De deur van de winkel ging soepel open. De slecht verlichte ruimte rook vaag naar houtskool en leer, en op de vloer lag een dikke laag stro ter bescherming van het hout. Madame de Bellicort liet haar blik bewonderend langs de muren glijden. De meesterstukjes van de smid hingen er open en bloot te kijk voor de geïnteresseerde kopers. Rijkbewerkte tweehanders, met ciseleerwerk versierde bijlen, elegant afgewerkte dolken, dodelijke morgensterren... Het neusje van de zalm.
Het geluid van de blokken die ze onder haar schoenen gebonden had, tegen de modder die duimendik in de straten lag, lokte de smidsvrouwe al snel naar de winkel. Ze herkende Madame de Bellicort onmiddellijk.
“Madame, u komt de bestelling ophalen?”
De adellijke dame knikte kort en de vrouw verdween opnieuw naar de achterkamer. Even later verscheen ze met een lang voorwerp in haar armen dat in oliedoek gewikkeld was. Ze vouwde het pakket open op de toonbank en onthulde zo de dodelijke schoonheid van een lang, smal zwaard. Het was een licht wapen met weinig versieringen, maar haarscherp en gemaakt van het beste staal. Bijna liefkozend nam Madame de Bellicort het voorwerp op om het van nabij te bekijken.
“Mijn man is er erg tevreden over.” zei de vrouw van de smid trots.
“Ja, dat kan ik geloven. Het is werkelijk...”
De deur van de winkel werd opengegooid en een forse kerel, gehuld in een ruige bontmantel struinde naar binnen. Verstoord draaide Madame de Bellicort zich om en herkende haar vijand en heer van de stad, Comte de Bichard. Ze wierp hem een giftige blik toe en hij liet het niet na om met een ironisch glimlachje voor haar een buiging te maken.
“Madame, wat een genoegen u hier te zien. Wat drijft u naar de stad vandaag? Is het uw koude bed misschien?”
Zijn lach bulderde door de kleine ruimte. Madame de Bellicort antwoordde koel:
“Nee, monsieur, ik kwam slechts een cadeau ophalen.”
“Een mooi stukje staal,” gaf de man toe, “maar wat wil u ermee doen? Boven uw haard hangen? Of er uw vele aanbidders mee wegjagen?”
Opnieuw schalde de lach van de Comte door de winkel, maar de dame gaf geen krimp. Ze liet een vinger langzaam langs het zwaard glijden en zei toen met een klein glimlachje:
“Het was een geschenk van mijn man, monsieur. Ik dacht er even over het te gebruiken om uw hoofd ermee af te slaan, maar ik vrees dat dat de schoonheid van het wapen zal bezoedelen.”
De Comte grijnsde. Madame de Bellicort mocht hem dan wel haten, omdat hij haar man gedood had in een duel. Hijzelf mocht de dame wel. Ze had pit.
“Madame, uw woorden zijn als dolken in mijn ziel. U zou uw tere, reine handen toch niet onteren met mijn bloed? Ik weet zeker dat u er diep in uw hart anders over denkt.”
Madame de Bellicort negeerde zijn bloemrijke woorden en plofte een leren buidel op de toonbank. De smidsvrouw griste het weg en deed de moeite niet om het na te tellen. Ze wilde deze klanten liefst zo snel mogelijk buiten hebben.
Met het zwaard in haar linkerarm gelegd, liep Madame de Bellicort in de richting van de deur. Daarbij passeerde ze rakelings de Comte.
“Denkt nooit te min over een gekrenkte vrouw, monsieur le Comte.” fluisterde ze in zijn oor. De man hijgde geschrokken en staarde naar de kleine dolk die nu uit zijn buik stak. Een kleine rode vlek verscheen in de stof van zijn hemd.
“Doe geen moeite om een chirurgijn te zoeken,” sprak de vrouw nog, “het lemmet is vergiftigd.” Ze glimlachte kort. “Doe mijn man de groeten van me.”