Zondag 14 u, Gent
Rik sprong uit de tram en begon te rennen. Gelukkig waren er op dit uur van de dag nog niet veel dagjesmensen en toeristen in het centrum van de stad. Snelheid, daar kwam het nu op aan. Met in zijn linkerhand de logge sportzak stormde Rik als een bezetene door de straten. Het zweet droop van zijn lichaam. Hij voelde niet dat zijn voeten de grond raakten, net alsof hij door gelatine waadde. Nog drie straten en hij was thuis, hopelijk op tijd. Bij het oversteken van de Koning Albertlaan kon hij nog net een fietser ontwijken. Deze wierp een hele reeks verwensing naar zijn hoofd, maar Rik hoorde ze niet. Zijn hoofd gonsde en hij probeerde zich voor te bereiden op het ergste. De zenuwen gierden door zijn lijf.
Op het einde van de straat zag hij het gebouw waar hij woonde. De gordijnen van het appartement waren open en er brandde blijkbaar licht. Was dit een goed teken? Hij rende naar de deur, griste zijn sleutels uit zijn vestzak, opende de deur en stormde de trap op. Op de tweede verdieping stond de deur van de flat open. Zonder zich hierover te verbazen stormde hij binnen en trof Lies in de zetel van de woonkamer aan.
Haar gezicht was opgezwollen en haar ogen rood van het huilen. Het bedje van de kleine Thomas was leeg. Bij het zien van zijn vrouw haalde Rik opgelucht adem. Hij zette de zak op de grond en stapte op Lies af. Lies begon te huilen en greep iets achter haar in de zetel. Met een trillende hand hield ze een pistool op het hoofd van Rik gericht.
“Lies? Wat…?” Een doffe knal weerklonk en Rik zijn schedel werd doorboord door een kleine kogel. Zijn lichaam viel levenloos op het tapijt.
Vrijdag 16u30 Brussel
Nog even dit dossier afwerken en ik ben ermee weg, dacht Rik. Het was een hectische week geweest. Na het ontslag van zijn diensthoofd, moesten al zijn taken verdeeld worden onder Rik en zijn vier collega’s. Zoals gewoonlijk was dit niet zonder slag of stoot gebeurt. Ze verzopen nu reeds in het werk. Niemand zat te wachten op extra werk. Rik werkte nu reeds drie jaar op de financiële dienst van de VMM. En toch had hij het afgestompte ambtenarenbestaan nog niet omarmd. Hij zou niet wegkwijnen achter zijn stoffig bureau. Hij vulde zijn dagen met dagdromen, ’s avond schreef hij zijn boek dat nooit zou verschijnen. In zijn dromen zag hij zichzelf geïnterviewd worden in De Laatste Show of iets dergelijk. Was Bukowski ook geen gewone postbeambte geweest, en Brusselmans, godbetert, was toch ook begonnen als klerk in Brussel.
Rik had zonder morren de extra dossiers aangenomen. Routineus had hij ze afgewerkt. Binnen een kwartier zou hij uitprikken en naar huis gaan, de vrijdagavondborrel laten voor wat het was. Dit weekend werd zijn zoontje Thomas zes maanden. Lies en hij zouden dit vieren met een romantisch dineetje. Hij had reeds de nodige inkopen gedaan, scampi’s, een soort speciale pasta, papardelli of zo, look, Marokkaanse kruiden, en een flesje lekkere witte wijn. Sinds de geboorte van Thomas hadden ze geen moment voor zichzelf gehad. Het was het einde van een bijzonder stressvolle periode.
Om te beginnen was de kleine 4 weken te vroeg geboren. Midden in de nacht was Lies met krampen wakker geworden. Volledig in paniek had ze Thomas gewekt. Hun laken was doorweekt met bloed. In ijltempo reden ze naar het ziekenhuis. Daar had de arbeid nog 8 uur geduurd. Thomas moest echter nog twee weken met de nodige buisjes en monitor in het ziekenhuis blijven, zodat van de gebruikelijke kindervreugde geen sprake was. De geboorte was met andere woorden niet gebeurd zoals ze verwacht hadden en ze twijfelden dan ook of een ze tweede kindje wilden.
