‘Ik heb net een serieuze relatie achter de rug,’ heeft Karel me verteld. ‘Ik ben daar nog niet helemaal over.’
Terwijl we door de straten lopen leg ik mijn hand in de zijne. Aarzelend neemt hij mijn hand aan.
Een studentin die in het weekend bij hem intrekt, hoe serieus kan dat zijn, denk ik. Maar ik zeg niets. Iemand die van iemand anders houdt, dat is altijd serieus. Bloedserieus.
Ze heeft haar koffers en haar cavia genomen en is vertrokken, hem alleen achterlatend in zijn appartement. Op de vloer van zijn woonkamer ligt nog wat zaagsel. Van de cavia.
Opeens blijft Karel staan. Hij laat mijn hand los en loopt op een mager meisje af. Meisje, muisje, whatever. Haar haar hangt plat tegen haar hoofd en is geverfd in een kleur die men goedbedoelend acajou zou kunnen noemen. Karel probeert een gesprek met haar aan te knopen maar ze schudt alleen maar schichtig met haar kopje.
Ik sta een paar meter verderop wat heen en weer te schuifelen. Hij houdt van die cavia.