Tot er niets meer is
Ze laat haar wortels neer
in de zachte aarde
van dit bed
Komt thuis in dit huis
van komen en van gaan
Waar geen wind hard genoeg
waait om de herinnering
weg te blazen, geen kou
kil genoeg om de leegte
te verjagen, geen lente
volstaat, om te herstellen
wat nooit is geweest
In dit huis wordt ze
genadeloos geleefd
door de dagen
van dit bestaan
Wacht ze op de dag
Leeft ze
Tot er niets meer is
om te vergeten