Er was eens een elfje dat altijd vrolijk en zorgeloos rondfladderde in het bos. Ze fladderde van ‘s morgens vroeg tot ‘s avonds laat door de seizoenen heen. Ze vloog tussen de bloesems, de bloeiende rozen en hopte van berkenzwam naar dennenappel. Ze speelde tikkertje met de vlinders en als ze moe was, dan rustte ze tussen de beschermende vleugels van Moeder Gans.
Op een mooie herfstdag dartelde het elfje mee in een bladerdans, toen een schittering haar aandacht trok. Ze vloog nieuwsgierig dichterbij. Het leek wel alsof iemand duizend regenbogen verstopt had in een struik. Zoiets moois had ze nog nooit gezien! Het elfje keek schichtig om zich heen. Had er iemand anders de schat opgemerkt? Waren er hebberige eksters in de buurt? Zat er ergens op een boomtak een kabouter naar haar te gluren? Maar nee, er was niemand anders die de glinsteringen had opgemerkt. De schat was helemaal voor haar alleen! Dus vloog ze snel verder, hebberig grijpend naar de wonderlijke regenbogen. Het elfje strekte haar handje uit en greep tot haar verrassing in iets heel vies en plakkerigs. De mooie glinsteringen bleken niets anders te zijn dan dauwdruppels die in een spinnenweb hingen. Met een kreet van afschuw wilde ze omkeren, maar dat kon niet meer. Ze plakte vast en hoe harder ze rukte en trok, hoe meer ze verstrikt raakte in het draderige plakgoedje. Het elfje worstelde tot ze geen kant meer uitkon. Hulpeloos hing ze in het web.
“Help!” riep ze, maar er was niemand in de buurt die haar iele stemmetje kon horen.
De enige die wat gemerkt had, was de eigenaresse van het web en die kwam langzaam tastend naderbij. Het elfje had nog nooit zo’n grote, harige spin gezien. Groen gif lekte van haar kaken die hongerig open en dicht klapten.
“Help!” gilde het elfje nogmaals, maar er was nog steeds niemand die haar kon horen. Geen eksters. Geen kabouters. Ze was helemaal alleen.
En dus vrat de spin het elfje op met huid en haar. Het was de beste maaltijd die ze in maanden gegeten had en nadat ze wat bekomen was van de copieuze lekkernij, toog ze meteen aan het werk om haar web groter te maken dan ooit tevoren. Je wist maar nooit of er nog van die heerlijke elfjes in bleven plakken!
Moraal van dit verhaal?
Wie wordt verleid door mooie dingen,
blijft helaas niet erg lang zingen.
Liever arm en fladderend vrij,
dan een spinnenlekkernij!