Gemeen lacht ze me toe. Alsof ze dit alles voorzien heeft. Gepland heeft, lijkt het wel. Ik ontbloot mijn tanden naar haar, maar ze blijft teruglachen. Een vijandige schreeuw ontsnapt mijn lippen en ik spuw naar haar. Mijn speeksel druipt traag van de spiegel.
“Laat me toch met rust. Ga weg!”, schreeuw ik tot mijn spiegelbeeld. Dat zij het nog steeds grappig lijkt te vinden, maakt me razend. Ik ga haar te lijf. Mijn vuisten raken haar harde, koude lichaam, maar zij geeft geen krimp. Ik raak haar niet. Zelfgenoegzaam kijkt ze op me neer. Ja, nu weet ik het zeker, zij heeft het zo gewild. Dit was haar doel. Ik werp haar een laatste wanhopige blik toe en zak verslagen in elkaar.
Achter de one-way mirror krabbelen twee mannen vlijtig in hun notitieboekje.
Geraakt door deze tekst? Maak het hartje rood of deel de woorden met je vrienden.
Zo geef je mee een stem aan de woorden van deze schrijver.