Krekel kroop uit zijn bed, strekte zijn pootjes en geeuwde luid zuchtend. Iets verderop zag hij Rups door het raam naarstig aan zijn cocon klussen. Zoals altijd vroeg in de weer. Binnenkort zou hij een grote gedaanteverwisseling ondergaan. Rups ging volwassen worden. Hij kruipt dan in zijn zelf op maat gemaakte cocon. Waarin hij nog langer zal slapen dan Luiaard. Om dan naar buiten te komen als Vlinder. We waren allemaal opgewonden over deze heuglijke gebeurtenis. We hadden een groot feest gepland op de dag dat Rups zou ontwaken. Het zou het feest van het jaar zijn. Maar zo blij als iedereen was, was Rups zo somber. Hij vertelde geen dagelijkse ochtendmopje meer. Hij kluste aan zijn cocon, at zich te pletter en vermeed iedereen de rest van de dag. Kraai, die al vliegend meer wist dan al zittend, had de situatie overzien. Rups was zwaarmoedig gestemd. Kraai vond dat er iemand eens goed met hem moest praten. Eens horen wat er gaande was. Krekel zei dat Olifant dit best kon doen. Hij is de dikke vriend van Rups.
En zo ging Olifant naar Rups. “Hey daar Rups, hoe gaat ie?”
“Bwah”, zei Rups.
“Wat is er aan de hand?”, zei Olifant. “Je staat voor de mooiste tijd van je leven en je oogt somber. En waarom horen we geen mopjes meer? We missen toffe Rups!”
“Weet je”, zei Rups. “Ik heb geen zin om te veranderen. Ik ben tevreden zoals het nu is. En vooral, zal ik nog dezelfde zijn wanneer ik uiteindelijk ontwaak als Vlinder? Nu ben ik toffe Rups. Maar wat na de gedaantewisseling? Ik kan dan toffe Vlinder zijn. Dat is mogelijk. Maar de kans bestaat ook dat ik saaie Vlinder of irritante Vlinder word. Waarom kan niet alles bij het oude blijven?”
“Je bent toch wie je bent”, zei Olifant. “Je lichaam zal veranderen, maar wat er in je hoofd steekt zal niet veranderen. En trouwens, iedereen zal jaloers zijn op je schitterende kleuren.”
“Dat vind ik niet belangrijk. En jij hebt makkelijk praten. Jij zal altijd dikke vriend Olifant blijven.”
“Ja, dat is waar. Maar je omvorming zal geen invloed op ons hebben. We kennen je allemaal zoals je bent, dat zal niet veranderen!” sprak Olifant met nadruk.
“Mooi gezegd, maar ik moet het toch maar doormaken.” zei Rups vreugdeloos.
Uil streek neer vanuit de lucht. “Hey Rups en Olifant. Ik hoorde jullie praten.” Waarop hij zeer plechtig sprak. “Het beste met je verandering Rups. Je moet erdoor. Dat is nu eenmaal volwassen worden. Vleugels krijg je sowieso, maar de kleuren ervan bepaal jezelf.”
“Maak je vooral niet druk”, knorde Hangbuikzwijn, die erbij was komen liggen. “Uiteindelijk komt alles wel goed.”
“Goed gezegd”, tjilpte Krekel. “Ik ben ervan overtuigd dat je de ster van het feest zult zijn. Want toffe Rups wordt supertoffe Vlinder.”
“Ja-ah”, beaamden ze allen in koor.
Rups glimlachte. Zijn vrienden hadden gelijk. De natuur kan je niet tegenhouden. Het was aan hem om er iets van te maken. En hij kon van de wereld iets mooi maken. “Wat denk je?” zei Rups hierop. “Iedereen een stukje taart voor ik ga slapen?”