ontkent dit natuurlijk, hij is gewoon blij dat hij me zo gemakkelijk in zijn bed heeft gekregen. Ik vertelde hem ook nog dat ik twijfelde, over zijn gevoelens voor mij. Hij kon dit niet vatten, snapte niet wat mij nu weer aan het twijfelen kon gebracht hebben. Ik heb gewoon heel veel bevestiging nodig, dat weet ik van mezelf en dat had ik dus al een tijdje niet meer gekregen. Ik wil gewoon horen dat je me graag ziet, slimmerik.    Volgens Nick is het duidelijk dat er iets is, dat benadrukte hij gisteren ook.  Maar wat dat iets is, moet ik nog weten uit te vinden. Hopelijk kan ik volgende week eens alleen met hem afspreken, voor onze lang geplande Harry Pottermarathon misschien? Ja, Nick had die films nog nooit gezien dus vond ik dat ik hem wel wat beschaving mocht bijbrengen en die hulp accepteerde hij graag. Ik zou hem dan eerst gewoon naar de film laten kijken, beetje knuffelen, je weet wel hoe dat gaat, en dan, op het juiste moment, wil ik hem vragen om onze "relatie" te beschrijven, wat hij van ons verwacht, wat hij van mij verwacht en wat hij van zichzelf kan verwachten. Of hij zich ooit officieel met me samen ziet, of hij kan toegeven dat hij me graag ziet als dat al zo is. Eigenlijk heb ik niet veel nodig (opgepast, hier komt de klefste zin ooit), enkel die vier woorden: ik zie u graag. Ik zou willen dat hij me na mijn beschamende, niet zo heel duidelijk verwoordde monoloog over wat we nu eigenlijk zijn, gewoon aankijkt, lacht en die vier woorden zegt. Hoe perfect zou dat zijn?

Layla Clarke
0 0

Populisme

Hier ben ik weer. Met een pauze van exact één week. Het lijkt wel alsof het die zondag is die me telkens weer nekt. Ik kan een hele week de schijn ophouden en mezelf doen geloven dat ik gelukkig ben, en dan komt die verdomde zondag. Normaal gezien heb ik hier geen probleem mee, maar sinds ik jou ken, kan ik minder van mijn zondag genieten. Hoe dat komt? Elke zondag, en vooral 's avonds besef ik dat het weekend voorbij is en daarmee ook de kans om jou nog te zien. Weer een hele uitzichtloze week zonder jou. Wow, ik klink zielig. Als jij dit zou lezen zou je waarschijnlijk zo hard afgeschrikt zijn dat mijn kans verkeken was om jou ooit nog graag te mogen zien. Pech, dikke pech. Ik doe het toch. Dit is mijn therapie. Therapie waarvoor ik niet moet betalen, waardoor ik niet het gevoel krijg dat ik al mijn gevoelens blootgeef aan een vreemde die alleen naar me luistert omdat hij er geld mee verdient. Klote. Ik ben precies boos, merk ik nu pas. Ik kon even aan niets anders denken dan aan scheldwoorden. Ik weet het al. Ik ben boos omdat ik zo onzeker ben. Jij maakt me onzeker. Mijn mama heeft me altijd gezegd dat ik nooit mijn (on)geluk in andermans schoenen mag schuiven. Ik maak mezelf ongelukkig en onzeker, niet iemand anders. Niet jij. Toch zeg ik het, al die filosofische shit maakt me even niet meer uit. JIJ maakt me onzeker. Ik wil alleen maar bij jou zijn en weten dat jij dat wilt. Dat jij wilt dat ik daar ben, op dat moment, zo dicht tegen jou. En ik wil dat je nog eens zo lacht, en als ik vraag waarom je dat doet, je dan antwoordt dat je gelukkig bent. Gelukkig. Dan kunnen we samen even gewoon gelukkig zijn. Klinkt zalig. Mijn probleem is gewoon dat ik altijd zo hard uitkijk naar een bepaald moment, dat als ik er dan middenin zit, ik aan niets anders denk dan aan dat dit nooit voorbij mag gaan. Ik blijf mezelf zeggen ervan te genieten, van elke seconde, en dat zorgt er net voor dat ik niet meer geniet. Ik wil gewoon even zeker zijn dat ik nog tijd genoeg heb om van jou te genieten. Geef me alsjeblieft die zekerheid, dat ik bij jou mag zijn, gewoon om bij jou te zijn. En dat ik er dan van mag genieten om gewoon, zomaar bij jou te zijn. Bij jou te willen zijn. Graag gezien te willen worden. Daar is hij weer. De eeuwig herhaalde zin. Zie me graag. Ja, zelfs ik word mezelf ooit beu. Daarom heb ik besloten (en ik ga sowieso niet meer durven wanneer het moment daar is) om hem te vragen wat wij zijn, wat wij hebben. Seks, gesprekken die soms eerder een sleur lijken maar die ik toch nodig heb, een band, een klik, dat hebben wij. Maar is dat genoeg voor jou om te durven springen. Spring, alsjeblieft, durf te springen. Dan kunnen we samen gelukkig zijn en hoef ik me geen zorgen meer te maken of dat nu door jou komt of door mezelf. Ik geloof graag in die sprookjes.  Ik weet dat ik met mijn kop tegen de muur zal lopen. Laat het me doen. Laat me maar lopen. Laat mij maar doen. We voelen ons beter als we't zelf mogen doen. 

