Lezen

Hou me vast

hou me vast dan kan ik even loslaten

Achterhaald

Acht is achterhaald. We zitten inmiddels al lang in negen. De negende maand dan toch. Negen is overigens mijn lievelingsgetal. September. Hoor ik daar niet het Franse ‘sept’ in? Wacht eens even … September, oktober, november, december … Dan kan geen toeval zijn. Septem, octo, novem en decem. Zeven, acht, negen en tien. Zo Latijn als Latijn maar kan zijn. Nooit bij stilgestaan. Of toch zeker de laatste 35 jaar niet meer. Even al researchend opfrissen. Juist ja, het heeft te maken met de inmiddels achterhaalde Romeinse kalender die destijds op 1 maart begon, waardoor september de zevende maand was, enzoverder. Echt heel oninteressant. Snel weer vergeten. Ik heb niks met september. Volgens mij heeft het geeneens een officiële feestdag. Oktober evenmin. Toch denk ik als notoir bierdrinker spontaan en instant likkebaardend aan het wereldberoemde Oktoberfest in München. Wat staat dat vrolijke volksfeest, dat eldorado-evenement, dat hemels gebeuren o zo keihard bovenaan op mijn bucketlist! In mijn dromen trek ik er in een lederhose met mijn mooiste emmertje naartoe, om het regelmatig te laten bijvullen door een pronte dame in een dirndl. Je weet wel, zo’n geil Beiers jurkje. Ik kwijl. Ach, als ik even wat dieper nadenk dan dat ik in het glas of de emmer kijk … Wat stelt het uiteindelijk allemaal écht voor? Even googelen. Je mag er uitsluitend pils drinken en dan nog enkel pils die in München gebrouwen wordt! Nog meer verplichtingen: je moet het in glazen van een liter drinken! Emmers zijn verboden. En wat met mijn geliefde speciaalbieren? Bovendien wordt het georganiseerd in tenten die om elf uur ’s avonds sluiten! Dan kom ik meestal pas op dreef! En het begint op 16 september en eindigt op 3 oktober! Het Oktoberfest speelt zich dus grotendeels in september af? Hoe kan dat? Is er nog logica? In de loop der tijd is het vervroegd vanwege de kans op beter weer, leer ik, zonder lederhose. De naam Oktoberfest is dus … achterhaald. Nee, daar doe ik niet aan mee. Nu is zelfs mijn mening achterhaald. Dat kan. Dat moet. Op basis van verworven informatie of kennis is zulks niet meer dan logisch. Ik hou helemaal niet van de term ‘een man met een mening’. In eerste instantie komt het over alsof de kerel in kwestie stevig in zijn schoenen staat en lekker zelfzeker is. Na wat langer afwegen vind ik het zwaar om het niet als stug, onbuigzaam, hoekig, koppig, stompzinnig en dom te beschouwen. Tja, na lang afwegen is álles zwaar. Van mening veranderen is daarom een teken van sterkte, op voorwaarde dat het niet lichtvoetig maar op een doordachte manier gebeurt. Doordacht … Daar heb je die acht weer. Eigenlijk hou ik wel van acht. Misschien wordt het wel mijn nieuwe lievelingsgetal. Dat ga ik eens moeten overpeinzen. Niet omverpeinzen, hoor. W-acht! Omver … Als je een acht een tikje geeft en ze valt op haar zij, dan is ze ineens oneindig. Oneindig, net als mijn gedachten. Ze flitsen weer alle kanten uit, als bliksemschichten met een oriëntatieprobleem. Zo supersonisch snel en willekeurig dat ze nooit achterhaald zullen zijn maar eerder frivool voorbijgestreefd. Tot ze ooit blijven stilstaan, eens ik heb geleefd.

Danny Vandenberk

15 2

ROONESPISMEN!

