Sinds jaar en dag ben ik een verdwaald persoon, nergens helemaal thuis. Maar nu was ik echt verdwaald, in de buitenwijken van een stad waar ik nog maar net naartoe verhuisd ben. Met een leeg mobiel, geen steek voor me uit ziend en de vrieskou die eind november kent, onderweg naar mijn appartement. Mijn verkleumde handen rustend op het stuur van mijn fiets vraag ik de eerste de beste persoon om de richting.
"Moet je nog zo ver? antwoord ze. 'Dan volg je best deze baan tot aan het water, daarna kan je de rivier volgen. Als ik je door al die zijstraatjes moet sturen, ga je de kortste keer toch verdwaald geraken.’ Ze staart me wat langer aan alsof ze blij is om op dit godvergeten uur nog iemand te kunnen helpen.
Ik dank haar, schud haar hand en vertrek snel, want mijn appartement blijkt toch noch een eindje fietsen.
De nieuwe stad had tot dan toe weinig indruk op me gemaakt. Ik woonde in een havengebied, dat volgebouwd was met industrie en veel te moderne gebouwen. Rookpluimen doemde op boven de metalen kranen die de horizon bewaakte. De buitenwijken waar ik nu door heen reed verbergde echter de geheimen van deze stad.
Tussen herenhuizen door fietsend doemt een stadspoort zich in de verte voor mij op. "Wat doet die hier in een buitenwijk" bedenk ik mezelf. Hier kon evengoed het centrum van de stad rond gebouwd worden. Voor je de stadspoort echter kon bereiken moest je nog over een rondpunt vol kasseien. Waar de herenhuizen zich in alle richtingen rondom een voor deze stad groteske fontein hebben gebouwd. De fontein is een afbeelding van drie mannen in kostuumjas die haastig onderweg zijn.
De ambitie van beide werken is me duidelijk, maar ze kwijnt weg in vergelijking met haar voorgangers in Parijs en Rome. Toch raakt haar ambitie me, ik spendeer een uur tussen fontein en stadspoort in, op zoek naar mijn verloren ambitie.