Een wazige vlek en fijne lijntjes blokkeren mijn zicht. Het beeld wordt scherper, meer afgelijnd. 'De maan is er nog' zeg ik, alsof die soms ook niet bestaat.
Wanneer ik mijn hand laat zakken voel ik grassprieten tussen mijn vingers friemelen. Verliefd zijn op het leven, kent ge dat? Het besef dat alles groter is dan onszelf. Wanneer er niet genoeg lucht in uw lijf zit om te ademen. Een brok in uw keelgat waar niks voorbij kan. Alsof die maan niet alleen elke druppel van de zee in zijn macht heeft, maar ook dat hart van mij. Dat hart, dat vol tranen van geluk zit wanneer alles klopt. Alsof er langs alle kanten aan getrokken wordt en heel even maar, groter wordt dan anders. Alsof op dat moment wij twee en wat wij voelen het enige is dat nog uitmaakt op onze aardbol. En als ge dan beseft hoe gelukkig ge kunt zijn, en dat dan niet elke dag bent, dan wordt het moeilijk. Heel even sta ik mezelf toe om in zijn wilde ogen te kijken, mij door die grote pupillen te laten inpakken en terug te kijken alsof ik probeer te zeggen dat ik het ook voel.Geraakt door deze tekst? Maak het hartje rood of deel de woorden met je vrienden.
Zo geef je mee een stem aan de woorden van deze schrijver.