Sophie schoof mechanisch een lepel havermout in haar mond terwijl ze krampachtig iets positiefs over de komende dag probeerde te bedenken. Het was zoals elke ochtend een heuse opdracht. Het feit dat het bijna weekend was en ze dan naar de film mocht met haar vriendinnen om haar verjaardag te vieren, had ze gisteren al gebruikt. Telde het dan nog ?
Ze trommelde met haar lepel op de tafel en bedacht dat deze namiddag muzikale opvoeding op het programma stond. Ze glimlachte even, blij dat haar vader boven onder de douche stond na zijn dagelijkse ochtendjog. Hij mocht beslist niet weten dat ze een oogje had op Matthias.
Ze had haar gevoelens voor hem nog met niemand gedeeld, zelfs niet met Tina die ze al sinds de kleuterklas kende. Zij vond Matthias maar een rare. Grappig hoe Tina en haar vader dezelfde mening hadden; ze zouden er wellicht beiden van huiveren als ze het wisten.
Vijf over zeven reeds, Pap liep achter op zijn schema. Sophie schoof haar bord richting spoelbak, smokkelde een koek uit de kast en sleepte zichzelf richting gang. Daar stond haar zak reeds klaar naast de trap, waar ze zich op liet ploffen. Ze moest nog net haar schoenen aantrekken…
De roze Nikes staarden haar aan. Sophie staarde terug. Ze wist dat ze ze wel moest aantrekken. Dat was onvermijdelijk geweest vanaf het moment dat ze de dag ervoor uit de cadeauverpakking tevoorschijn kwamen.
Het ergste was dat ze best mooi waren. Haar vader had wellicht in de winkel om hulp gevraagd en de verkoopsters hadden daarvan handig gebruik gemaakt om hem de duurste schoenen uit de winkel aan te smeren. De meeste meisjes in haar klas zouden stikjaloers zijn. Sophie kon de oohs en de aahs van haar klasgenoten al horen. Dan zou er iemand, misschien zelfs een leerkracht, het grapje maken dat ze niet wisten dat de directeur zo’n goede smaak had.
Het zou best leuk kunnen worden, totdat iemand onvermijdelijk zou vragen waarom een dik meisje zoals zij in godsnaam sportschoenen droeg. En dan zou iedereen lachen…
Nee, dat was niet waar: iedereen behalve Tina. En Matthias, maar hij lachte bijna nooit mee met de rest van de klas.
Het ergste was dat paps wellicht hetzelfde dacht als de jongens die haar pestte. Hij probeerde haar continu tot sporten aan te zetten en toverde het ene na de andere groene slaatje en vetarme gerecht op tafel. Gezond leven, het was een van zijn vele nieuwe obsessies sinds mama hen verliet.
Alsof ze nu nog niet genoeg haar vaders dochter was op school. Wat zou iedereen zeggen als ze met hem elke ochtend door het park moest hollen? Daar zat ze echt niet op te wachten!
Ze hoorde dat de douche boven dichtgedraaid werd. Met een diepe zucht trok ze haar schoenen aan, nam ze haar jas uit de kast en trok ze haar rugzak losjes over haar schouder. Over enkele ogenblikken zou haar vader – zoals elke ochtend – in paniek de trappen afdalen en eisen dat ze direct zouden vertrekken. Of anders zouden ze te laat komen!
Ze waren nooit te laat. Ze kwamen altijd samen met de overgrote meerderheid van de leerlingen toe. Ze stonden dan rustig toe te kijken als de directeur – tergend traag - met zijn ouderwetse, maar degelijke oude Volvo de schoolpoort kwam binnengereden en zich voor het hoofdgebouw parkeerde. Niemand kon hem missen, want hij claxonneerde als een gek naar iedereen die zich in een straal van een halve kilometer bevond.
Sophie sloot haar ogen en concentreerde zich op onopvallendheid. Vandaag zou ze niets doen of zeggen waardoor ze aandacht trok. Zelfs haar schoenen zouden onopgemerkt blijven! Het was een leuke fantasie.
Geen seconde later stormde haar vader de trap af.
“Sophie, haast je! We gaan te laat zijn.” Ook hij dook in de gangkast voor zijn jas.
“Maar enfin, waar is die meid nu?” mompelde hij in zichzelf. “Sophie! We komen te laat!”
“Pap?” vroeg ze met een zachtere stem dan hij gebruikt had. Ze stond immers nog geen meter van hem af.
Hij knipperde verbaasd met zijn ogen. “Ah, daar ben je.” Met een onbeholpen schoudergebaar dat ofwel spijt ofwel haast uitdrukte, joeg hij haar de deur uit.
Het was tijd voor school.