Daar gaat mijn oor. Nu ja, als het daar maar bij blijft, geen probleem. Het losgeld zal nu wel snel volgen. Daar ben ik zeker van.
Maar drie tenen, een duim, mijn linkertepel en mijn neus later krijg ik het toch stilaan op mijn heupen. De klootzak komt nu maar best snel over de brug. Ook aan mijn geduld komt ooit een eind. Daar zijn ze opnieuw, nu met een soort roestige boomzaag.
Ach, met één been valt ook wel te leven, denk ik terwijl mijn gemaskerde vriend de bankschroef al fluitend vastdraait. Alleen jammer van al mijn prachtige schoenen. Zonde.