Ze heeft het zo vaak overdacht
hoe zij met hem en
hij met haar.
Hoe zij elkaar met pure kracht
en pure liefde, ondoordacht…
Maar ze kan niet meer, het is voorbij.
Ze heeft te veel verwacht.
De brede boom biedt weinig troost.
Hier zit ze dan, zo radeloos
en zo alleen, zo zonder man
of iemand die haar troosten kan.
Hij heeft het haar nooit gezegd
of hij van haar
zij wel van hem
hij is haar ware moordenaar.
Zijn woorden bleven weg.
Hij is haar kille woordenaar.
Een droge krak:
daar breekt de tak
waarop zij zingend zat.
Een plons, een gil
het ijzige water.
Ze valt in het trieste nat.
Het water is te koud, te diep,
het water is te lief.
Het begrijpt haar droefheid.
Het begrijpt haar grief.
Het water is te veel, te snel,
Ophelia te moe.
Ze heft haar handen naar het licht
en doet haar ogen toe.
Vaarwel noodlottige prins van mij,
vaarwel wereld te groot.
Ik drijf van mijn liefde weg
en verwelkom opgelucht de dood.
Geraakt door deze tekst? Maak het hartje rood of deel de woorden met je vrienden.
Zo geef je mee een stem aan de woorden van deze schrijver.