Ook al zag ik je reeds lang niet meer,
Je bent dichtbij, ik wandel voorbij.
Je hangt als je kleren aan de wasdraad,
Ik die erdoorheen waad.
Ik hengel naar je stem,
fluisterend, de baren van de weidse wereld.
Je zucht met de wind.
M'n lippen drogen op, m'n kind.
Ik streel je mouw,
Ik voel de vezel van ons samen zijn.
M'n vingers hebben de stof geheeld.
Niemand die deze bijeenkomst deelt.
We verstoppen ons in onszelf,
schuren over elkaar heen.
Je waaien is ons varen,
ons vluchten brengt ons de vruchten van weleer.
De dagen zijn als grijzaards met botte stokken.
Zwaaiend, graaiend naar wie zich te dicht begeeft.
Hier, jij en ik, de waslijn in de hand,
keren nooit meer weder naar dit oude land.
Ter nagedachtenis van Celine Kerckhof