'Wat vind jij het mooiste aan de sterren, Florian?'
'Wat ik het mooiste vind?'
'Ja.'
'Ik weet niet, Edith... De sterren zelf, eigenlijk, denk ik.'
'Ik vind de sterren zelf helemaal niet zo speciaal...'
'Oh.'
'Het is de afstand en de onbereikbaarheid die alles speciaal maakt.'
'Ja, dat bedoelde ik.'
'Mmm...'
'En ik vind het ook mooi dat ze zoveel licht geven.'
'Sterren geven helemaal niet zoveel licht.'
'Ik vind hun zacht oplichtende verschijning leuk. Zo beter?'
'Ja.'
'Mooi.'
'Ga je de hele reis zo kribbig zijn, Edith? Ik heb er even geen behoefte aan. Je zou blij moeten zijn dat we er eens helemaal tussenuit zijn. Het zal je goed doen.'
'Hmm.'
'Ben je niet blij dat we hier samen kunnen zijn?'
'Jawel.'
'Zo komt het anders niet over.'
'Dan is dat maar zo.'
'Nee, dat mag helemaal niet.'
'Florian, doorheen het jaar ben jij anders wel de kribbigste van ons beiden. Nu is het even mijn beurt. Ok? Laat me gewoon even wennen aan de vakantie. Ik heb het hele jaar hard gewerkt en jij wou zou nodig meteen op vakantie vertrekken.'
'Ja, dat is toch super. Dan ben je er meteen uit.'
'Dat is helemaal niet 'super'. Ik zit nog helemaal in het werkritme en ik voel me onrustig omdat ik niets om handen heb. Ik heb zelfs hoofdpijn omdat ik niets heb om me op te focussen.'
'Hoofdpijn? Krijg jij hoofdpijn van vakantie? Dat is wel sterk.'
'Ja, hoofdpijn, ja. En een beetje begrip van jouw kant zou dan ook mooi meegenomen zijn.'
'Een beetje begrip? Edith, ik ben ongeveer de meest begripvolle man op deze aardbol. Ik regel een romantische sterrenhemelnacht aan het begin van onze vakantie, jij zit de hele tijd te mekkeren en ik ga er amper op in. En dan vind jij dat ik weinig begrip toon?'
'Je weet dat ik liever niet holderdebolder was vertrokken. Het is echt nog een zeer stresserende dag voor me geweest vandaag. Ik moest alles afhandelen waarvoor ik volgens mijn planning nog tot morgennamiddag de tijd had. Aangenaam is anders.'
'Ja, maar het is toch gelukt?'
'Dat wel, maar da's ook ongeveer alles wat je kunt zeggen. Ik ben er zeker van dat ik beter...'
'Edith alsjeblieft, laat het werk nu toch rusten. Je hebt vakantie. Ken je dat eigenlijk wel: vakantie?'
'Doe niet zo idioot.'
'Ik doe helemaal niet idioot. Jij kent dat concept nu eenmaal niet. Ik zal het je moeten leren. Kijk toch eens naar boven, lieve schat. Dat is toch gewoon mooi. Geniet daar dan toch eens van.'
'Maar ik geniet ervan.'
'Hoe komt het dan dat er daar zo weinig van te merken is?'
'Ik weet het niet.'
'Laat je werk nu gewoon een tijdje helemaal los. Je hebt dit verdiend... En als je naar boven kijkt, dan moet je toch de relativiteit van je werk ook gaan inzien. Want het is allemaal zeer relatief wat we doen.'
'Dat weet ik.'
'Dan is het goed.'
'Ik vind de sterren ook wel mooi. Fascinerend ook.'
'Dat zijn ze zeker. Niet in het minst omdat ze zo onbereikbaar zijn. Even onbereikbaar als jij soms voor me bent, Edith.'
'Wat zeg je nu weer?'
'Soms kan ik je gewoon niet volgen.'
'Dat is dan jammer.'
'Dat is het zeker… En nu doe je weer zo kribbig. Waarom toch? Ik doe mijn best.'
'Dat heb je dan wel zelf gezocht. Ik ga naar binnen. Ik ben moe en ik wil slapen.'
'Komaan, dat meen je niet. Het is veel te warm om nu al te gaan slapen. Hier heb je nog een fris windje.'
'Ik ben moe.'
'Je kunt hier toch ook even dutten. We kunnen zelfs slapen onder de sterrenhemel. Zou dat niet leuk zijn?'
'Nee, dat zou niet leuk zijn.'
'Komaan Edith, een beetje avontuur zoals in de goede oude tijden.'
'Oh ja, want jij bent een ontzettend avontuurlijke ziel. Ik ga slapen, Florian. Ik ben echt moe.'
'Edith. Wacht nog even. Laten we toch genieten van ons eerste avondje vakantie. We kunnen morgen toch uitslapen. Laten we eerst de sterren nog proberen te tellen, wat denk je?'
'We zullen ze morgen tellen, meneer de romanticus. Ze lopen niet weg. Slaapwel.'