NV O. Verdegem, Veevoeders. Toen was er geen terugweg meer mogelijk. Elke maandagochtend zag ik deze letters opdoemen na een doodstille rit van veertig minuten.
De voedertoren was een baken. We reden nu onverbiddelijk Gent binnen. Nog een paar minuten en ik was opnieuw een week alleen. Vijf dagen strenge regels, studie en in stilte eten. Mijn weekend zat er opnieuw definitief op.
Na al die jaren krijg ik nog steeds rillingen wanneer ik die toren zie. Nu leg ik het traject in omgekeerde richting af. Mijn hoofd beukend tegen de wind. Op een fiets die veel te weinig gebruikt wordt. Zelfkastijding in een spannende broek en fluohesje. Binnen twee uur drink ik een glas met de man die me elke maandagochtend naar gent reed. De verbroedering met de verantwoordelijke van het gevangenentransport is al lang een feit.