Ze dekt de tafel
met grijze kleuren,
elke dag weer.
In haar oude ogen
schijnt de zon
al lang niet meer.
Ze zwijgt en kijkt
niet meer naar hem,
kent zijn naam niet meer.
Ze dekt de tafel met grijze kleuren,
keer op keer op keer.
Hij streelt haar perkamenten huid,
een oude vergeelde kaart
van kronkelige waterlopen
die niemand nog bevaart.
Uit haar loodzware stiltes
houwt hij langzaam letters weg,
gebroken woorden
in zijn handen,
die zij niet meer krijgt gezegd.
Hij ordent ze tot lieve zinnen
die aan hem zijn gericht
en zoekt elke dag
in de echo van haar gezicht
naar de vrouw die ze ooit was,
met wie hij vol trots trouwde
en waar hij voor altijd
geduldig van zal houden.
Geraakt door deze tekst? Maak het hartje rood of deel de woorden met je vrienden.
Zo geef je mee een stem aan de woorden van deze schrijver.