Geef me maar een plantje.
Hij had gevraagd Wat gaan we voor mama haar verjaardag kopen?, waarop hun kind iets had geantwoord over mannetjes met een geel hoofd, waarop hij weer zei nee, dat gaan we niet doen, en toen kwam het plantje. Hij had gelachen. Alle plantjes die jij in handen krijgt, gaan dood. Daarna waren ze vertrokken. Zij bleef thuis, wachten tot ze terugwaren.
Ze zat door het raam naar buiten te kijken toen ze de auto hoorde stoppen. Twee portieren werden dichtgeklapt, voetstappen gingen over het grint en dan klonk de galm van de deurbel. Hadden ze geen sleutel mee? Was het kind in slaap gevallen en wilde hij het binnendragen? Ze deed de deur open. De agenten vroegen eerst haar naam en dan of ze even mochten binnenkomen.
Het kind lag in het bed. Het sliep. Of niet. Het leek wel dood. Maar dat was het niet. Of wel. De dokter somde op: Lachen, lopen, spelen, spreken. Helaas. En de papa? Helaas. Ze keek naar het plantje. Het was het enige dat ze uit de auto hadden kunnen redden. De dokter keek er ook naar. Hij zei: Zonlicht doet hem goed. En ook: regelmatig water geven.
Gelukkige verjaardag, mama.