Marcel keek ongeduldig naar de oude klok. Hij wachtte tot zijn moment komen zou om op te staan en een publiek toilet op te zoeken. Dat deed hij iedere dag sinds hij weduwnaar werd. Vandaag was het publiek toilet van Station Kortrijk de gelukkige winnaar. Gisteren liep hij toevallig langs en merkte op dat het rechter urinoir buiten werking gesteld was. Mannen konden enkel nog drie urinoirs gebruiken. Een ideale opportuniteit om het station van Kortrijk nog eens aan te doen, moest Marcel gedacht hebben.
Hij wachtte tot de kleine wijzer bijna op zes en de grote wijzer op negen stond. Zo zou hij net voor de grote massa pendelaars aankomen. De gedachte aan al die mannen in het openbare toilet deden zijn penis verharden. De seconden tikten tergend traag verder. Hij zette een allerlaatste kop koffie, terwijl zijn gedachten nog eens naar zijn overleden vrouw flitsten. Het waren niet bepaalde mooie herinneringen. Het was geen goed huwelijk, ze had nu eenmaal een vagina en geen penis. Scheiden was echter ondenkbaar, hij zou ontmaskerd worden en dat idee kon hij niet verdragen. Hij was een product van de katholieke maatschappij waardoor hij beperkt was tot passieve homoseksualiteit.
Nog twee minuten en het was kwart voor zes. Marcel stond op, dronk zijn kop koffie in één teug leeg en plaatste het vuile kopje op het aanrecht. Hij zou zich niet op zijn taak kunnen concentreren indien het kopje nog op de tafel zou staan. Zijn gedachten zouden overmeesterd worden door de vuile tas. Dat was niet de bedoeling hij moest vrij kunnen fantaseren over de mannen die naast hem urineerden. Hij nam zijn jas van de kapstok, knoopte zijn jas toe en liet het onderste knoopje openstaan, zo meer ruimte biedend voor de harde bobbel in zijn broek.
Het station van Kortrijk naderend, pompte zijn hart steeds meer adrenaline in zijn bloed. Hij hoopte vurig dat er enkele mooie mannelijke exemplaren hun volle blaas zouden legen in de sanitaire voorzieningen van het station. Zijn enthousiasme werd meteen getemperd bij het aankomen. Een groep jongeren bezetten het toilet. Hij schatte ze 14 jaar, waarschijnlijk ontbrak het hen nog aan een weelderige bos schaamhaar in hun onderbroek. Veel te jong om te begluren, het neigde te veel naar pedofilie. Zo diep wou hij niet zakken.
Hij keek op zijn uurwerk. Vijf voor zes, de Gentse en Brusselse pendelaars zouden weldra arriveren. Hopelijk vergallen ze zijn avond niet, dacht Marcel. Zijn geduld werd maar van korte duur op proef gesteld. Het groepje verliet het station zodat ze tijdig hun voeten onder moeders tafel konden schuiven. Hij kon zijn heiligdom, het openbaar toilet, eindelijk betreden. Op de drempel sloeg hij een kruisteken en plaatste zich voor het middelste urinoir. Hij ritste zijn broek open, haalde zijn lid uit zijn gulp en de show kon beginnen.
Het duurde niet lang voor een eerste man van middelbare leeftijd het toilet binnenstrompelde. Een knikje en een glimlach. De man zou eens moeten weten. Niets vermoedend begon hij te urineren. Nu, was het Marcel zijn beurt om te glimlachen, waarna hij zijn blik op de penis van de andere man richtte. Het was een welgevormd exemplaar dat Marcels fantasie onmiddellijk op volle toeren deed draaien. Hij zag zichzelf op zijn knieën hurken waarna zijn lippen het lid van de man omsloot. Zijn hoofd ging omhoog en omlaag steeds sneller terwijl de man kreunde. Marcel nam zijn kont vast en krabde met zijn nagels het vel van de man open. De man kon het niet meer houden en spoot Marcels mond al kreunend vol. Marcel hield van het warme zaad in zijn mond Hij ging zo op in zijn fantasie, dat hij niet door had dat de man niets vermoedend het toilet verlaten had.
Vele mensen zouden hem gek verklaard hebben moesten ze weten hoe Marcel hen begluurde tijdens het plassen. Marcel vond het volstrekt normaal. Het gluren in openbare toiletten was een goed alternatief voor porno. Hij durfde geen dvd’s te kopen in de winkel en van de computer had hij helemaal geen kaas gegeten. Hij had geen ander alternatief om mannen anoniem te begluren in stations, musea, stadiontoiletten, … .
