Een kleine ruimte. Acht stoelen. Twee maal vier naast elkaar. Tussen de twee rijen in een tafel met tijdschriften die hun houdbaarheidsdatum al lang overschreden zijn. Ik op één van die stoelen. Naast mij een man die dwangmatig aan zijn neus wrijft waarna hij telkens de plooien van zijn broek glad strijkt. Tegenover mij een vrouw die alle kanten opkijkt behalve de mijne. Haar been trilt. Twee medisch secretaressen, in een bokaal, hermetisch van de wachtzaal afgesloten alsof onze lucht besmettelijk is. Ik hoor mezelf denken, hier hoor ik niet thuis. 63 jaar oud. Getrouwd. Sinds de kinderen het huis uit zijn niet gelukkig. Om half tien heb ik een afspraak met dokter Jansens. De beste uit de stad volgens mijn vrouw. 60 jaar oud. Het is door haar dat ik hier zit. Ik moet mijn problemen aanpakken. Zo kan het niet meer verder voor haar.
De man die naast mij zit wordt naar binnen geroepen door de dokter. Haast onmerkbaar knikt hij naar mij. Partners in crime. Uitgescheten door de maatschappij. Het is twintig na negen. Binnen tien minuten is het mijn beurt, maar binnen tien minuten zal ik niet binnenstappen. Zo gaat het altijd. De uitstappen naar Bredene konden niet meer, nu twee jaar geleden. Niet dat Nadine haar schaamt voor haar hangborsten. Een naaktstrand is tenslotte een plaats waar je uitsluitend gepensioneerden ziet zonnen. De jeugd is er te preuts voor geworden. Twee jaar geleden gingen we voor het laatst. Uit het niets verhardde mijn penis. De maat was vol. De naaktstranden die we vroeger frequent opzochten, werden verboden terrein. In de jaren zestig kon ze er zelf van genieten. We waren jong, onbevangen en vooral vrijgevochten. Op de tonen van Joe Cocker rookten we joints. We vreeën in de duinen. Hadden lak aan alle maatschappelijke regels, tot Nona geboren werd. De handboeien van eerder spanden opnieuw strak om onze polsen.
Toen de kinderen het huis uit waren, gingen we opnieuw naar naakstranden. Nadine stond er niet meteen voor te springen, maar ze had ook ooit de vrijheid gevoeld. Ze begreep me. Nu ben ik de gek die geil wordt van naakt rond te lopen. Het is pervers. Een parafilie. Nadine heeft het allemaal op het internet gelezen. De officiële term: exhibitionisme. Die eer deel ik met pedofielen, fetisjisten, masochisten en sadisten. Dat ik het ontken is logisch. In een eerste fase ontkent iedereen dat hij psychisch ziek is. De fases ken ik reeds allemaal uit mijn hoofd. De printer kan de aanvoer van informatie niet meer aan. Het ding is amper een jaar oud en mag al bijna op pensioen gaan voor bewezen diensten. Iedere avond doorploegt ze het internet op zoek naar behandelingen. We moeten ons huwelijk redden, maar wat valt er eigenlijk te redden?
De neuswrijver komt naar buiten. De vrouw wordt naar binnen geroepen via de intercom. Hierna is het mijn beurt. 10u30. Het nut van een afspraak maken is al lang voorbijgestreefd. De seconden tikken trager dan wenselijk is voorbij. De secretaressen kijken niet om naar mij. De wachtkamer lijkt wel het zwarte gat van de maatschappij. De uitverstotenen die iedereen het liefst negeert.
Straks moet ik de psychiater te woord staan. Ik heb me voorgenomen eerlijk te zijn. Dat dit een verplicht nummertje is om van het gezaag van mijn vrouw vanaf te zijn. Meer heb ik hem niet te vertellen. Dat ik graag puur rondloop is geen staatsgeheim. Er is ook niets mis mee. Het is toch niet mijn schuld dat mensen op straat schrikken als ik naakt door het raam sta te turen. We zijn toch allen uit dezelfde materie vervaardigd? Waarom moeten we alles zo nodig verbergen? Kleren zijn niet meer dan een masker voor ons werkelijke zelf. Ik heb op zijn minst de moed om mezelf zelf te tonen ontdaan van alle ballast.
De vrouw komt na een kwartier buiten. Een routineuze afspraak om haar voorschriften op te halen? Mijn voornaam, geen achternaam, wordt geroepen. Ik sta op. Leg het uit elkaar vallende magazine, dat doelloos op mijn knieën lag, terug op tafel. Ik schud zijn hand. Nu weet ik het zeker. Ik ga hem niets zeggen. Enkel vragen stellen. Hoe moet ik in godsnaam omgaan met mijn vrouw? Met haar imaginaire problemen. Zij is ziek. Niet ik. Niet ik.