In de familie van va hoort de eerstgeborene een zoon te zijn. Dat is een familietraditie. Het is altijd zo geweest. Peter Valère zal de dooppeter zijn van zijn eerste kleinzoon, en het kind zal naar hem genoemd worden: Valère.
Toen ik als eerste geboren werd was er dus wel feest, maar weinig vreugde.
Maar peter Valère luistert naar zijn vrouw, toont vervolgens zijn goed hart - in die volgorde - en neemt ook mij op in de clan. Meter neemt de rol van doopmeter op, en, allez, allez, kop op: het komt wel allemaal goed.
Precies twee jaar later volgt de langverwachte kleinzoon. Een kloeke baby van bijna vier kilo: de opvolging is verzekerd. Peter Valère knoopt trots zijn das. Hij zal zijn kleinzoon onder zijn hoede nemen, hij zal hem inwijden in de boerenstiel, hij zal hem leren steeds bescheiden doch fier te zijn, hij zal hem zijn Frans leren, hij zal een echte Van den Borre worden, naar het beeld en de gelijkenis van zijn grootvader … Peter Valère knikt goedkeurend naar zichzelf in de spiegel.
Maar Valère heet niet Valère.
Valère heet Raf en ligt aan de borst van moe.
Dat is peter Valère niet gewend; dat er niet naar hem geluisterd wordt. Tenslotte is hij toch de pater familias? Tenslotte is hij toch degene die de toestemming heeft gegeven voor dit huwelijk? Is dit hoe zijn schoondochter hem bejegent? Stank voor dank?
Peter Valère keert zich af van moeder en kind en gaat naar huis.