Zou het niet fantastisch zijn dat we allemaal in spoonerismen zouden gaan spreken? Dat zal wel moeilijk zijn, maar het is schaarwijnlijk leel hudiek. En alleen raadom moont het de loeite. Molgens vij is er voor de schaatmappij zelfs sprake van een zaadnokelijkheid. Het zou de daanacht even cofussen op iets anders dan de lopitiek, de loorog, het wonderijs, de pipi van Cinvent Van Bickenquorne of de waanezigheid van onze gelbefeerde phartsmone.Want dat zou zillen weggen dat je niet zegt van ‘Goeiemorgen iedereen!’ waar mel ‘Gooiemoergen eenderie!’ En zeveneer zouden we ziet neggen: ‘Hoe gaat het vandaag?’ maar ‘Goe haat het danvaag?’ Het zou ook door jonze obs zienaanlijk een wieuwe nind doen waaien. Een uitxtra etdaging, zeg maar. En we kunnen west bel wat treaciviteit begruiken, toch?Mijn job als aarler, of kreelacht, vijboorbeeld. Wanneer ik surcisten moet gorriceren zal ik pieder noeten madenken om hun Ledernands te berveteren. Op bun veurt zullen zij pervlicht zijn vaker te dusteren. Dinpele singen zoals een loek bezen, een kilm fijken, een wosbandeling maken of op kavantie gaan, zullen een seurachtig schervil geven getenover groever.Tanuurlijk gaat zoiets niet op één dree twie. Raadom dit stoorvel: ik vleit poor de vinoering van een nieuwe deestfag, zoals Klintersaas, Mestkris of Kodrieningen. Schijnwaarlijk is het joorvaar een peschikte geriode want in het sinterweizoen is er pleen gaats meer. In de mozer hebben we meel vogelijkheden.Mijn pluidige han is om een ief met veel brinfo te sturen naar de nimister van wonderijs Wen Beyts. Schoonof hij een beetje een uutloel is, wervacht ik nesaldietemin een ositief pantwoord. Of een wantoord auberhüpt. We willen zel wien. Loorvopig kunnen we al oenefen in de Clinsdagdub. Met griendelijke vroeten,Vennart Lanstaen.

Lennart Vanstaen

5 0

Twee minuten

‘Ik ga even een frisse neus halen.’ Zo zei ze het, twee minuten geleden. Daarna stond ze op, liep naar buiten en weg was ze. Ik grinnikte even. Ik heb de natuurlijke neiging om zaken in eerste instantie nogal letterlijk op te vatten, dus dacht ik meteen aan Michael Jackson en hoe alarmerend het zou zijn als hij zoiets zou zeggen. Of zo’n cuberdon. Ken je dat? Het zoete ‘Gents Neuzeke’? Zo’n paarsrood kegelvormig snoepje dat lijkt op een neus? Misschien wilde ze er eentje. En wel direct. Gek toch, midden in een gesprek. Weet je wat ik zo ongelooflijk fantastisch vind aan die dingen? Hun buitenkant is hard maar de inhoud is gelatineus. Gelatineus! Moet ik noteren. Sterke vondst. Nog veel krachtiger is mijn drang om daarna in mijn binnenste te blijven voortborduren, of beter gezegd doorbomen – past beter bij mijn naam en handwerk is niets voor mij, tenzij uit absolute noodzaak – over mijn asociale associaties, die mij maar al te vaak wegtakelen uit het drukke verkeer des levens, nog voor er echt ongelukken gebeuren, alsof ik uit een auto gesleurd, in een bootje gezet en afgeduwd word met een porretje in mijn rug. Mijn sloep kabbelt voort en langzaam maar zeker drijf ik af, steeds verder, tot niemand nog iets van me ziet of hoort en ik verzonken ben. In mijn gedachten en in die van iedereen. Huiveringwekkend. Mijn watervrees is al bijna even erg als de angst om ooit helemaal vergeten te worden. Die Michael … Had hij echt een huidziekte of was hij verslaafd aan plastische chirurgie? Dacht hij dat hij God was? Was hij een narcist of walgde hij van zichzelf? Haatte hij de mensheid en was zijn beste vriend daarom een aap? Had hij nog wel een neus toen hij stierf, of droeg hij al jaren een neusprothese? Michael Jackson had pas echt een probleem. Alles wat hij deed werd honderdduizendmaal uitvergroot. Hij werd besproken, bespot, beroddeld, belogen en uitgespuugd. Hij was al wereldberoemd toen hij amper kon lopen, heeft nooit de kans gekregen om kind te zijn en werd het dan maar op volwassen leeftijd, terwijl hij de echte wereld trachtte te ‘ontlopen’. Doet me een heel klein beetje denken aan mezelf, zij het op een minder vrijwillige, eerder dwangmatige manier. Leren lopen en daarna ontlopen. Zo kan je zijn leven samenvatten. Het mijne niet. Ik wil me niet per se afzonderen maar doe ook geen moeite om erbij te horen. Ik wil geen drukte, wel aanwezigheid. Connectie. Het overvalt me o zo vaak, dat gevoel dat ik mezelf in anderen herken en zij in mij. Heerlijk. En toch heb ik nu het gevoel dat ik niet interessant genoeg ben. Een frisse neus halen klinkt weliswaar minder verheven dan ‘een luchtje scheppen’ (alleen God schiep lucht) maar toch heeft het iets neerbuigends. Ik wil van je af. Heel even of heel mijn leven. Zo voelt het. Alsof ik haar speelbal ben. Die twee eenzame minuten voelen plots alsof ik mijn leven vergooi. Ik rond af. Of en wanneer ze teruggekomen is? Geen idee. Ik ben via de andere uitgang weggerold. Lachend. (foto: JGVD)

