“The truth is …”: maar er komt geen vervolg aan die zin. Moest ik die zin afmaken, dan zou ik mezelf en alles rondom me onderbraken. Die zin en het bijhorende verhaal heb ik al oneindig vaak uitgekraamd. In grijze kantoren, met harde stoelen en mannen in maatpakken die op dat soort stoelen plaats nemen. Ik ben namelijk vertegenwoordiger voor een bedrijfssoftwarepakket. Of was, ik heb namelijk een ongelofelijke hekel aan de job die ik nu al zo'n 20 jaar beoefen.
De hele zaal wacht in spanning af op het vervolg van de zin maar mijn gedachten waren al lang vervlogen. Diezelfde woorden zouden zolang ik leef niet meer uit mijn mond vloeien. Terwijl mijn handen de das rond mijn nek losmaken, duwt mijn achterwerk de stoel waarop ik plaats had naar achter. Ik recht mijn rug, ga staan op de stoel en dan met twee voeten op de tafel. Daarna wandel ik over de tafel de vergaderzaal en dan het kantoor uit. Elke beweging die me er nu zou van weerhouden rechtstreeks te doen wat ik wou, was er te veel aan. Elk graantje politieke correctheid, sociaal besef en respectabel gedrag was vandaag te veel geweest.
Als een tornado raas ik door de straten, hier en daar duw ik iemand omver, een oud vrouwtje of een spelend kind. Een rood licht, toeterende auto’s en schreeuwende mensen zijn beelden die op mijn netvlies branden, nergens stopte ik nog voor. Mijn benen hadden hun eigen wil en ik kon hen dit genot niet langer ontkennen. Al twintig jaar moesten ze luisteren en stilzitten, tegen hun eigen natuur in. Een verlangen naar rennen, springen en pijn doen had zich al die jaren lang in deze benen genesteld.
Mijn in revolte geraakte benen besmette nu ook mijn andere ledematen met de zoete smaak van vrijheid. Mijn armen begonnen stevig te gesticuleren naar de mensen die in de weg van mijn losgeslagen benen kwamen. Maar al snel veranderde die gebaren in gracieuze bewegingen die op het zelfde ritme als mijn dartelende heupen ontstonden. Voor ik het wist, ging ik dansend door de straten en mensenmassa heen, een lichaam dat eindelijk op een ander ritme kon doen en zijn.
Toen begrepen ook mijn ogen de strijd die mijn lichaam al die jaren had moeten voeren. Rondom zich heen kijkend en dan plots naar boven naar een zwerm vogels. Op dat moment worden mijn armen en benen de hoogte in geworpen in de richting van die zwerm om dan terug van hen weggetrokken te worden en met een afschuwelijke smak terug op de grond te komen. De zwerm vogels vliegt weg, een hevige pijn schiet in mijn benen, mijn armen stoppen met dansen en voor mijn ogen wordt het zwart. Enkel mijn oren horen nog een jammerende stem en het dichtslaan van een autodeur.