‘Waar liggen in godsnaam de autosleutels?’ roept ze vanuit de gang. ‘Geen idee’, mompelt haar zoon en draait zich om in de sofa. Ze vloekt binnensmonds en begint alle jassen te doorzoeken. Bij de laatste heeft ze prijs.
Ze slaat de deur achter zich dicht, opent het portier van de auto en ploft in de zetel. Haar handen omklemmen het stuur tot haar knokkels wit zien. Ze sluit haar ogen en telt tot tien. Met de moed der wanhoop start ze de wagen. ‘Nog één kans’, had haar baas gezegd. De klootzak, alsof het een eitje is om als alleenstaande moeder drie zonen op te voeden. Een beetje flexibiliteit is toch niet te veel gevraagd? Nu op straat gezet worden zou een ramp zijn. Vandaag moet en zal ze op tijd zijn.
Ze rijdt de straat op en zoekt ondertussen haar GSM in haar tas. Bij het kruispunt knalt ze bijna op een fietser. Ze hapt naar adem en rijdt langzaam verder.
Wanneer ze de oprit naar de ring opdraait, begint ze te huilen. Net vandaag. Alles staat muurvast. In de verte ziet ze blauwe zwaailichten. Blijkbaar is een auto los door de middenberm gevlogen. Ze legt met rode ogen haar voorhoofd op het stuur. Haar GSM rinkelt in haar tas. Waarschijnlijk de baas.