Een man met gevoel voor stijl kwam het toilet binnen. Hij droeg paarse schoenen, een donkerblauwe jeansbroek en een paarse trui. Het donker blazertje en het paarse pochet maakten zijn outfit af. Marcel glunderde, zo’n man die zijn outfit tot in detail kiest moet heel verzorgd zijn daar beneden. Hij zou zijn ogen dan ook de volle kost kunnen geven. Iets te gretig keek hij over het tussenschot. De man glimlachte flauwtjes en kuchte als teken dat Marcel beter naar zijn eigen urinoir moest kijken. Marcel knikte verontschuldigend maar zijn glunderende ogen gleden nu en dan nog over de rand. In het naar buiten gaan klopte de man op Marcel zijn schouders. “Het is grappig geweest Meneer, hou er maar mee op”. Marcel voelde zich betrapt en bleef naar de grond staren tot de man weg was.
Twee mannen in rood uniform kwamen het toilet binnen. Marcel had het kunnen weten, hij had tegen beter weten in het toilet niet verlaten. Nu, kwamen de mannen van Securail hem oppakken. Het was de eerste keer in al die jaren dat hij doorzien was. Hij moest zijn stukje theater opvoeren dat hij al jaren in zijn hoofd geoefend had. Kijk verward, vraag waar je bent, ken je eigen naam niet meer en nog veel meer dan dat. Het zou niet zo onlogisch zijn dat dementie op zijn leeftijd zich lichtjes manifesteert.
“Meneer, zou u zo vriendelijk willen zijn ons te volgen naar het bureau? We zouden u enkele vragen willen stellen”.
Marcel knikte, “Euhm, oké, wie zijn jullie? Waar ben ik?”
“We zullen alles op het bureau uitleggen meneer, maar wilt u ons eerst volgen alstublieft?”
Marcel knikte verdwaasd, draaide zich om en begon de mannen te volgen. De eerste stap van zijn theater was gezet. Hij had opzettelijk zijn broek vergeten dicht te doen en volgde hen met zijn geslacht hangend uit zijn broek.
“Meneer, zou u willen uw broek dichtdoen? We zijn hier niet thuis.”
“Mijn broek?” antwoorde Marcel, zich van de domme gebarend.
Ze wezen naar zijn broek, hem er attent op makend dat die nog steeds openstond.
“Ooooh die moet ik vergeten dichtritsen zijn na het plassen. Overkomt me wel vaker de laatste tijd.”
“Dat kan gebeuren meneer, zeker wanneer men een dagje ouder wordt.”
De twee mannen keken elkaar met vragende ogen aan. “Toch niet opnieuw zo’n verwarde man waar we totaal niets mee kunnen aanvangen?” zij de één fluisterend tegen de ander, alsof Marcel er niet meer was. Marcel had alles natuurlijk verstaan en glunderde in zichzelf. Zijn opgevoerd toneelstuk leek te slagen.
Met zijn drieën wandelen ze naar het bureau van Securail. Marcel kreeg het toch wat benauwd. Zouden er camera’s hangen in de toiletten? Is dementie naspelen wel een goed idee? Zou hij in de psychiatrie opgenomen worden omwille van dementie? Hoe ver mocht hij gaan om nog geloofwaardig over te komen? Marcel begon lichtjes te transpireren. Dat ging niet onopgemerkt voor bij. “Voelt u zich wel goed meneer?” vroeg de man met het rode uniform zorgzaam.
“Nee meneer. Kunt u me vertellen waar ik ben meneer?”.
“U bevindt zich in het station van Kortrijk.”
“Thuis, ik wil naar huis, mama heeft viskes gebakken.”
De twee mannen staarden Marcel met opengesperde ogen aan. Dit hadden ze nog nooit meegemaakt. Ze stonden met hun mond vol tanden. Wanneer men de oproep aannam leek het om een pervers bejaarde man te gaan die andere mannen bespiedde in het toilet. Nu, stond hier een verwarde man voor hen die alle gevoel voor realiteit kwijt leek te zijn. Hun shift zat er binnen vijf minuten op. Ze zouden de ambulance kunnen bellen maar dat betekende overuren.
“Ga gij maar viskes gaan eten bij de mama, weet ge de weg nog.” Ze zeiden het haast op een moederlijk vernederende manier, alsof Marcel een klein kind was. Marcel trok zich er niets van aan, opgelucht als hij was.
Marcel keek op zijn horloge. Het was kwart voor zeven, binnen vijf minuten ging de trein richting Gent-Sint-Pieters vetrekken. Hij wandelde naar spoor 3 zonder dat de mannen het van Securail opmerkten. Hij stapte op de trein en begaf zich richting openbare toiletten v