Harry De Bleeckere had zich een hond gekocht van zodra zijn vrouw hem had verlaten. Hij had daar altijd van gedroomd, al sinds zijn kindertijd, maar zijn vrouw had een hekel aan honden. Aan alle dieren eigenlijk. En niet alleen aan dieren, aan mensen ook. Ze had hem waarschijnlijk verlaten omdat ze overal een hekel aan had. Dat was het.
Maar bon, nu had hij een hond en dat maakte hem blij. De hond mocht bij hem slapen in zijn bed, lag samen met hem op de sofa tv te kijken en at dezelfde diepvriesmaaltijden als Harry. Wijn, whiskey of bier gaf hij niet aan de hond. Hij was geen dierenbeul. Zelf dronk hij natuurlijk graag een glaasje.
Harry was niet de meest sportieve kerel. Hij hield van sportauto's, keek graag naar sport, in het bijzonder tennis, formule 1 en golf, maar zelf zag hij op tegen de inspanning. Hij ging soms met zijn vrienden joggen, een groepje dichte en verre buren. Je had Marc de cardioloog, Bernard de notaris, Jo de boekhouder en Carl die iets deed op de haven van Antwerpen. Ze waren echter allemaal superfit en een paar jaartjes jonger dan hij. Hij was de eerste die op de verkaveling een villa had gezet, nog in 1965. Toen was alles nog bos. Nu waren het villa's, fermettes en bungalows en werd het geluid van de vogels overstemd door het geluid van grasmaaiers. Zij gingen elke twee weken joggen. Het loopclubje praatte alleen maar over loopschoenen, over hoe ze een winkel kenden waar ze je voet filmden of er een foto van trokken en dan op basis daarvan een ideale schoen voor je voet uitzochten, enz. Ze droegen ook felle sportbroekjes, alsof ze echte athleten of marathonlopers waren. Niets voor Harry, die last had van overgewicht en helemaal niet van plan was om tot het uiterste te gaan, zoals zij elke keer deden. Het clubje liep tien kilometer door bossen en weiden, langs allerlei wegeltjes en op het oude vliegveld, maar Harry hield het meestal voor gezien na een kilometer of twee en nam een kortere weg, zodat hij ongeveer tegelijk met hen terug op de ontmoetingsplaats aankwam, café Rozenbroek. Daar genoten ze allemaal van een pintje. De pindanootjes waren voor Harry. Dat wist iedereen.
Harry kon maar geen naam bedenken voor de hond. Voorlopig zei hij 'beestje'. Het dier was speels en wilde de hele tijd de tuin in, die bij Harry klein was en zonder omheining. Harry had de hond een paar keer buitengelaten toen hij terugkwam van het werk, omdat het beest zat te blaffen en droevig te janken, want het was de hele dag thuis opgesloten. Maar de buren waren niet tevreden. De hond liep de hele tijd hun tuin in, had op de gazon een drol gelegd en hun zoontje was er met zijn blote voeten in gelopen. De buurman was de stront in een zakje naar Harry komen brengen, om hem te zeggen dat hij zijn stront in het vervolg zelf moest opruimen.
Harry's secretaresse, die sinds zijn vrouw was gaan lopen veel interesse en medelijden met hem toonde, zei dat zo een huskie minstens tien kilometer per dag moet kunnen lopen. Anders kon die depressief worden en zelfs sterven of kanker krijgen. Dat zette Harry aan het denken.
De volgende ochtend reed Harry heel de wijk door: langs de Eikenlaan, de Kastanjelaan, de Beukenlaan, alle straten in zijn wijk waren naar bomen genoemd. In de nieuwe verkaveling, met kleinere villa's en kleinere percelen, daterend van na de oliecrisis, droegen de straten de namen van exotische planten, zoals Wespenorchideelaan. Tijdens het rijden hield hij zijn behaarde arm uit het opengedraaide venstertje van zijn BMW. De huskie waarvoor hij nog altijd geen naam had bedacht (wel had hij op een bierviltje al een lijst met mogelijke varianten opgesteld en was hij een rondvraag gestart op het werk), liep met zijn tong uit zijn bek naast de auto en verkeerde in een opperbeste stemming. Harry reed in tweede versnelling, met een snelheid van ongeveer 25 kilometer per uur. Hij stond versteld van de snelheid van zijn hond. Hij reed naar het oude vliegveld en deed het toertje van tien kilometer dat normaal de joggers deden. De energie van de hond leek onuitputtelijk.
