De stad ademt een vieze stank uit.
Vuilnis woekert op de trottoirs, dronkaards besproeien gebouwen met hun gal en hun verzuurde pis, auto’s toeteren de stilte weg, vreemde mannen spreken me aan telkens als ik alleen de straat op ga.
Overdag zijn er zakenlui, strak in het pak, hippe wijven die in vrolijke bloemetjesjurken rondhuppelen, pendelaars in verfrommelde pakken, en hangouderen: Marokkanen in djellaba’s die thee drinken op terrassen, of die op de stadsbanken zitten.
‘s Nachts zijn er nachtwinkels en homobars, hoeren in allerlei maten en soorten, zwervers en daklozen, gauwdieven en hangjongeren. Nu zijn het de jonge Marokkanen die de stadsbanken veroveren en er blikjes cola en Red Bull laten slingeren.
Dit is Bruxelles.
Maar wij kunnen daar tegen. We zijn immers ruimdenkend. We zijn, uiteraard, multicultureel.
Wat ons betreft wonen wij in een grootstad. Wij laven ons aan het culturele aanbod: videotheken met alle mogelijke arthousefilms, alle klassiekers, alle films die ooit gemaakt zijn, mediatheken, bibliotheken, obscure cinemazalen met stoffige achterafcafé’s, de trendy pubs waar de Dansaertvlaming zich graag laat opmerken, de tweedehandsmarkten voor boeken en strips, de winkels die volgestouwd staan met LP’s, de museumwinkels. We schuimen het allemaal af.
In die stad, in die wijk, in dat appartement, hebben wij ook een keuken.
In de keuken hebben we nog zestig centimeter vrij onder het werkblad.
‘Ideaal voor een wasmachine,’ zeg ik.
‘Een wasmachine?’ zegt David. ‘Een vaatwasser, zul je bedoelen.’
‘Nee, een wasmachine,’ benadruk ik.
‘We gaan toch niet alle dagen de afwas doen?’ schrikt David.
‘We gaan toch niet elke week een hele zaterdag in het wassalon doorbrengen?’ antwoord ik.
We kopen een wasmachine. En een televisie met videorecorder. Iedereen content.