de dame van de fiets brengt water naar zijn lippen, druppels tegelijk, Tsjeu kermt in 41graden tegelijk, zijn lijf zwaar, en moe gestreden, weet dat het ooit sterker was, de weg terug stevent op een keuze af die bewust wil lijken, maar het niet langer kan zijn. een zijden draad beslist er anders over.
het huis zo leeg, stilaan druk, een dokter die zich geen raad weet, mevr. Gordijn die zich in de keuken bezig houdt en de melk, nee, bierman die met de mannen overlegt, denkt dat het niet meer goed komt. moest Tsjeu zijn ogen opendoen, geen bekenden zou hij zien, vreemden tot daar aan toe, maar hier voor hem, waarom zou Tsjeu nooit begrijpen. de dame rinkelt, het wordt laat, we zullen kijken hoe het deze nacht gaat, tijd dat jullie hem nu wat rust gunnen.
een fout misschien denkt fiets-dame, terwijl de mensen het huis verlaten, nu staat ze er alleen voor, voor de nacht die voor Tsjeu ongetwijfeld de zwaarste wordt. ze weet niet goed wat te doen, maar dat ze het moet doen, is haar duidelijk. en terwijl ze in't huis rondwandelt en de leegte ziet, vraagt ze zich af wat deze ziel zo bespookt, welk verdriet hier ook huist, het kan voor haar geen reden zijn om hem alleen te laten achterwege in de koorts van't verleden die hem parten speelt. zo jammer klinkt het in haar oren dat ze't verhaal enkel in gebroken woorden kan horen. woorden die voorbijsnellen als een trein, beelden scheppen die in elektrisch taaltje zwellen tot stroomstoten, die niet te vangen vallen in volt of ampère omdat het aantal Ω met het stijgen van de temperatuur een isolator vormt, haar man was ook zo'n klus, die niet te aarden viel.
ze zal niet wijken, zelfs al mocht hij bezwijken, het idee hier te zijn, waar ze er voor haar man niet kon zijn, het lijkt een schuld ingelost. en zo zit ze daar terwijl de nacht valt over zijn gloeiend lichaam, Tsjeu krijgt weer water over zich heen.