Layla Clarke
0 0
Tip

Sorry

Ik merk dat het me steeds zwaarder begint te worden je te moeten missen. Ten eerste omdat ik nu al twee teksten op één dag moet schrijven om ze enigzins door te komen. Ten tweede voel ik dat het me echt uitput en me langzaamaan weer (permanent) ongelukkig maakt. Permanent kan natuurlijk niet want dan zou ik me nooit meer gelukkig voelen, wat ik wel doe, maar enkel als ik bij jou ben. Ooit gaat dit weer over, nadat ik weer maanden liefdesverdriet over jou heb gehad en er al een andere jongen me wil troosten. Ik wil het zo graag ontkennen maar ik weet dat het zo gaat. Zo zal het altijd zijn.   Ik gebruik dit platform eerder als een digitaal dagboek en trek me dus niks aan van het niveau van mijn teksten. Als iemand ze toch zou lezen is dat oké maar het gaat snel vervelen. Daarom, als iemand dit nu zou lezen, het spijt me maar dit is gewoon pure therapie. Waarom ik het dan niet op privé zet? Geen idee, ten eerste kan ik het dan evengoed in Word typen en ten tweede, ook dit ontken ik niet, vind ik het helemaal niet erg om mijn zorgen met anderen te delen. Zielig hoor ik je denken, en geloof me dat is het ook. Ik voed me met het medelijden van anderen. Niet dat ik jou nu om medelijden vraag want daar heb ik helemaal niets aan, ik ben het gewoon gewoon om alles open met iedereen te delen. Tot hier mijn excuses die niet echt excuses zijn maar wel zo bedoeld waren.    Je moet weten dat ik al wat heb meegemaakt op vlak van liefde en vooral liefdesverdriet. Hoe bizar het ook klinkt uit de mond van een 17-JARIGE, ik meen wat ik zeg. Al meerdere keren heb ik niets liever gewild dan het gewoon op te geven en inderdaad, te sterven. Maar zelfs dat was me te veel moeite en dat is denk ik de reden waarom ik hier nu nog rondloop. Ook omdat ik "niet echt dood wou", ja die theorie heb ik ook al gehoord en dat kan zo zijn maar dat maakt het niet minder zwaar. Als ik op de momenten dat ik mijn zelfmoord plandde, had geweten dat ik ze nooit zou uitvoeren, had ik waarschijnlijk een andere snellere manier gezocht en misschien wel gevonden. Jammer genoeg of gelukkig, hangt af van welk moment ik het bekijk, kan ik niet in de toekomst kijken. Iemand anders kan dat wel. Ik geloof helemaal niet in waarzeggerij, ik vind mezelf niet bepaald goedgelovig maar dit is echt speciaal. Een paar maanden geleden ging ik voor het eerst bij een vriendin van mijn mama langs om voor de zoveelste keer te "praten". Ze vroeg me toen nog eens terug te komen en dat deed ik ongeveer een maand later. In die periode had mijn toenmalig vriendje/lief onze relatie beëindigd. Toen ik haar dit vertelde reageerde ze dat ze dat eigenlijk al sinds onze vorige ontmoeting wist. Ik was niet onder de indruk want dit kan natuurlijk iedereen zeggen. Toen ging ze verder en vertelde dat ze had gemediteerd voor ik kwam (mediteren zal ik altijd iets bizar vinden en zeker in deze context). Tijdens die meditatie werden haar "dingen doorgegeven", je weet wel, van engelen ofzo. Nog steeds was ik niet onder de indruk. Dat was ik pas toen een paar maanden later uitkwam wat ze me toen vertelde. Ik zou een nieuwe jongen leren kennen, die ouder was en het zou niet lopen zoals ik dat gewoon was of verwachtte en dit alles zou voor nieuwjaar beginnen. Ik hield dit wel in mijn achterhoofd maar dwong mezelf er niets van te geloven. Enige tijd later, ik heb geen idee meer hoeveel tijd exact, was er een leidingsfeestje waarop ik net iets te veel gedronken had en met één van