Het was een minuut voor acht toen Inez het repetitielokaal binnenkwam. Ze was maar net op tijd en toch flaneerde ze rustig naar haar plaats. Ze stond al maanden naast mij op de rij, zodat ik heel goed wist wat ze kon en wat niet. Onze chef hield zich klaar om de repetitie te beginnen, maar Inez had natuurlijk nog geen tijd gehad om de juiste partituren te zoeken in de rattennest van haar tas en bleef dus nog wat rommelen. De chef zag dat het hopeloos was en gaf teken dat we mochten beginnen. Vanaf de eerste maatslag zong ik mijn noten zo briljant als ik kon. Iedereen mocht horen dat ík de volgende solo waard was.
Inez moest niet denken dat de wereld aan haar voeten lag sinds ze een solootje had mogen zingen. Het was niet eens een moeilijke geweest. Gewoon wat lange noten zonder veel gevoel, of dat gevoel was me door haar uitvoeringen toch niet opgevallen. Het was vreemd om te moeten zwijgen, terwijl zij zong. Lange tijd had ik gedacht dat de chef die solo te gemakkelijk had gevonden om aan mij te geven. Ik verwachtte nog een belangrijkere solo te krijgen tijdens dat concert, maar ik had het verkeerd. Voor de sopranen was er maar één grote solo en dat was de solo die Inez had bemachtigd.
Voordien had ik het vrij goed met dat stille meisje kunnen vinden. Ik was diegene die met haar begon te praten als ze maar wat stond rond te kijken. Ik had haar tips gegeven om haar ademhaling beter onder controle te krijgen. Ik had de moeilijke passages met haar doorgenomen en nu dacht zij dat ze me ook meteen kon vervangen. Het ergste was echter dat chef er blijkbaar er ook zo over dacht. Ik kon geen objectieve verklaring vinden voor deze plotse verandering. Ik had meer ervaring en zong duidelijk net dat tikkeltje beter. Er moest een andere verklaring zijn. Was ik niet schattig genoeg? Vond hij mij te oud voor die solo? Klonk hij spectaculairder uit de mond van iemand die nog maar net uit de wieg kwam? Wat de reden ook was, ik was fu-ri-eus.
Wekenlang vertrok ik mokkend naar de repetitie. Toen ik voor de deur stond, toverde ik echter mijn breedste glimlach tevoorschijn en sprak ik mezelf moed in. Ik zorgde ervoor dat ik iedereen hartelijk groette en vroeg naar de gebroken voet van het zoontje van de ene en het (sowieso uitstekende) rapport van het dochtertje van de andere. Alleen met de kleine trol wilde ik niets meer te maken hebben.
Toen mijn teerbeminde medesopraan tijdens de generale repetitie begon te hoesten tijdens haar solostukje, nam ik de vloeiende notenlijn niet van haar over. Als zij wilde schitteren, moest ze maar schitteren. Ik zou haar rommel niet opruimen. Tijdens een solo had ik bovendien nog nooit gehoest. Ik zou nadien liever met een knalrood hoofd in elkaar gezakt zijn dan dat ik mijn moment de gloire niet naar behoren had afgewerkt. Bij privileges hoort een minimum aan verantwoordelijkheidsgevoel.
Het was echter niet naar de zin van de chef dat ik maar wat toekeek terwijl zij zich stond te verslikken. Volgens hem had ik meteen moeten overnemen. Ik stond naast haar en ik kon dus echt wel zien wat er aan het gebeuren was. Hij had natuurlijk gelijk, maar ik hield me van de domme. Met een onschuldig gezicht antwoordde ik dat ik niet wist of ik wel mocht invallen. Hij keek me ongelovig aan en liet het koor drie maten voor de vervloekte solo opnieuw beginnen. Op het concert heeft ze zich spijtig genoeg niet verslikt. Alles is vlekkeloos verlopen. Ik had er sindsdien officieel een rivale bij.
De repetitie na het concert begonnen we met de voorbereiding van het volgende concert. De solo’s voor de komende concertreeks waren nog niet verdeeld, maar deze keer zou ik hem krijgen. Op de momenten dat ik hoorde dat mevrouwtje hard aan het zingen was, durfde ik wel eens zachtjes een klein beetje te laag zingen in de richting van haar rechteroor. Het was me nog nooit gelukt om haar in de war te brengen, maar vandaag lukte het wel. Met dezelfde geluidssterkte gleden de noten over haar lippen. Ze waren duidelijk te laag. De chef liet het koor ophouden. Terwijl hij Inez aankeek, vroeg hij of de partituur voor iedereen duidelijk was. Mijn repetitie kon niet meer stuk.