Heb ik je nu -onbewust- teleurgesteld?
Er was zoiets als
onvoorzichtige geladenheid.
Het klikte.
Het laat niet los.
Gedachten graven zich ondergrondse gangen
doen moeizaam opgebouwde funderingen wankelen
onder het gewicht van nieuwe feiten.
Vergeet alles wat ik over hokjes zei.
Er is geen woord voor wat ik ben.
Ik kan alleen mezelf zijn en blijven worden.
Een menukaart vol verrassingen,
een antwoord op vragen die bezwijken
onder de aandacht van gedachten aan iets anders.
Voel jij het?
Iemand zit met mij in haar gedachten,
harder dan ik zou willen.
En ik met iemand anders…
Is dat dan verraad plegen?
Zweven?
Word je geboren om lief te hebben,
of om geliefd te worden?
Om te geven of te nemen?
In twijfel vindt men zekerheid
wanneer de eieren zijn uitgebroed.
Ik leg mijn zwaartepunt in jouw armen
en denk dat het daar veilig is.
We rijgen kruispunten aaneen
en hopen dat onze wegen
overwinnen op de smachtende warmte
naar chocomelk of warme wijn.
Het zweven van woorden,
het roeren van zinnen.
Het brengt ons pad
op kruissnelheid.
Je ogen en oren pikken delen van de wereld om ons heen.
Wat hadden we nog te zeggen?
Je proeft drielettergrepige citaten op je tong
en laat je aan de binnenkant verwarmen.
Zwijgend delen we de eenzaamheid.
Sommige woorden mag je stelen.
Onthoud mij niet.
Vergeet mij zelfs.
Herinner enkel het gevoel
dat ik bij je achter liet.