de leiders naar buiten ging. Wat er gebeurde durf ik zelfs hier niet te zeggen (daar kan je je zelf wel al wat bij voorstellen). Ik wist niet wat te doen en was verbaasd (in de zeer negatieve zin van het woord) over waar ik toe in staat was. Dat was ik gewoon niet. Toch bleef hij door mijn hoofd spoken, dagen, zelfs weken later zag ik nog steeds beelden van die avond voor mij. Ik kon niet ontkennen dat dat me hielp om mijn ex-lief uit mijn hoofd te zetten, die voor de duidelijkheid nog steeds in mijn klas zat. Meer dan een maand na dat feestje, was er nog een gelegenheid waarop ik wel even alleen met hem kon zijn en stiekem hoopte ik daarop, ook al had het me de vorige keer zo verward. Ik zat de hele avond met hem in mijn gedachten en wou niets liever dan dat hij met mij zou praten en uiteindelijk even samen weg wou gaan. Ik besefte zelf ook wel dat het mij enkel om zijn aandacht ging en niet om hemzelf, maar ik kon me niet bij hem vandaan houden. Op het einde van de avond lukte het mij dan bij hem te gaan zitten en wat in een groepje mee te praten. Uiteindelijk eindigden we samen aan de muziek en kon ik hem verbazen. Hij was zo onder de indruk dat hij die avond toch wel bij mij wou slapen, maar hij had wel enige overtuiging van mijn kant nodig. Achteraf gezien had ik daar natuurlijk spijt van want voor hem draaide het waarschijnlijk gewoon om de seks en dan is het normaal dat een jongen niet weigert als je hem vraagt of hij niet bij je wil liggen. Ik sliep verschrikkelijk slecht. De volgende ochtend was hij verward en zonder een woord te zeggen liep hij naar de grote zaal waar de anderen lagen te slapen en sliep daar gewoon verder. Mijn zelfvertrouwen kreeg een enorme deuk en ik snapte zijn reactie helemaal niet. Achteraf begon hij mij vaker berichtjes te sturen en sindsdien is onze "relatie" alleen maar geëvolueerd. De andere teksten op dit profiel gaan bijna allemaal over hem en mijn niet verdwijnende twijfel of hij me gewoon gebruikt of niet. There's more to the story ofcourse, maar dat schrijf ik wel eens op als ik nog eens veel tijd en zin heb. Als ik nu aan buitenstaanders vraag wat ze hiervan vinden is de conclusie overduidelijk dat hij me gebruikt. Dat neem ik niemand kwalijk. Maar laat ik je misschien toch nog even vertellen wat er daarna gebeurde. Ik weet niet meer wanneer ik hem de derde keer heb gekust (of iets meer dan dat) want dat is ondertussen alweer een paar maand geleden. Ik weet alleen dat er al veel vordering is gekomen in wat wij hebben. Het is enkel door hoe het begonnen is en door mijn eigen onzekerheid dat ik zo vaak aan zijn oprechtheid twijfel. Wie probeer ik eigenlijk te overtuigen? Het enige dat ik zoek is geruststelling en wie kan mij die geven? Enkel hij en ikzelf. Op nieuwjaarsdag stelde hij zelf voor om aan de rest van onze leidingsgroep toe te geven dat het misschien iets kon worden. Daaruit lijkt het mij dat hij er mee bezig is en het toch zou overwegen. Het enige probleem is dat het nog lang kan duren tot hij het officieel wil maken en ik weet dus niet of ik dat zo lang volhoud. Ik zou het hem misschien moeten vragen maar ik wacht tot ik het besproken heb met iemand die er meer verstand van heeft. Ik besef dat ik dit niet had moeten typen om me beter te voelen want dat doe ik nu niet en het enige dat ik geschreven heb is het negatieve. Ik heb niks verteld over die ene keer dat hij twee uur lang gewoon naast me lag en met me praatte en lachtte en mijn arm streelde. Het spijt me.