Vrijdag 18u14 Gent
Rik kwam uit het station van Gent. Met lange stappen zette hij koers naar café den Zwartzak”. Hans en Pieter zaten er reeds en waren zo te zien in een verhitte discussie verwikkeld. Rik zette zich met een korte knik aan hun tafeltje. Elke vrijdag kwamen ze hier samen om de week zoals ze dat noemden te “evalueren”.
‘Moet je horen wat Hans nu uit zijn nek zit te lullen,’ zei Pieter zonder zich te bekommeren om de normale omgangsregels, zoals groeten en dergelijke.
‘Hij beweert dat alle mannen in de toekomst overbodig zullen worden, omdat het slecht een kwestie van tijd is dat vrouwen zichzelf kunnen bevruchten.’
‘Het is waar!’ riep hans. ‘ De spermabanken zijn daar het best bewijs van. Vergeet de vrijmetselaars, de Thule, en al die Da Vinci code onzin. Het ware complot wordt uitgevoerd door een elitegroepje dolle mina’s met maar één doel: complete vernietiging van het mannelijke ras, om zo te komen tot een vredige, roze penisloze toekomst, waar lesbische kussengevechten niet van de lucht zijn en Thuis 24 uur op de buis is.’
‘Ok, ook een goedenavond jongens, nog drie pintjes?’ Rik deed zijn jas uit en deed teken naar de barman om nog wat te brengen.
‘ Ik merk dat ik mijn betoog ietwat moet illustreren,’ ging Hans verder.
‘Doe dat, mijn beste, doe dat vooral,’ zuchtte Pieter.
‘Sinds het moment dat Eva in de appel beet,’ vervolgde Hans ongestoord en op plechtige toon, ‘wordt het vrouwelijk geslacht onderdrukt door ons, mannen. Door hun schaamteloos gedrag moet de gehele mensheid boeten en werken in het zweet onzer aanziens. Vanaf dan is de gehele menselijke geschiedenis een aaneenrijging van pogingen en subtiele veranderingen om the alpha male pig te elimineren. Van Cleopatra tot Bloody Mary, maar ook op meer lokale niveau , waar het boerenwijf de pap maakt en de boer schoorvoetend naar de stal stuurt om een verse emmer melk, in de hoop dat hij vertrappelt wordt door een drachtige vaars.’
De barman bracht het bier en Rik nam zijn portefeuille om te betalen. Aarzelend haalde hij een briefje van vijf euro te voorschijn.
‘Ik heb, geloof ik, niet voldoende op zak om een rondje te geven.’
‘Geen probleem,’ zei Pieter, ‘ik neem deze wel voor mijn rekening.’
‘Ik snap het niet, ik dacht dat ik nog meer dan genoeg op zak had?’ Rik stopte vermoeid zijn portefeuille weg. ‘Geld lijkt de laatste tijd gewoonweg te verdampen.’
‘Ik weet wat je bedoeld,’ viel Hans bij, ‘dalende koopkracht en zo, de kranten staan er vol van, en ondertussen blijven die piepo’s in Brussel maar doorlullen over het feit dat je in Vilvoorde geen pakje sigaretten mag kopen in het Frans.’
Hans was blijkbaar de vrouwen en hun complotten volledig vergeten en dat kon enkel maar de het gesprek ten goede komen.
‘Het zou toch fantastisch zijn als je nergens op moet letten. Geld met hopen, geen zorgen, werken als hobby, geen stress, nooit op de kleintjes moeten letten,’ mijmerde Rik.
‘Huizen bij de vleet, een jacht, enkele ferme minnaressen,…’ droomde Hans verder.
