Ben je daar weer?
Zo licht als je lijkt, wek je de hoop bij me op te overleven. Toch kan je loodzwaar drukken. Niet op mijn borst of op mijn hoofd. Zelfs niet druk je op mijn gedachten of op mijn tegensputterend nog pruttelend hart.
Nee, gewoon op mij.
Op al mijn vormen en op alle wispelturige gedaantes die zich in mijn hoofd en lichaam nestelen.
Je waait rond mijn hart. De verkoeling verleidt, misleidt, leidt naar het vuur waaraan ik mijn leven warm. De koude damp rond mijn lippen vervloekend. Met mijn ogen volg ik je vluchtige beweging. Het vuur wordt gedoofd.
Niet even brandt het nog, nadat jij, vervloekende wind, je laatste oordeel hebt geveld over de vlam, waartegen ik de kaarsen van mijn pad hou om ze te doen branden.
Niet lang geleden, ergens tussen gisteren en morgen, heb je opnieuw mijn fakkel gedoofd. Ik sprokkelde hout in het dal, waarin jij me steeds lager deed vallen. Helemaal omhoog heb ik gebouwd. Torenhoog stapelden mijn houtsblokken zich die nu geen vlam meer vatten en steeds sneller in het dal tuimelen.
Jij bent er weer en ik zal er nooit meer zijn.
Geraakt door deze tekst? Maak het hartje rood of deel de woorden met je vrienden.
Zo geef je mee een stem aan de woorden van deze schrijver.