Layla Clarke
0 0

Volvo

Hier ben ik weer met mijn gezaag. En ja, alweer gezaag over exact hetzelfde, onzekerheid. Ik twijfel zo hard aan mezelf, ik denk dat ik het toch niet aankan, hem missen en er niet over mogen praten, hem graag zien en het niet mogen toegeven, hem willen vastpakken en me steeds moeten inhouden. Ik denk echt niet dat ik dat nog lang kan. Zeker nu, na twee weken hadden we eindelijk een uurtje voor ons alleen waarvan hij na het eerste half uur eigenlijk al duidelijk maakte dat hij naar huis wou. Dat maakt me zo onzeker. Als ik hem dan zeg dat ik het blijkbaar harder nodig heb om bij hem te zijn als omgekeerd, ontkent hij het ook niet. Zucht. Hij is verdomme 5 jaar ouder en schaamt zich nog voor mij ook. Het lijkt allemaal de slechte kant op te gaan maar ik blijf er mij voor inzetten, ik blijf mijn best doen, ik blijf ervoor gaan. Want misschien is deze jongen het wel waard. Misschien passen we wel echt beter bij elkaar dan zelfs ik nu zie. Misschien ziet hij me ergens ook wel een beetje graag, maar onbewuster? Ik kan ook niet verwachten dat hij over alles evenveel nadenkt als ik. Dat is bijna onmogelijk, ik denk zelfs niet dat er veel vrouwen zijn die de zaken meer analyseren dan ik en die meer piekeren dan ik. Ik snap gewoon niet waarom het allemaal zo verdomd moeilijk moet zijn altijd. Ja, ik ben kwaad, heel kwaad en ik ben blij dat ik het even van me af kan schrijven. Ik ben blij met hoe het is, echt waar, ik hoef het niet meteen te bestempelen als serieuze relatie, maar als hij dat zou willen zou ik laaiend enthousiast zijn. Het hangt dus vooral van hem af, zoals alles dat doet. Hij bepaalt of ik hem zie, of ik blij ben, of ik verdrietig ben, of ik me graag gezien voel of net verlaten. Hij bepaalt een beetje wie ik ben en dat maakt me bang. Ik wil niet terug dezelfde fout maken als in mijn twee vorige relaties. Ik wil niet totaal afhankelijk van hem worden. Echt niet. Dat kan hij niet aan, ben ik zeker van, bijna niemand kan dat aan. Het enige wat ik wil, en ik zou hem smeken op mijn blote knieën, is dat hij me graag ziet. Dat hij me echt graag ziet zoals ik hem graag zie. En ik wil dat hij het toont, aan mij alleen is ook goed, ik wil het gewoon voelen. Ik voel het vaak hoor, maar soms verwacht ik net iets te veel en ben ik wat teleurgesteld als ik een streel over mijn wang te weinig krijg. Gisteren was hij weer opvallend afstandelijker dan anders. Seks op de achterbank was blijkbaar alles waar hij naar uitkeek en als ik niet had aangedrongen was het daar ook bij gebleven. Dat is nu net zo verwarrend aan die verdomde jongens. Maar dan soms kan hij me kriebels geven, echt kriebels over mijn hele lijf. Kriebels van opwinding, van blijdschap en vooral van verliefdheid. Daar zeg ik het goed, verliefdheid, want ik vind niet dat ik dit al liefde mag noemen. Dan moet het wederzijds zijn en duidelijk. Hij moet het me zeggen, het moet uit zijn mond komen, over zijn lippen. Ik zie u graag.    Die momentjes waar ik kriebels van krijg spoken dan dagenlang door mijn hoofd. Als ik me op school toelaat even aan hem te denken, zit ik een halve les te dagdromen. Voor gisterenavond waren dat (een pak minder als anders): strelen over mijn zij terwijl hij even op mijn borst lag, een korte kusjesaanval op mijn buik (die was het schattigst en toen hij dit deed wist ik dat het een van de momentjes ging zijn die me een hele week zouden achtervolgen) en ten slotte die paar keren dat hij mijn hoofd vastnam om me helemaal tegen hem te drukken. Dat was alles. Toen ik dan na een uur en een kwartier uit de auto stapte, zei hij nog dat het zeker twee weken ging duren voor ik hem opnieuw zag, en het leek hem zo weinig te schelen. Heb dan toch de nood om mij te zien! Wil me toch eens vastpakken en niet meer loslaten voor tenminste 5 uur, zoals ik dat bij jou heb, en heb dan na die 5 uur spijt dat je niet 6 uur hebt gezegd. Ik zal nooit genoeg van hem krijgen.

