Bij het afscheid stak hij zijn hand op. Ik stak de mijne uit. Zo stonden we daar. Hij alsof hij me een klap wilde geven, ik alsof ik hem bij zijn pietje had. Dichter bij de waarheid kan je ongewild niet komen.
Het ging al een poosje bergaf met hem. Ergens onderweg was hij van het juiste pad afgedwaald en nu zat hij vast. Hier ging hij niet meer uitgeraken, toch niet op eigen kracht. Het water stond hem duidelijk aan de lippen.
Blijkbaar had hij zijn laatste hoop op mij gevestigd. Maar zo eenvoudig was het niet. Ik vreesde in zijn ellende te worden meegezogen, zo sterk was ik zelf ook weer niet. Bovendien waren we geen vrienden.
Ik trok mijn hand terug en bezegelde zo zijn lot. Eerst werd hij kwaad, daarna begon hij te huilen. Het besef dat dit het einde was, geen weg terug, ontdeed hem van zijn laatste restje waardigheid.
Ik besloot voort te gaan. De opgestoken hand was het laatste wat ik van hem zag. Daarna verdween ook zij in het drijfzand.