“Ik ben een vis, ik ben een vis. Ik zwem.” Ze ligt op haar buik op de houten vloer, doet verwoede schoolslagbewegingen en spartelt met haar voeten alsof ze in ademsnood zit. Ze komt geen centimeter vooruit. Een tiental mensen rond haar zitten op hun knieën, voorovergebogen trommelen ze met beiden handen op de vloer . Ze dreunen: “Wij zijn de zee, wij zijn de zee. Wij zijn de golven”. Het meisje blijft ondertussen noest haar schoolslag uitoefenen waar bij ze door de wildheid van haar beweging de haren ondertussen aan het opeten is. De tippen van haar schoenen geven een ritmisch hoog tak geluid boven het geroffel van de groep heen. Zonder gewag op hem te maken doen ze in alle ernst door. Ze zweten, ze brullen, ze stormen.
Vincent vind ze allemaal goed gek. Al vanaf het moment dat hij binnenkwam waren ze bezig met hun toneel. Hij keek snel op het naambordje aan de deur. Dat hij maar niet in een of andere gekke sekte is terechtgekomen, dacht hij. Dit centrum of wat het ook is noemt blijkbaar “Wisper”. Als ik me niet vergis, is dat Engels voor fluister. Iets wat niet echt rijmde met de huidige situatie. Hij staat achter het vensterglas van de deur naar de groep te kijken. Als een bezoeker van de zoo die naar de chimpansees kijkt. Of in dit geval naar het aquarium met de vissen. Hij ziet ze ’s avonds op TV ook wel eens van die losgeslagen gekken. Maar in lijvende leve is het toch wel wat indrukwekkender. Het continue chaotisch samenraapsel van overroepen geluiden is intens. Toch voelt hij zich rustig met zijn dampende kop in de hand. Gebiologeerd blijft hij kijken. Hij moest hier maar zijn voor het aftandse waterboilertje in het verkommerende keukentje terug aan de praat te krijgen. Een klusje van twee keer niets. Oude dingen zijn zo makkelijk te herstellen. Een paar kloppen en klaar. Ze hadden hem een kop thee aangeboden, heet zeiden ze lachend, dankzij jou. Vincent vond het effect van zijn werk soms raar. Alsof hij Gods wonderen deed. Maar omdat hij nog tijd had voor de volgende klus weigerde hij niet. Dus zit hij met zijn linkerhand in zijn zak en met zijn rechterhand omklemt hij de kop thee. Ondanks de herrie een moment van rust. Ze gaan nog steeds door. Al tien minuten lang. Vincent snapt er geen snars van.
Opeens, uit het niets, springt het dikste individu van de mensenzee omhoog en tiert . “Ik ben een net”, en werpt zich met volle overgave op het frêle friemelende meisje. Met een doffe bons land hij bovenop haar.
De vis zwemt niet langer. De zee is stil.