Sara Greet

Gebruikersnaam Sara Greet

Teksten

Tip

Er vloog een meeuw in haar keel

Er vloog een meeuw in haar keel. Ze voelde hem zitten, hij was op haar strottenhoofd geland en streek er nu zijn veren glad. Hij was schoon en zacht, met plukken dons in zijn verentooi. Ze probeerde er kleuren in te onderscheiden, maar er was alleen wit. Wittig beige net als de muren van haar kamer in de stad aan het water. De meeuw keek haar met een kraaloog aan en even leek het alsof het zwart haar opslokken zou. Ze wilde hem grijpen en net toen ze haar handen uitstak om de vogel uit haar keel te trekken opende hij zijn snavel en riep luidkeels dat het over was. Ze was bezweet. Haar haar plakte aan haar hoofd en nek en toen ze erdoor streek bleef een pluk aan haar hand kleven. Ze schudde de klit van haar vingers. Het was donker, het maanlicht priemde doorheen de blinden en onttrok flauwe schaduwen aan de bank naast de boeken. De boeken. Hij kocht ze op de markt, toen die net open was op een vroege winterochtend en het kraakte onder hun voeten. Het kraakte toen ook onder hun wereld. Ze kende elke letter uit het hoofd al las ze nooit een woord. Hij las ze voor. Ochtenden en avonden versmolten op het ritme van zijn adem en wanneer de nacht hun lichamen zwart kleurde bleef ze roerloos hopen dat ze wakker was. Toen was er nog alles. Hij en haar en de beige kamer in de stad aan het water. Nu was er alleen nog diezelfde kamer, het bed waarop ze lag en het legpuzzelschilderij aan de muur. Het was er stil. Zij was stil. Ze hield haar adem in om het nog stiller te maken en sloot haar ogen. Ze dacht aan het strand. Er moest licht zijn en water, maar toen zij er stond was het donker geweest, koud, en vooral te stil. Ze had de haai in de golven gezien, maar hij had haar bloed niet geroken. Dat was vroegtijdig in haar aderen gestold toen haar hart versteende bij het dichtslaan van de deur. Bij het uitademen vervloekte ze de kortstondige ademloosheid. Ze sloeg haar ogen op naar het schilderij uit duizend-en-één stukken dat ze samen legden. Het was een kamer voor twee, met niets dan een bed met houten spijlen met van die draaiknoppen op waar je niet aan draaien kan. Ze dacht aan haar terras en aan het zonlicht dat er nu vast opviel. Fel, direct, zonder vrees neerzengend op de al verdorde planten. Dor was niet dor genoeg. Het beeld van een zomer die er niet was kleefde op haar netvlies. In gedachten liep ze weg, weg van haar kamer in de stad aan het water, over kusten nergens, want er was niets meer, alles was weg, net als zij. Alleen het stallinkje van kerst stond nog naast de bank met een opgebrande kaars ernaast. Ze dacht aan het gras en hoe groen het nu was, zo groen als hoop zijn kon of nog groener misschien, als pas verschenen lentegras dat nog volop denkt seizoenen te overleven. Door de blinden heen waaide nu een flauwe zucht wind. Ze rilde even, ook al was de wind warm en zuiders. Het laken waarop ze lag verdroeg haar huid niet meer. Toen ze haar arm om zich heen legde viel Jezus uit zijn kribbe op de koudbruine vloer. Het stof brak zijn val en zijn kroon. Daar ergens in de stad was hij, net als zij, maar waar zij was was niets meer en waar niets meer was wou zij zijn. Ze waarden rond haar, de geesten, zoals enkel geesten rondwaren kunnen in gedachten en hoofden van mensen die op bedden liggen en staren naar wat was. De wind waaide weg uit haar kamer in de stad aan het water. Het was beige daar, en stil.

Sara Greet
0 9

De eeuwige dochter

Sommige dingen kan ik nog zoals koek en tanden van goud, maar jou niet. Je wetmatigheid is die van een gele keizer, georkestreerd eenzaam, moe van nachten wakker maar zo zoet in je immer hoofd. Slaap jij maar daar waar je wolven niet huilen, ik zit hier op de oever en denk eens aan je. Iemand moet het doen. Zullen we vluchten in zeeën diep, bubbels blazen op de fluittoon in je hoofd en niet meer denken over vroeger, toen je me nog niet verzonnen had in je naoorlogse lente. Is het heerlijk daar, je bad van stilte, het is vast heerlijk. Tel de duimen maar aan je hand, ik heb er ook nog als je 'r te kort komt.

Sara Greet
21 0

Twaalf mei

In gedachten kocht ik je een boeket gele zonnerozen en liet ze inpakken met bruin papier. Ik droeg de ring die ik een jaar eerder voor je kocht en wreef erover alsof het een oosterse lamp was. Ik zag je voor me, je gezicht wijd als open vlaktes en je lachte wetend naar me. Je verkiest koffie omdat koffie zwart is als je nachten. Het houdt je wakker en dat vind je best, want slaap is iets voor rustige mensen, mensen die zomaar geboren worden en hun dagen aan elkaar rijgen met gestage alledaagsheid. Je ontstond net als ik in verwondering, in de onverwachte verwachting. Ik voel je. Als ik niet weet waar je bent sluit ik mijn ogen en zie ik je naar je auto lopen. Je draagt je tas net als ik aan je rechterschouder en laat die wat afhangen. Je kin is onbewust net zo omhoog gekanteld, wat ons soms hautain doet overkomen, maar het is de onbewustheid van de beweging die ons draagt, niet de arrogantie. Je hebt een stevige pas die verzacht onder het wiegen van je heupen. Je draagt charme als een sjaal die zijn parfum in de wind wappert. Je haar zit altijd opgestoken. Alleen ’s avonds, net voor je gaat slapen, laat je ze je schouders raken. Je probeert er niet naar te kijken. Het herinnert je aan hoe jong je was toen je volwassen werd en je houdt niet van de losse onzekerheid dat elke haar een andere kant op kan. Ik kijk in de spiegel en zie je rimpels zich naast mijn ooghoeken stempelen. Hoe je blik door mensen valt en hoe mannen naar je kijken als was je onbereikbaar. In één seconde bouwen ze een feloek en varen ze voorbij hun realiteit, op zoek naar jouw kusten waar het zoet aanmeren is in paleistuinen minnekunst. Woorden werden voor jou uitgevonden. Jouw naam oversteeg tijd. Er wordt nog steeds over je geschreven. Er is iets met mijn lippen. Als ik ze op elkaar hou, een beetje naar voren tuit en dan mijn mondhoeken krul, trekken mijn jukbeenderen omhoog en denk ik aan je. Altijd. Het is een soort glimlach geworden waarmee ik mezelf optillen kan als de dag te zwaar om mijn schouders hangt. Het grondt me in de wetenschap dat ik net als iedereen geboren ben en niet uit de lucht kwam vallen als een dode ster. Toen ik je zag viel de lucht op mijn kop en stal mijn adem duizend wolken zuurstof. Er is geen mooiere vrouw. Je keurde me als een welp dat uit het nest viel en duwde je neus in mijn haar. Ik rook naar de wereld. Je sprak met de bedachtheid van een licentie rechten en vouwde je handen met de berusting van de Boeddha terwijl in je het noodweer al je schepen op mijn klippen sloeg. Hier op het strand, laat ik de zonnerozen in bruin papier aan de zee en haar tijdingen. Ik kom nog wel eens naar de horizon kijken, of je er al verschijnt en ik misschien een vuurtoren voor je aansteken kan.

Sara Greet
0 1

Opleiding

Publicaties

Prijzen