Je zei me wie ik ben en toonde me waar de wolven leven. Je vertelde me dat ik hen hoor te vrezen. En vrezen deed ik hen. Wanneer ik 's nachts in mijn bed lig en de slaap niet vatten kan, hoor ik hoe ze huilen. De klaaglijke geluiden gaan door merg en been en ik ril. Soms huil ik met hen mee. Soms zwijg ik.
Hier in dit huis van komen en van gaan hoor je wel vaker zo'n dingen. Dat men zwijgt of dat men huilt. Dat men roept, of zichzelf verliest in de dingen. Dat men vlucht naar nergens. Op een dag zal ik de moed vinden hier door te gaan, de kracht vinden om mijn veilige bunker te verlaten. Mezelf los te laten in de wereld, bij de wolven. Zij wachten. Ongeduldig. Ze weten dat ik hen vrees.
Wanneer ik morgen heenga, zullen ze me volgen. De wereld in. Als trouwe honden zullen ze me vergezellen op mijn weg. Ik ben nooit alleen. Wanneer ik 's nachts niet slapen kan, zal ik hen horen. Ze huilen in me. Soms huil ik met hen mee. Soms zwijg ik. Nooit vraag ik hen waarom ze huilen. Nooit vragen ze mij waarom ik met hen meehuil. Samen zwijgen we.