Na het afscheid ging hij alleen langs de trap naar beneden. Tot hij bijna beneden was, weerklonk enkel het dalende geluid van zijn voetstappen op de treden, telkens twintig, dan het hoekje om, en zo wel een keer of veertien. Met nog één verdieping te gaan, hoorde hij onder hem het blaffen van een hond. Daar zou hij langs moeten. Toen hij aan zijn laatste twintig treden begon, zag hij de hond. Het beest zat niet eens vast. Maar de hond blafte niet meer en liet hem passeren zonder meer. Zo eenvoudig kon het dus zijn, dacht hij opgelucht. Hij ging de voordeur door en stapte de duisternis in. Nu was het feest echt gedaan. Hij wandelde zonder haast naar de dichtstbijzijnde bushalte, waar toevallig of niet de bus al stond te wachten. Aan het stuur zat een jong meisje van jaar of twintig. Sharon, las hij op het naamkaartje op haar borst. Hij gaf Sharon een muntstuk, waarna ze de bus startte en wegreed. Ze vroeg niet waar hij moest uitstappen. Hij zette zich neer. Behalve hem was er niemand op de bus. Door de ruiten zag hij niks van de wereld buiten, enkel zijn eigen schimmige reflectie. Het zachte deinen van de bus wiegde hem half in slaap. Uiteindelijk, hij wist niet na hoeveel tijd, vertraagde de bus. Hij was aan het einde van zijn rit gekomen. Sharon opende deuren en hij stapte uit. Precies waar hij zijn moest, bedacht hij met bewondering terwijl hij keek naar de wegrijdende bus, op zoek naar een nieuwe passagier voor wie het feest afgelopen was. Tevreden stapte hij naar de voordeur van zijn eindbestemming, ging naar binnen en gaf zich helemaal over aan zijn langverlangde rust.
Geraakt door deze tekst? Maak het hartje rood of deel de woorden met je vrienden.
Zo geef je mee een stem aan de woorden van deze schrijver.