Layla Clarke
0 0

Schemering

Ik ben zo bang om weer iemand kwijt te raken. Die angst is er altijd en toch word ik zo snel verliefd en geraak ik zo snel gehecht aan iemand. Ik snap het niet. Waarom leer ik mezelf niet te beschermen van al die pijn en al dat verdriet? Ik wil niemand meer missen. Ik wil vastgehouden worden en gerustgesteld. Elke keer opnieuw begin ik te piekeren over alles dat ik dacht te weten. Over liefde voornameijk, omdat ik zo twijfel aan mezelf. Hoe kan iemand mij nu graag zien? En als dat al gebeurt, hoe kan het dan voor een lange tijd zijn? Ik was er zo van overtuigd dat ik nu niet meer hoefde te piekeren, dat jij me wel graag zou kunnen zien. Nu neem je weer meer afstand en ik moet mezelf de hele tijd dwingen niet aan je te denken. Zag ik je maar eens, kon ik me nog maar eens in je schouder begraven en voelen dat het oké was. Ik smeek je, speel niet met mijn gevoelens. Geef me zekerheid en bovenal, geef me liefde. Ik hunker naar die liefde en ik kwel mezelf door er telkens beelden van op te zoeken en zo mijn visie over de realiteit helemaal te idealiseren. Ik zou gewoon blij moeten zijn met wat ik heb en wat ik krijg. Maar geef me net iets meer, alsjeblieft, maak me gelukkig. Ik zou gelukkig kunnen zijn, maar dat laat ik afhangen van andere mensen die me telkens teleurstellen. Waar ligt de grens tussen gelukkig en ongelukkig zijn? Ben ik ongelukkig of weet ik niet wat het is om ongelukkig te zijn? Ik moet het geluk in mezelf vinden, maar hoe? Help me papa, help me, want ik weet dat jij je ook zo voelde. Ik weet dat je me begrijpt. Maar ik weet niet of je zelf een oplossing hebt gevonden. Ik weet niet of je gelukkig was en dat kwelt me ook. Ik zag je zo graag, ik voelde me gelukkig, gekoesterd bij jou en dat zoek ik nu in andere armen, in andere ogen, in een ander hart. Ik wou dat ik je wat langer bij me had gehad, zodat je me kon leren wat liefde was, wat het leven was en wat ik ervan kon verwachten. Ik leef niet nu. Ik word niet wakker, maak steeds dezelfde fouten en voel me pas iemand als een jongen me vasthoudt, me kust, me toedekt met een warm deken zodat ik zou kunnen slapen. Help me om de juiste keuze te maken en breng me een jongen die me leert hoe mooi het leven kan zijn. Laat het Nick zijn, zodat ik niet nog eens door die helse pijn moet, zodat ik niet weer maanden lang in negatieve gedachten leef. Test me niet tot het uiterste, want ik weet dat ik er wel doorkom, uiteindelijk, maar geef me een kans te genieten van het leven en me te ontwikkelen tot iemand die ik wil zijn. En zie me graag, want dat is wat jij me in mijn eerste negen jaren van dit leven getoond hebt.  

Layla Clarke
1 0