wanneer iemand op de autosnelweg
een raampje opendoet
en de nacht joelend de auto inspringt
‘lalla lalla lalla aut dormi aut lacte’
verandert de textuur van de werkelijkheid volledig:
op een olifantenkerkhof leest batsheba
een verhaal voor; woord na woord
pelt zij uit het schrift, bruut zonlicht en lange
slanke schaduwen groeien tussen de botten
‘rapunzel rapunzel, burn that dress!’
schreeuwt iemand in het publiek
als antwoord op een cliffhanger
‘is er, sinds de wereld, iets gebeurd?’
vraagt het parallellogram
dat langs mijn muren reist zich af
terwijl het z’n zijden recht- en scheeftrekt
en zwelt en krimpt naargelang het zonlicht drinkt of uitspuwt
‘hinne-ni’ zegt het
en de auto snelt door de nacht als een hyperkinetische kever