Afscheid nemen…
Als ik je zeg dat dit verhaal me echt beroerde toen ik het schreef, zal je vast nieuwsgierig zijn naar de inhoud ervan. Het gaat als volgt…
Er was eens een oude man die drie volwassen zonen had: Rik, Kevin en Bart. Drie toffe broers die het goed met elkaar konden vinden.
Op een kille oktoberdag ging de vader van de jongens naar het ziekenhuis met verscheidene klachten en na een reeks aan onderzoeken viel het zware verdict: uitgezaaide pancreaskanker. De brave man keerde neergeslagen huiswaarts en verbeet zijn verdriet, pijn, angst om wat komen zou en verborg dat hij niet lang meer te leven had.
Maar na enkele weken ging de toestand van de oude man zienderogen achteruit en kwam opeens de droeve waarheid aan het licht.
Hij werd afgevoerd met een ziekenwagen en kwam uiteindelijk terecht op de palliatieve eenheid. Zijn laatste dagen, misschien wel uren waren geteld?
Zijn drie zonen waakten aan zijn sterfbed en hadden het moeilijk met de geslotenheid van hun vader. Hun lieve vader, een harde werker geweest, gul van hart doch gesloten karakter had nooit echt de simpele woorden uitgesproken waar ze zo naar verlangden. ‘Jongens, ik zie jullie allemaal graag.’
Het zijn eenvoudige woorden maar toch had hij ze nooit uitgesproken. ‘Vader, mag ik je wat vragen?’ De zieke man knikte. ‘Vader, wat is je laatste wens?’ vroeg de oudste zoon aan z’n zieke vader en nam de zwakke hand van z’n vader en legde het in de zijne. Een traan liep uit zijn ooghoek en hij zuchtte.
Zijn mond was droog en hij schraapte zijn keel. Hij tuitte zijn droge lippen en hij wenkte zijn vlees en bloed dichter te komen aan het sterfbed. ‘Ik wil begraven worden in een witte kist’ fluisterde hij stil en kneep in de hand van z’n zoon. De oudste zoon knikte en beloofde de laatste wens te zullen inwilligen.
‘Is er nog iets pa, dat je ons wilt zeggen?’ vroeg de jongste zoon. De oude man knikte en wenkte hem ook dichterbij te komen. Hij tuitte zijn lippen en zei: ‘Ik zal een teken geven in de kerk’ een stilte volgde. Hij leek na te denken en de andere zoon stond recht en zette zich op het sterfbed. Hij boog voorover en streelde vaders grijze haren. ‘Wat bedoel je met een teken te geven, vader?’ vroeg hij nieuwsgierig. De oude man fluisterde: ‘Je zal wel zien, geduld’ ,hij zuchtte en een traan rolde over zijn wang. De oudste zoon voelde de greep van vaders vingers verslappen en… vader was gestorven.
Zes dagen later stond er een mooie witte kist vooraan in de kerk. Er lagen drie witte rozen op, symbolisch voor elke zoon die hij achterliet met een gebroken hart.
De oudste zoon las een tekst voor in de kerk en opeens werd zijn aandacht getrokken naar een witte vlinder die op de roos zat. Hij las zijn afscheidsrede traag verder en zijn ogen zochten de witte vlinder die nu op de tweede roos zat. Hij had moeite om verder te lezen. Het was muisstil in de kerk. Mensen staarden naar hem en hij schuifelde wat zenuwachtig met de voeten. Hij schraapte z’n keel en zijn ogen gingen naar de laatste woorden op het blad papier. ‘Vader, we hielden zielsveel van je.’ Hij keek naar de kist en de vlinder zat nu opeens op de derde roos. De drie zonen zagen hoe de witte vlinder omhoogvloog en even boven de witte kist fladderde om dan naar buiten te vliegen recht naar de blauwe hemel…