Ze zeggen dat ik een Franse naam heb. De arbeiders proberen te fluisteren, maar mijn oren vissen onbewust de scherpe woorden uit het gezoem van machines dat door de fabriekshal echoot. 'Haar vader is Fransgezind', zeggen ze. Ze halen hun schouders op, fluisteren niet meer en gaan verder met hun werk. Ik ben rijk. Zij zijn arm. Maar zelfs nu ik vloeiend Frans spreek en niets liever hoor dan 'la langue de l'amour', zal ik nooit een Franse zijn. Ik ben Brugser dan Brugge. Ook de Leie draagt de letters uit mijn Brugse naam: Julie. Ik ben hun brood, hun melk, hun aardappelen en af en toe een extra rode spaarcent. Voor mij zijn zij vrijwel niets. Ik wil over de Leie varen naar de Noordzee. De golven zouden me naar het Beloofde Land kunnen dragen. Ach, ik ben maar een zwaan, schrik terug voor de zee, hou me koest op de Leie.
Zo denk ik jarenlang. Ik wil weg om niet hier te zijn, maar vooral om te tonen dat Brugge niet zal draaien zonder mij. Julie, de Franse, dochter van een krankzinnige moeder en van de van een brug springende vader. Ze zouden vervallen in verveling en armoede, totdat iedereen weg zal trekken uit de Brugse ruïne. Maar weggaan is weggelegd voor de dappersten. Vluchten voor de verliezers. Ik vervolg mijn weg langs de Leie. Moederziel alleen doemt het groot huis voor mij aan de horizon op. Grijze wolken verschijnen ongevraagd. De wolken lijken zwaar. Elk moment zouden ze uit de hemel kunnen vallen. De regen wast de gedachten van mijn lichaam. Ik zie ze drijven in het regenwater, dat weldra zal verdampen, zich tot wolken zal vormen die allemaal mijn gedachten dragen. Ik nader de brievenbus van het huis, laat de brieven in mijn tasje glijden, zwart leer. Ik loop naar binnen en zonder mijn tas te openen, schuif ik mijn rok naar beneden. Ik ga op zoek naar mijn pyjamabroek die ik uiteindelijk op de stoel achter mijn bureau vind. Het zachte stof omhelst me gretig na een lange dag. Ik neem mijn tas van de eettafel en loop ermee naar buiten. Ik laat me zakken in de oude tuinstoel. Hij kreunt onder elke beweging die ik maak, daarom moet ik me wel stil houden. Hartje zomer regent het grijze gedachtewolken. Uiteindelijk wast de regen mij alleen uit de noodzaak me voor te bereiden. Om plaats te maken op mijn huid, in mijn hersenen en in mijn hart voor andere gedachten. Zwaardere gedachten, die nooit meer weggewassen zullen worden door grijs regenwater. De letters trillen in mijn handen. Ik vervlieg naar een toekomst, veel te zwaar om de mijne te zijn.
Een wijdverspreide opstand in Parijs zal weldra ook Brugge treffen. Ik had je willen helpen, maar ik geloof in je.
Leonard Verstraelen
Mijn adem stokt, de brief valt uit mijn handen, de tuinstoel kraakt. Weggaan is weggelegd voor de dappersten. Alle opstanden eisen levens. Papa sprong van de brug. Vluchten is voor verliezers.