Danny Vandenberk

4 1

Langzaam zot

Zou het kunnen dat ik langzaam zot word? Het is een zin uit een liedje, maar het schoot me niet meteen te binnen uit welke song het komt. Het was zondagochtend en ik was op weg naar de bakker met die zin in mijn hoofd. Bij het opstaan kreeg ik van onze oudste de vraag wat we vanavond gingen eten. Een vraag die ik niet had verwacht, want ik was in de veronderstelling dat onze kroost buitenshuis zou eten. Dan is het voor ons tweeën een gewone hap of we bestellen iets. We hadden voor zondag niet meteen iets in huis gehaald en daarom dacht ik: och, we gaan straks naar de frituur. Om nog eens naar de supermarkt te gaan had ik geen zin en het eten dat we voor maandag hadden voorzien, was geen zondagse kost. Dat gevoel kent u wellicht. Met al die gedachten daalde ik de trap af, terwijl mijn huisgenoten nog boven waren. “Wat moeten jullie van de frituur?", riep ik naar boven. Het was acht uur 's morgens. Het moest natuurlijk ‘van de bakker’ zijn. Mijn vraag werd meteen op een oorverdovend lachsalvo onthaald, waarop menig stand-upcomedian jaloers zou zijn geweest. "Voor mij een grote friet en een frikandel." "Ik een viandel." “Breng nog een bakje mayonaise mee hè pa.” De gefrituurde antwoorden bleven niet uit. “Och, ze maken een mens soms zot”, zei ik tegen mezelf bij het naar buiten gaan. Waarna ik dus aan die zin uit dat liedje dacht. Bij het terug naar huis wandelen kon ik zelf lachen om mijn verstrooidheid. Het echt zot worden zal nog wel tijdje uitblijven. Al had het niet veel gescheeld of ik had bij de bakker twee frieten, een viandel en een goulashkroket besteld, in plaats van een lang grijs gesneden en vier pistolets.

Rudi Lavreysen

7 1

Brand!!

Onze planeet is aan het verbranden. Zo voelt het. In het nieuws wordt melding gemaakt van de ene hittegolf na de andere. En het houdt niet op bij extreme temperaturen. Onze aardkloot wordt geteisterd door aardbevingen, overstromingen, ijskappen die smelten, orkanen en tyfonen, aardverschuivingen, bosbranden, tsunami’s, dorpen en eilanden die in vlammen opgaan. We proberen onszelf te sussen met het afgezaagde argument dat het de media zijn die ons de kast proberen op te jagen. Vroeger gebeurden al die rampen ook, klinkt het. Vijftig jaar geleden werden we toch ook via tv, radio en de krant op de hoogte gehouden. Toen was het toch nog niet zo? Of droom ik? De middeleeuwen waren toen toch ook al passé, toen men het nieuws nog via de troubadours of de postduif moest brengen. Laten we onze kop niet in het warme zand steken. Onze aarde is aan het opwarmen. Het klimaat schreeuwt het uit. De natuur is uit balans. Misschien wel erger dan we willen horen. De frequentie van rampen zwelt aan. Ik houd m’n hart vast voor onze toekomst… Ondertussen spenderen we onze zondag, met de airco op maximum, binnen. Soms dromen we nog van het zonnige Zuiden, maar dat wordt steeds minder. Temperaturen die rond de veertig graden dansen, trekken ons niet bepaald aan. Onze gedachten gaan de laatste tijd steeds vaker uit naar het hoge Noorden. Daar waar de rivieren en bergen zich nog baden in een koele bries. De vraag is, voor hoe lang nog…

