Dat ze graag zo’n Freebee Magic Moment Box wil. Haar ogen blinken. Wachten in spanning af. Ik blaas de sterren vakkundig uit de scène. Niks van. We zoeken eerst uit of daar kinderarbeid aan plakt. Dat plastic gestold gif is. En dat je niks anders kan verwachten van al die onhebbedingen uit Goede Zeemansland. Ik hoor hoe een traan in haar slokdarm verdwijnt. En nog één. En nog één. En hoe ze samenklitten in haar stroot. Hoe ze woorden niet meer afgeslikt krijgt.
Ik ga dat niet vertellen, mam.
Ik doe het niet.
De kinderen vinden dat raar.
Ze vinden mij raar, mam.
Ik kijk achteruit. Een klein meisje staat te zwaaien met haar armen. Draait als een tol. Wolken komen uit de grond gestoven. In een windhoos. Klimmen omhoog. Langsheen de wenteltrap. Hoog boven de bomen. Kleinemeisjesbenen door het bladerdek. Ritselend. Ruisend. Een Jan van Gent. Vliegt met grote blauwe ogen doorheen zijn hoofd. De onmetelijke ruimte. Zachte plukken dons. Zet een kroon op je hoofd. Bestijg de troon. Kijk naar beneden.
De speelplaats. Met zijn hinkelbaan. Zijn klimrek. Zijn zandbak met koeken en torens. Waar Rapunzel woont. Zachtjes groeit haar droeve lied. In voetsporen. Op het strand. Wacht daar jaren, eeuwen lang. Op de prins. Die als gegoten in haar stappen treedt. Vergeet hoe eenzaam het pad.
Ze geeft mij een zoen. Kijkt in mijn ogen, zoekt antwoorden.
Ze snappen het niet, mam.
Ze moeten nog veel leren.
Ze zwaait. Kijkt achteruit. Klimt omhoog. Langsheen de wenteltrap.