Natuur was dik en warm geworden,
net als voor ik toevertrouwd werd
aan economie en me liet verzoenen
met het ritme van mijn adem.
De welgekende roze vissen
kusten me hun mededogen toe
en ik vergat het knappen van mijn navel,
voelde me plots deel uit maken van hun school.
Ze zwommen niet echt bij verrassing om me heen,
ook al durf je dit niet te verwachten.
Nood verleidt ons tot het achten van de eerste wet.
We weten dat van elkaar. Herinner je je nog?
Of is je hoofd net als het mijne
aan het fietsen langs het speeltuig van het Maximiliaanpark,
waar de van hun bomen te ver weggewaaide bladeren
worden opgekuist, zoals men zegt.