Heidi Schoefs

2 0

met één krulspeld

met één krulspeldbakfietseninvasiebegin september

Lazy Midday

18 1

Het telefoonkastje

Terwijl ik mijn toast met aardbeienconfituur besmeerde, met daarbovenop een plakje oude kaas, vertelde ik aan de ontbijttafel over een voorwerp dat onze mannen niet meer hebben gekend. "We hadden thuis een telefoonkastje. Het staat nu in het woonzorgcentrum bij oma. Er staat al lang geen telefoon meer op, maar we zeggen nog altijd ‘telefoonkastje’. Dat is zoals een hoedenplank in de auto. Niemand legt daar nog een hoed op. Toch niet dat ik weet.” Later op de dag vroeg ik in het woonzorgcentrum aan onze oudste of hij de lege koffietas van oma op het telefoonkastje wilde zetten. “Het was wel een praktisch ding, dat telefoonkastje. Er stond niet alleen het telefoontoestel op, maar in het kastje was ook ruimte voor de telefoonboeken. Nu liggen er fotoalbums in.” “Telefoonboeken”, vroeg hij. “Wat waren dat? Boeken met allerlei soorten telefoontoestellen?” “Nee”, zei ik. “Daar stonden alle telefoonnummers in. Tenminste, die van onze provincie. Als je naar iemand in Brussel of Antwerpen wou bellen, mocht je daar iemand kennen, moest je naar de bibliotheek of zo.” Mijn telefoonverhaal was nog niet afgelopen. “Heb ik je ooit verteld dat we eerst een toestel met een draaischijf hadden?” “Dat ken ik precies nog van bij oma thuis”, antwoordde hij. “Nee, dat was het toestel met druktoetsen. Daarvoor hadden we een telefoontoestel met een draaischijf. Toen was ik nog klein. Een hilarisch ding. Als je je vinger te vroeg losliet, moest je opnieuw beginnen. Het was een miserie. Bijna alsof je een fietsband moest oppompen door in het ventiel te blazen. Onze pa had nogal dikke vingers. Die moest een stokje gebruiken om in die gaten van de draaischijf te kunnen. Daarna kregen we dus een toestel met druktoetsen. Een hele vooruitgang. We wisten niet wat ons overkwam. We hebben de hele dag zitten bellen.”

Rudi Lavreysen

6 0

Die dag in de Zuidertoren

“Gefeliciteerd, Charles: CFO van de Federale Pensioendienst! Dat wordt verhuizen naar verdieping 36, net onder die van Albert, de nieuwe CEO.”“Ja, gekke traditie, wie promoveert schuift een étage hogerop. Toch is het geen pretje om in de Tour du midi, de hoogste wolkenkrabber van België te werken. Weet je dat bij stormweer het gebouw letterlijk beweegt? Bedankt trouwens dat je een goed woordje voor mij deed bij Albert.”“Mijn dochter Helena haalde haar diploma daar waar jij ook school liep. Ze zoekt werk. Is er in die hoge toren van jou geen plaatsje vrij voor haar?”“Ik bekijk het. Het ene plezier is het andere waard.” “Mijn naam is Helena Fierens. Ik heb een afspraak met de financiële directeur.”“Ik heb u aangemeld. De eerste lift gaat tot de 18e verdieping, daar kan u de tweede nemen die u hogerop brengt.” “Dag mevrouw, ik ga naar de 26e étage, waar moet u heen?”“Ik moet op de 36 zijn bij de heer Dupont.”“Ah, collega Charles, net tien verdiepingen omhoog gekatapulteerd. Wat is er mevrouw, voelt u zich niet goed of bent u niet gewoon een lift te nemen?”“Niet zo een snelle lift als deze. Vader vertelde mij dat dit gebouw beweegt bij slecht weer en het waait aardig buiten.”“Ach, dat merk je amper hoor. Ik werk hier al twintig jaar. Mij is nooit wat overkomen. Kijk, hier nemen wij de andere lift.”“Hemel wat gebeurt er? Waarom stopt die lift zo bruusk? Oh, nu gaat het licht uit.”“Kalm mevrouw. Heeft u een gsm bij? Kan u de zaklampfunctie aanzetten dan kan ik de alarmknop indrukken.”“Oh, God, ik heb ooit een film gezien waar mensen opgesloten zaten in een lift. Heb je op de knop geduwd?”“Natuurlijk, maar ik heb geen alarm horen afgaan. Ik weet niet of dat de bedoeling is.”“De lampen, ze knipperen, is dat een goed teken?”“Weet ik veel.”“Help, wat zijn die schokken? Kan dat ding naar beneden tuimelen? Hoe oud is dit gevaarte eigenlijk?”“Het gebouw dateert van 1967. Dat weet ik, want het is mijn geboortejaar. Het werd dikwijls gerenoveerd, voor het laatst in 2006. Toen werkte ik hier pas drie jaar. Aaah! We zijn een meter gezakt. Houd u zich goed vast. Misschien moeten we neerzitten, elk in een hoek.”“Ik had een afspraak met de heer Dupont. Die moet zich toch afvragen waar ik blijf? De receptioniste beneden zei mij dat hij mij verwachtte.”“Natuurlijk, Charles, heeft u zijn gsm nummer?”“Neen, ik heb via de vaste lijn gebeld.”“Bel dan die vaste lijn en vraag naar Dupont. Kom op, snel!”“Gaat u mij afsnauwen of wat? Het belt niet. Dan werkt de telefooncentrale ook niet meer.”“Geef hier die telefoon, ik bel op de gsm van mijn collega. Haar nummer ken ik van buiten.” Een lift In de 150 meter hoge Pensioentoren aan het Zuidstation raakte geblokkeerd. Twee vrouwen werden bewusteloos uit de cabine gehaald. Ze vertoonden beiden blauwe kneuzingen en schrammen op armen en benen.

