Zo voelt het dus als hoop
verdwijnt,
aan de verre einder
van de tomeloze zee,
als handen stuurloos grijpen
en lichamen zich schikken in
de herinnering aan elkaar.
Dromen breken,
murw gebeukt
door geduldige golven
glijden ze tussen witte vingers
door.
Roerloos zoeken zij,
maar zij blijven leeg
en de kleuren verstillen
op hun gelooide huid.
Zo voelt dus verraad
terwijl de waarheid zinkt
met Medusa mee
en matrozen alles geven
om nog even
te kunnen leven.
Geraakt door deze tekst? Maak het hartje rood of deel de woorden met je vrienden.
Zo geef je mee een stem aan de woorden van deze schrijver.