Voorzichtig zet ik de deur op een kier. Een schuine zuil van gouden licht en dansend stof valt binnen in de koude kamer waar ik sta. Half verblind wil ik kijken naar de wereld voorbij de deur, maar de schittering van het warme licht is te sterk. Ergens diep in mij ontwaakt een vlam en gloeien met hernieuwde kracht de sintels van vergane hoop. Langzaam raak ik bedwelmd onder de zoete streling van de gouden glans op mijn gezicht. De verleiding om de deur helemaal open te gooien en me te verdrinken in die schone schijn groeit met elke hartenklop. Mijn bleke hand grijpt opnieuw naar de deur. Ze aarzelt. Het binnenvallende licht richt zijn stralen als penselen op mijn hand en geeft haar de kleur die ze nooit had. De aarzeling danst dankbaar dronken weg met het fonkelende stof. Ik zwaai de deur open en, zonder iets te zien, laat ik me opslokken door de gulden gloed.
Achter mij valt de deur weer dicht. Dit is een grap. Ik sta in een andere kamer. Ik had in de vorige kunnen staan. Alles is grijs en grauw en koud. Weg is het licht. Ik kijk rond, op zoek naar mijn zuil van goud. Alles wat ik vind, is neergedwarreld stof en de as van een gedoofd vuur. Deze kamer is, net als de vorige, geschilderd in de uitzichtloze kleur van het bestaan. Hier wordt niet gedanst. Was het een droom? Ik kijk naar mijn witte handen. Nee. Het moet hier ergens zijn. Blijven zoeken.
Ah! Daar!
Een deur.