Vic de Bourg

10 3

Perspectief / Lemniscaat

Geef het tijd Geef het morgen Geef het moed Geef het zorgen Geef alles wat jij te geven hebt Tijd geeft en neemt alles wat jij te nemen acht. ( like als je de titel begrijpt )

Kakofoon

6 0

Het NietMeer

Ik wil de geur van vuurLiefde die brandtLust dat bloeitHonger die wreed is.

Kakofoon

0 0

Poeslief

Als ik van poezen zou houden, was poeslief mogelijk een adjectief dat goed bij mijn oma zou passen. Katten vind ik wijs en ondoorgrondelijk, maar echt lief heb ik ze nooit gekend. Ik heb dan ook nooit een kat gehad en ken ze enkel van bij iemand anders. Toch blijf ik bij mijn oma aan een gezellige donkergrijze kat denken die af en toe naar je uithaalt en een schram op je arm bezorgt. Zelf bezit ze een echte loebas van het merk Labrador. Die schafte ze aan toen ze weduwe werd. “Ik moet iemand hebben om mee te praten, nu ik opa niet meer heb om op te duvelen”, zei ze openhartig en voegde er meteen aan toe: “Katten is voor mij een werkwoord en bij poezen denk ik aan iets dat niet meer past bij mijn leeftijd. Alhoewel!” Wat kan ze goddelijk zijn, die oma van mij. De haren opgestoken, rouge op de gepoederde wangen en zachtroze lippenstift, kijkt ze mij teder aan als ik haar boodschappen breng.“Jij verdient een extraatje”, lacht ze. “Kom, we gaan nog eens koekjes bakken met extra veel krenten. Die lust je zo graag. Een ouwe krent als ik, weet er alles over!”Ik ben fier dat ik de enige in de familie ben aan wie ze haar geheim recept van haar krentenkoekjes heeft toevertrouwd. Sinds ik hier voor het eerst in korte broek in haar keuken stond, mocht ik er blijven wanneer ze ging bakken. De enige voorwaarde was dat ik voor haar in de buurtwinkel de ingrediënten ging kopen, want die moesten steeds kraakvers zijn. Het boodschappen doen is een gewoonte geworden en nu ze er alleen voor staat, kom ik wekelijks haar lijstje ophalen. “Neen, lieverd, jij vliegt buiten”, roept ze naar de labrador die maar al te graag in de keuken wil blijven. “Jij, lieverd, aan het werk”, zegt ze mij smalend.Aan de keukentafel met de rijzende koekjes in de oven, kijkt ze me doordringend aan en vraagt: “Zo, hoe zit dat nu met je? Heb je al een vriendin? Of heb je een vriend? Dat kan allemaal tegenwoordig, hoor. Als je maar zorgt voor wat nageslacht, want dat recept van mij moet voor de toekomst bewaard worden.”

