Je trekt al dagen aan een stuk hamlapjes van je huid.
Als ik je vraag waarom mompel je iets over een onstilbare honger
en hoe mensen zich toch steeds weer aanvullen
tot alles opnieuw ontbreekt.
En ja, het vlees wordt wel degelijk taaier en ja,
de smaak blijft even flets,
maar het helpt om te blijven kauwen blijven kauwen.
Kaken die malen en armen die cirkels van dij naar mond van mond naar dij
blijven brengen zodat de tijd
zeker niet stil zou komen te staan.
Je trillende gebaren vormen het timbre
van dagenlang in sombere gedachtes zinken.
Je vouwt honden uit je handen
die gulzig happen naar iets dat te snel beweegt voor hun ogen,
hun eigen staart misschien
of een woord dat gestalte kreeg.
Ze maken een ongekend schril geluid voor ze bijten,
dan wordt alles even zwart.
Maar nee, je hebt niet het gevoel dat het minder wordt,
dat het betert nu je woekert onder eigen vel.
Nee, je weet dat je de bewegingen nooit groot genoeg zult krijgen,
nooit alles en iedereen in dat zwart.
Maar het gaat over het schrille geluid juist voor het bijten,
de honger als klomp in je buik voelen groeien
en dan zien hoe je huid van niets anders dan klei is gemaakt.
Geraakt door deze tekst? Maak het hartje rood of deel de woorden met je vrienden.
Zo geef je mee een stem aan de woorden van deze schrijver.