Op een heel warme avond in Padua droegen ze hem naar boven op het dak en hij kon over de bovenzijde van de stad kijken. Na een poos werd het donker en de zoeklichten begonnen te werken. De anderen gingen naar beneden en namen de flessen mee. Hij en Luz konden hen horen beneden op het balkon. Luz zat op het bed. Zij was koel en fris in de hete avond. (Hemingway)
‘Waarom heb je me laten komen?’ vroeg Luz. Hij ging iets rechter zitten en leek iets te zoeken met zijn blik in de verte.
‘Na deze avond verdwijn ik Luz,’ zei hij zonder haar aan te kijken, ‘ik wou mijn enige dochter nog eenmaal zien.’
‘Dan heb je nu je kans gehad.’ beet Luz hem toe. Ze stond op en liep naar de trap. ‘Wacht!’ riep hij met trillende stem. Uit zijn jaszak haalde hij de blauwe diamant die hij en zijn crew die middag hadden gestolen uit het nationaal museum. Dat hij net tijdens deze klus, na een carrière van meer dan veertig jaar, in de rug werd geschoten door een puisterige bewaker, deed hem meer pijn dan de kogel zelf.
‘Ik wil dat je deze neemt en samen met kleine Juan deze krottenwijk verlaat.’
Met staalharde ogen nam ze de steen uit zijn handen. Zonder een woord liep ze naar de rand van het dak en gooide ze de diamant met al haar kracht de duisternis in.
‘Je kan me gestolen worden.’ siste ze, en liep de trap af. Door zijn tranen zag hij de zoeklichten naderen.