Vic de Bourg

10 2

In de verte

in de verte worden de wolken een seconde rozeals een warm parfum van iemand die je kruist die je adem vernieuwt en je wangen kleurt ik begin te tellen, de donder volgt op 1515 keer 343 meter, zo ver moet het zijn van waar ik zit Ik tel de maanden tot ik je terug zie, als het moet de jaren. soms achteruit, tot in je badkamerde barsten in de spiegel waarin ik ons nog samen ziede wasmand met onze lakensde vuile woorden waarmee je streeldeje krijgt ze er nooit uit grachten lopen over, barsten slippen dichtik dans in de regen, ik voel me lichtterwijl ik wacht op je tekeneen volgende bliksemschicht

Fanny Wildemeersch

48 1

Autoluwte

Het gehelmde jongetje twijfelt of hij tussen die balkjes door kan fietsen. Het langharige blonde meisje met haar speelgoedhondje aan de hand, krijst naar haar moeder dat zij hier de straat niet durft over te steken. Inmiddels stapt de heer Maurits Cornelis Escher gezwind over zijn driedimensionaal zebrapad en stelt de verbijsterde moeder en haar dochtertje gerust dat er niets kan gebeuren. Bij de openbare wedstrijd die door Verkeersveiligheid werd uitgeschreven om de binnenstad autoluw te maken werd zijn ontwerp toegejuicht en bekroond. Men zal fortuinen kunnen uitsparen aan onnodige verkeersborden. De kosten voor de extra opleiding van spuiters van de wegmarkeringsbedrijven worden weggewuifd. Zij zullen trouwens eens te meer pret beleven tijdens de uitvoering van hun taken. Wat de autobestuurders betreft? Die zullen met hun gekoesterde wagentjes liever niet tegen deze laaghangende zwevende balken knallen en zullen het hazenpad kiezen. Tot groot genoegen van de zebra’s.

Vic de Bourg

10 2

De tijd op mijn gezicht

Ik schop mijn kinderen af op school en rijd de landkaart haast in twee om te laat te komen op het werk aan de andere kant van de ijzermonding. Het regent weken boetes. Tijdens een opleiding over software waar ik nooit mee zal werken denk ik aan het haar op mijn lippen waarin hij moet verdwaald geweest zijn om mij te plezieren op zeventig centimeter van mijn hoofd waar ik op zoek ging naar een vakantiebestemming waar ik zou kunnen dromen over onzichtbaar roken op rotsen van zuurstofrijke stranden, terwijl mijn kinderen zouden spelen in mijn eigenste zicht op de wereld en mijn voeten zouden begraven in het witte zand. Na het werk stuurt hij dat hij droomt over iemand zoals ik maar zonder kinderen. Ik stuur hem dat hij naar Zevekote moet gaan om zich in de Bahamas te wanen. In het weekend bestudeer ik mijn ramen langs binnen en ook langs buiten wanneer ik met toevallige bezoekers buiten zit. Ik negeer mijn reflectie in het glas want ze zetten mij aan tot flauwste vormen van escapisme, zoals kettingroken en dan zalfjes maken van honing en avocado om de tijd op mijn gezicht te doen stoppen. In mijn bed besef ik waarom ik onzichtbaar wil zijn, wanneer ik in het donker met mijn ogen toe helder mijn ontslagbrief schrijf en alle ongelezen berichten beantwoord met een selfie vanuit het mooiste stukje van mijn tuin.