Hij merkte dat de hond dit nodig had en maakte er een gewoonte van. De volgende maanden reed hij iedere ochtend door de verkaveling, met zijn hond aan de leiband uit het venstertje. 's Ochtends was het rustig en kwam hij bijna nooit iemand tegen, hooguit af en toe een scholier met de fiets op weg naar de school. Met volle teugen ademde hij de geneeskrachtige lucht van de sparren in en - omdat hij nu zo traag reed - zag hij op verschillende plaatsen eekhoorntjes door de bomen springen en konijnen huppelen op de gazons. Hier en daar zag hij een huisvrouw of man in kamerjas die sloffend de ochtendkrant uit de postbus kwam halen. Ondertussen bromde zijn motor en trippelde de hond met zijn nagels het asfalt.
Hij werd er natuurlijk op aangesproken. Eerst keken de mensen hem vreemd aan bij de bakker en de slager. Toen hij nog eens ging joggen, een verplichting die hem destijds door zijn ex-vrouw was opgelegd, om beter in de buurt te integreren, vroegen ze hem lachend of hij nog geen pijn had in zijn arm. Maar Harry lachte het weg en legde uit hoe blij hij wel was met die hond en dat hij in een depressie zou hebben gezeten mocht dat beest er niet geweest zijn. Dat het een droom was die uitkwam voor hem en dat hij nog nooit zo gelukkig was geweest. En dat hij niet de indruk had dat hij iemand stoorde door zo 's morgens met zijn auto door de verkaveling te rijden. De joggers stemden daar mee in. Ze vonden het origineel en ongewoon, maar er was inderdaad niets illegaal aan.
Met zijn ex-vrouw Greta ging Harry vaak naar concerten, voornamelijk klassieke muziek en in het bijzonder opera. Harry's ex-vrouw was gek geweest op Maria Callas, waardoor Harry telkens hij een aria van Puccini hoorde en het bekende stemtimbre hem ter ore kwam, direct in het verleden werd teruggegooid en zich alle ruzies herinnerde die hij met haar had gemaakt en hoe ze zijn leven had verziekt. Hij bleef niettemin een muziekliefhebber en luisterde 's avonds, bij het avondeten, naar een elpee op zijn hifiketen van Marantz en zijn gigantische luidsprekers, die hem het gevoel gaven dat hij zich midden in de concertzaal bevond. In de auto luisterde hij ook naar muziek, bij voorkeur naar de klassieke zender. Vooral 's morgens, wanneer hij met de hond zijn rondjes deed, probeerde hij hiermee de routine min of meer te doorbreken. Hij legde nu elke dag hetzelfde traject af met zijn hond, en had graag een deuntje waarop hij kon meefluiten. Op een dag was hij tijdens de ochtendwandeling aan het luisteren naar een streepje klassiek. Ze naderden het oude vliegveld en reden over een grindweg waar Harry steeds van versnelling moest veranderen.
'Mio babbino caro, mi piace, è bello, bello,' weerklonk de stem van Maria Callas uit de zwarte luidsprekers die in zijn portieren waren gemonteerd.
Er liep een koude rilling over Harry's rug, als een kudde bizons die raasde door de prairie, en zijn reflex was om de radio onmiddellijk uit te zetten. Hij was echter net met zijn rechterhand de versnellingspook aan het verplaatsen. Hij nam de leiband tussen zijn tanden om met zijn linkerhand de radio uit te zetten en dat doordringende stemgeluid te doen verdwijnen. De leiband slipte echter uit zijn tanden, het venstertje uit. De zwarte leren vlecht kletterde de straat op, de hond achterna. Harry probeerde er zijn hand naar uit te strekken, maar verloor de controle over het stuur. De wagen maakte een bruuske bocht naar links. De hond kwam onder het wiel terecht en jankte kort en klaaglijk. Er volgde een bonk. Harry duwde op zijn rem. Hij werd tweemaal omhoog geworpen in zijn zetel voor hij tot stilstand kwam.
De hond lag achter de auto. Op het eerste zicht leek er niets gebroken, maar het dier bleef wel liggen en jankte. Het keek voor zich uit en knipperde af en toe met de oogleden.
Harry legde de hond voorzichtig op de achterbank, zei dat alles goed zou komen en dat het zich geen zorgen hoefde te maken.
De dierenarts zei echter dat er niets meer kon worden gedaan en Harry stemde ermee in om het dier een spuitje te geven.
Hij begroef de hond in de tuin en timmerde een houten kruis. Hij had niet eens een naam voor de hond bedacht.