Al wat de moeite waard is vraagt geduld. Omdat ik ervan overtuigd ben dat jij meer dan de moeite waard bent leer ik voor het eerst in mijn leven om te tijd te laten verstrijken zonder elke van passie en liefde doorspekte actie te ondernemen.
Eerlijk, het valt me zwaar. Omdat ik in se impulsief ben voer ik een wreed innerlijk gevecht waarbij mijn verlangen om mijn uitgekiemde plan om jou niet geheel toevallig tegen het lijf te lopen en je te overdonderen met mijn charmes altijd beestachtig vermoord wordt door mijn gezond verstand.
(Ik zit een beetje geirriteerd naar “gezond verstand” te kijken, waarvan ik de g sierlijk heb geschreven, gaandeweg duidelijk de ambitie om mooi te schrijven verloor, en eindig met een praktisch onleesbare d. Ja, het is een d, dat korte stokje met een gigantische buik, daar op het einde. Tijdens het schrijven van “gezond verstand” begon het me te dagen dat ik die term haat. Wat is er gezond aan het verstand dat me op dit moment ziekelijk zwak maakt?)
Hoe dat plan eruit ziet? Ik zie het je vragen, met je bovenlip ietwat opgetrokken op het einde van je vraag. Die bovenlip die je kan uitlachen en aanbidden tegelijk door zich lichtjes naar de hemel te richten. Het plan verloopt als volgt: ik loop twee kilometer verder vanwaar ik nu verblijf door het bos richting het kiezelpad dat leidt naar het water. Ik doe dit in de vroege namiddag, het moment waarop jij en Graul zeker thuis zijn omdat jullie graag wat rusten na het middageten. Ik weet dat je vanuit jullie stek een uitstekend uitzicht hebben op het pad: je kan niet er eigenlijk niet naast kijken – uiteraard weet ik dat: ik heb er gewoond. Jij kijkt voor je uit en ziet in de verte mijn silhouet. Je kan twee dingen doen: je loopt naar me toe of je blijft zitten. Maar Graul kan ook twee dingen doen: naar me toe lopen of blijven zitten. Jullie zullen misschien elk iets anders willen doen maar jullie zijn zo intens aan het denken dat jullie elkaar lijken te horen. Jullie gedachten die oorverdovend tussen elkaars hoofden opbotsen verhinderen je te doen wat je hart je in eerste instantie aangaf. En daarom zijn er veel meer dan twee mogelijkheden.
Ik doe het niet omdat er zoveel mogelijke reacties kunnen zijn en ik niet weet of ik op allen even gepast zal kunnen reageren. Ik doe het ook niet omdat ik je bij voorkeur alleen wil aantreffen, Graul zou ik liever niet onder ogen komen, maar jullie wijken niet van elkaars zijde. Ik doe het niet omdat je bij onze laatste ontmoeting had gezegd dat je tijd nodig had. Ik geef je tijd, omdat je dat van me vroeg. Maar besef, lieve Gloria, je had me alles kunnen vragen. Maar geduld, daar ben ik het slechtste in. Of is het net daarom dat je dit van me vroeg? Omdat je weet hoe ongedurig ik kan zijn? Is dit jouw manier om mij te testen?
En wat doorslaggevend is om mijn plan niet uit te voeren: wat als jullie beiden blijven zitten?
Vrije tijd is op dit moment mijn grootste vijand. Vrije tijd doet me nadenken en mijn plan verder uitwerken tot een heetgebakerde drang om je te zien zich meester van me maakt. En dan komt dat zieke verstand aantreden. En ook al heb ik hem eerder ontmoet, zijn aankomst doet altijd pijn. Ik verricht niet veel dezer dagen: ik zoek voedsel, ik eet, ik slaap en ik maak wandelingen. Die wandelingen zijn in feite ook nefast voor mijn humeur omdat ik wel eens de neiging heb om naar het bos te stappen. Dan sta ik voor die massa bomen, wetende dat jij aan de andere kant bent en dan vraag ik me af of jij daar soms ook aan het bos staat aan mij te denken.
Ik schrijf dit alles neer om hiermee mijn vrije tijd op te vullen, zodat ik minder tijd heb om aan jou te denken en ik minder kans maak om compleet gek te worden. Tegelijk kan ik over niets anders schrijven dan over jou dus misschien zal ook dit mijn geestestoestand geen deugd doen. Alhoewel ik geloof dat dit helend kan werken. Als ik alles neerschrijf wat er gebeurd is kan ik het een plaats geven. En misschien, wanneer ik alles neergeschreven en verwerkt heb, kan ik verder met mijn leven.
(Al betwijfel ik dat ten zeerste.)