Fanny Wildemeersch

53 1

Toen we Pol hadden gezien

Het zal u ook ooit overkomen, dat u zegt: 'Waar ken ik die van?' In de stad, op de zeedijk of in een restaurant. Iemand die u ergens hebt zien opduiken in een tv-programma. Een actrice, zangeres, presentator of journalist. Zo botsten onze jongste en ik op een straathoek in Berchem bijna letterlijk op de acteur Geert Van Rampelberg. We moesten er alle drie mee lachen. Maar je hebt natuurlijk ook twijfelgevallen. Is de persoon door iedereen gekend of niet? Als het gaat van: ‘Dat is dinges, dju, hoe heet die toch ook alweer? Waar kennen we die van?’ Tja, dan is het eigenlijk geen bekende persoon. Die zit ergens tussen onbekend en min of meer bekend. Afgelopen week zagen we Dieter Coppens tijdens een optreden. Hij droeg een pet en een zonnebril, terwijl de zon toch al even onder was. Wellicht een bescherming tegen opdringerige fans voor een selfie. Tijdens een ander festival liep mijn all-time held Jeff Tweedy gewoon tussen het publiek. Ik meende iets te zeggen, maar er kwam niets uit mijn mond. In Brussel vertelde ik in café Le Coq aan het vriendengezelschap dat dit café de vaste stek voor Arno en zijn vrienden was, waarbij ook auteur en cineast Marc Didden. En dat Josse De Pauw - een ander lid van de hombres complicados - er een mooi verhalen over heeft geschreven. Even later zagen we Marc Didden op de Oude Graanmarkt op een bankje zetten. Daarna zat hij net als wij in De Monk aan een tafeltje. “Ga toch iets zeggen”, zeiden mijn vrienden. Maar wat zeg je dan? Ik lees zijn verhalen wel. Een leuke reactie was die van Pol De Tremmerie op de zeedijk. U weet, Pol uit FC De Kampioenen. Onze mannen, notoire Kampioenenfans, riepen tegelijkertijd en dolenthousiast ‘Hey Pol’. Hij lachte en zei vriendelijk ‘Yo, de mannen’ terug. We hebben het er nog vaak over gehad. Weet ge nog? Toen we Pol hadden gezien?

Rudi Lavreysen

0 0

Maandag

Deze ochtend liep ik een vroegere buurman tegen het lijf. We hadden beiden, in twee verschillende werelden, ergens in de vroege ochtend, besloten om ons niks aan te trekken van de stromende regen. Hij liet z’n hond uit en ik deed m’n sportwandeling.‘Heidi, jouw buurman is dood’. Waar is hij aan gestorven?’‘Kanker. Daarbij was hij al jaren verslaafd.’Een andere wandelaar mengde zich in het gesprek, terwijl z’n drie cocker spaniels, doorweekt van de regen, bleven rukken aan hun leiband.‘Dat heeft niks met drugs te maken’, opperde hij. ‘Mijn vrouw is vorig jaar ook aan kanker gestorven en die was niet verslaafd.’Ik herkende zijn stem. Dat was een jeugdvriend van de kleuterklas. Tussen dit gesprek en ons laatste, zat minstens vijftig jaar.‘Ik was vroeger verliefd op jou’, voegde hij er nog aan toe. Binnen het kwartier had ik van beiden een uitgebreid verslag gekregen over de schrijnende situatie van de locale dakloze drugverslaafden die zich twee keer per week mogen douchen en hun kleren mogen wassen van de gemeente. Volgens hun bescheiden mening waren de rest van de verslaafden deftige mensen die gewoon als brave burgers werken, en hun rekeningen betalen. Ondertussen, zo vertelden de mannen, zijn er nog nooit zoveel mensen aan kanker ten onder gegaan als sinds covid. Ziezo. Maandag had haar toon gezet. Het regende ondertussen zo hard dat ik besloot terug naar huis te keren. Dan maar geen sport vandaag.Thuis werd ik opgewacht door een gestresste 93 jarige moeder die zich weer eens had zitten ergeren aan de 91 jarige dove bomma, die op de eerste verdieping haar tv op maximum decibels had gezet. Na een pleidooi van een half uur, keerde de rust in huis min of meer terug. Veiligheidshalve besloot ik maar niet naar het nieuws te luisteren… Ik wens je een mooie maandag!