‘Zal nooit gebeuren!’ onderbrak Hans. ‘Om het met een oude wijsheid van mijn meetje zaliger te stellen: “Wie niet steelt of erft, werkt totdat hij sterf!” en nu jullie!’
‘Tjah, dat erven zal er niet echt inzitten vrees ik,’ zei Rik, ‘en om te stelen moet je toch al meteen de jackpot kunnen binnenhalen en dan kunnen verdwijnen in het niets, want een leven als crimineel op de vlucht zie ik niet echt zitten.’
‘Een paar jaar geleden heeft toch een bende een gigantische hoeveelheid diamanten kunnen stelen in de luchthaven van Zaventem zonder gepakt te worden?’ vroeg Pieter.
‘Inderdaad,’ zei Hans, ‘die zitten nu ergens op de Bahamas te genieten van hun vervroegd pensioen. Gegokt en gewonnen, niemand gewond en iedereen tevreden want de verzekering dekt toch alles.’
‘Jaja, dat zal wel,’ zuchtte Rik. ‘Ik ga er van door, Lies zit op mij te wachten en we hebben een speciaal weekendje voor de boeg.’
Rik dronk zijn bier uit en verliet het café.
‘Ik bel je nog wel!’ riep Pieter.
Buiten sloeg een natte wind Rik in het gezicht. Hij deed zijn jas iets beter dicht en zette er stevig de pas in. Hij kwam in de straat waar ze woonden en zag aan de overkant dat het licht reeds brandde. Mooi, Lies was al thuis. Hij belde aan want hij had geen zin om zijn huissleutels uit zijn aktetas te halen. Lies deed de deur open terwijl ze druk door de telefoon praatte.
‘Nee, Lowietje heeft al gegeten, ja gewoon zijn pyjamaatje aan en in bed stoppen. Niet vergeten de babyfoon in te steken…’
De mama van Lies kreeg blijkbaar nog de laatste instructies. Rik gaf zijn vriendin een kus op haar neus en gebaarde dat hij in de keuken aan de slag ging gaan. Lies knikte en ging verder met uitleg geven.
‘Neen, de Pampers zitten zeker in de zak, in het zijcompartimentje, heb je daar al gekeken?’
Rik ging naar de keuken en zette zijn tas op de tafel. Hij haalde de ingrediënten eruit en zette de wijn in de ijskast. Rustig begon hij aan het diner. Hij zette de tafel in de living, stak een kaarsje aan , legde een plaatje op en schonk alvast een glaasje wijn uit voor Lies. Deze was ondertussen begonnen over het nieuwe kapsel van haar zus en probeerde haar moeder te overtuigen dat de snit totaal ongepast was voor een vrouw van haar leeftijd. Rik rolde met zijn ogen en ging terug naar de keuken.
Het eten was reeds bijna klaar toen Lies in de keuken kwam en Rik langs achter vastpakte.
‘Opgepast, of ik verband mij nog!’ lachte Rik, die net een kokende pot vol pasta in zijn handen had. ‘Sorry dat ik zo lang aan de telefoon was,’ zei Lies, ‘ maar mijn moeder is blijkbaar volledig vergeten wat ze met een kindje moet aanvangen, maar kom, onze Lowie is in goede handen.’
‘Tuurlijk, zoiets verleer je niet,’ zei Rik, ‘hier, proef hier maar eens van’, en hij gaf haar een lepel saus.
‘Mmmm, heerlijk! Heb je al een flesje wijn opengedaan?’
‘Er staat reeds een glaasje voor jou op tafel. Wil je mij ook nog een glaasje inschenken?’
Rik en Lies genoten met weinig woorden van hun dineetje en terwijl Rik de vuile borden in de wasbak plaatste, vleide Lies zich languit in de zetel. Rik kwam er bijzitten en schonk nog een glaasje uit voor Lies en zichzelf.