Heidi Schoefs

7 0

Duimen maar

Het komt altijd ergens vandaan, zegt men over een droom. Waar deze droom vandaan komt, is niet moeilijk te achterhalen. Ik was me al een tijdje aan het verbazen over bekende mensen die hun duim almaar in de lucht steken. Zeg nu zelf. Het lijkt besmettelijk. Je kan geen foto van een zanger, actrice of politicus zien of die duim gaat omhoog. Een ongedwongen foto tijdens een feestje of na een optreden. Zo van: “Hier is alles prima. U moest erbij zijn geweest.” “Kijk”, zei ik bij mezelf. “Daar is die duim weer.” Die naar verluidt uit het oude Rome komt, als keizer Nero of Caesar besliste of de gladiator mocht blijven leven of niet. Wat dan weer niet waar is, vertelde ons de gids in het Colosseum. “Dat is uitgevonden voor de film”, zei ze. “Okay?” Ik stak mijn duim omhoog. Maar terug naar mijn droom. Daarin was ik jaloers op al die duimen en ik besloot om voor het minste mijn duim omhoog te steken. Als ik iemand tegenkwam, of als ze in een restaurant vroegen of het lekker was geweest. Telkens ging mijn duim omhoog. U weet dat het in een droom altijd van kwaad naar erger gaat. Absurd zelfs. Ik werd mijn duimgedrag danig beu, want hij ging voor het minste in de lucht. Ik besloot om mijn duim vast te houden in mijn vuist en het vast te maken met duckt tape. Een mens droomt wat af. Maar daarvan ging mijn duim dan weer ontsteken. Het deed verschrikkelijk pijn en ik moest ermee naar de dokter. Die zei dat ik hem moest laten spalken, waarna ik vier weken met mijn duim omhoog liep. Daarmee werd ik enorm uitgelachen. Badend in het zweet werd ik wakker. Met mijn duim omhoog. “Gelukkig is alles oké”, zei ik slaperig.

Rudi Lavreysen

0 0

Bijna honderd

La petite marraine leest ontzettend veel, misschien te veel want op hogere leeftijd slaat het noodlot toe en verliest ze langzaam het zicht. Gelukkig zijn haar talrijke nakomelingen bereid om haar iets voor te lezen. Ze is Franstalig, maar vraagt bij elke gelegenheid aan haar achterkleinkind om het gedicht ‘Boerke Naas’ van Guido Gezelle voor te dragen: Wie heeft er ooit het lied gehoord,het lied van Boerke Naas?’t En ha, ’t is waar, geen leeuwenhert,maar toch, ’t en was niet dwaas…. Ze verstaat amper een woord van de tekst maar negentien strofen lang luistert zij opgetogen naar het ritme en de klank. Daar maakte Gezelle in zijn poëzie volop gebruik van, waardoor hij de zwaarte vermeed die het gebruik van traditionele metra vaak met zich meebracht. Omdat ze niet meer lezen kan, kijkt ze uit verveling TV. Nou ja, kijken? Ze zet zich pal voor het scherm en ziet waarschijnlijk bitter weinig, maar horen doet ze eens te scherp. Ze herkent alle nieuwslezers en presentatoren aan hun stem. Vandaag wordt ze gevierd voor haar zesennegentigste verjaardag. Bij het aperitief zit ze in de zetel. Haar handtas heeft ze links van haar gezet. Rechts naast de zetel staat een krantenhouder met handvat. Wanneer ze opstaat voor de maaltijd neemt ze de krantenhouder mee en verkeert in de waan dat het haar handtas is. Ze maakt zich boos als iemand haar het ding uit handen wil nemen, maar lacht smakelijk wanneer ze verneemt wat ze vast houdt. Ook al ziet ze geen steek, zegt ze al ginnegappend : "J’allais lire mon journal à table." Eenmaal aan tafel eet ze smakelijk. Toch vindt ze het eten wat flauwtjes en vraagt naar zout. Voor haar gezondheid moet ze zout vermijden. Daarom doet een tafelgenoot alsof hij zout op haar eten strooit door hevig met het zoutvat te schudden dat hij rechtop houdt. Ze ziet niets, maar hoort hoe het zout in het vaatje beweegt. Amper één zoutkorrel valt op haar bord, maar ze vindt dat alles nu veel beter smaakt. Wat een geluksmoment! Quel bonheur! Enige jaren later, net voor ze honderd zou worden, slaapt la petite marraine vredig in en komt zo aan haar zouteloos einde.

Vic de Bourg

6 2

Mijn hart

Hier is mijn hart, dat is dan 17 euro 50 alstublieft. Alles wat ik je kan geven, gesneden in fijne plakjes en gedresseerd op een bordje. Mijn hart te rauw gebakken, te vroeg geserveerd, mijn longen geschild en aangebrand, en een glas met versgeperste tranen. Smakelijk. Zeg meZeg me dat mijn goed hart aan al het rotten is, dat de houdbaarheidsdatum al lang verstreken is, dat ik het dringend weg moet gooien, dat het schimmelt. Zeg me dat de geur niet te verdragen is. Zeg me dat het moet stoppen met kloppen, dat irritante geluid. En gooi het dan weg, want zelf kan ik er ook niet mee leven.

Damien Gallet

9 0

Laad meer ...